niemniej jednak dziesięć z nich miało spadek. „Sytuacja jest właściwie jeszcze gorsza niżby wynikało z tych liczb” — podaje wspomniana gazeta — „gdyż wzrost waha się w granicach od 3000 do 85 000, natomiast spadek od 11 000 do 300 000 osób”.

Brak nadziei na poprawę tego stanu odzwierciedla się w słowach katolickiego kapelana Johna Duryei, który wziął udział w pewnym zebraniu „wszystkich ważnych osobistości” jednej z archidiecezji katolickich w Ameryce, zwołanym w celu przedyskutowania sprawy podniesienia uczestnictwa w nabożeństwach. „Wysunięto kilka propozycji” — oświadczył później. „Doszedłem jednak do wniosku, że nasze poczynania sprowadzają się jakby do przestawiania mebli na Titanicu [tak nazywał się wielki statek pasażerski, który zatonął w 1912 roku po zderzeniu z górą lodową]”. — San Francisco Chronicle z 24 listopada roku 1971.

Zanikająca rola religii zaznacza się też w jej utracie wpływów w kołach politycznych. W wielu wypadkach przyczyna tkwi w fakcie, że duchowieństwo miesza się w sprawy polityczne. Na przykład niedawno temu Mark Partridge, minister administracji terenowej w opanowanej przez białych Rodezji, ostro skrytykował tamtejszy kler. Uskarżał się: „Szkoda, że w ostatnich czasach [duchowieństwo] wyraźnie interesuje się bardziej problemami politycznymi niż moralnymi. (...) Jakże mnie to martwi, że tak często niepotrzebnie i bez odpowiedniego rozeznania wtrąca się do spraw politycznych.” — Rand Daily Mail, Afryka Południowa, 14 marca roku 1972.

Jakiś miesiąc wcześniej londyński Times (z 14 lutego roku 1972) podawał, że prezydent rządzonej przez czarnych Republiki Zair otwarcie nadał misjonarzom i księżom Kościoła rzymskokatolickiego miano „agentów prowadzących działalność wywrotową”. Księżom z archidiecezji Kinszasa zabronił modlić się za kardynała, którego posunięcia ściągnęły nań niezadowolenie rządu.

Zarówno Brazylia, jak i Argentyna, podjęły kroki przeciw wojowniczym przedstawicielom kleru. A w Stanach Zjednoczonych niedawno odbywał się proces sądowy, w którym księża katoliccy byli oskarżeni o działalność antyrządową.

Do czego to wszystko prowadzi? Władze polityczne wyraźnie przybierają wrogą postawę względem religii. W końcu nadejdzie moment, gdy całkowicie zwrócą się przeciw religii świata i ją zniszczą, jak to przepowiedziano w siedemnastym rozdziale biblijnej księgi Apokalipsy.

Pytania czytelników

● Co miał na myśli apostoł Paweł, kiedy pisał do Koryntian: „Wszystko do was należy”? — B.B. Wielka Brytania.

Zasadniczo myśl apostoła sprowadza się do tego, że wszystko, co Bóg uczynił lub zarządził, stoi do dyspozycji chrześcijan i ma służyć dla ich dobra.

Słowa, o których mowa w pytaniu: „wszystko do was należy”, tłumaczone też jako: „wszystko jest wasze”, występują w trzech ostatnich wersetach trzeciego rozdziału Listu 1 do Koryntian. Czytamy tam: „Niechaj nikt nie szczyci się człowiekiem. Wszystko do was należy: Paweł, Apollos i Kefas; świat, życie i śmierć; teraźniejszość i przyszłość; wszystko jest wasze. Wy zaś należycie do Chrystusa, a Chrystus do Boga.” — 1 Kor. 3:21-23, Kow.

Podobnie w Liście 2 do Koryntian 4:15 ten sam apostoł napisał: „Wszystko to bowiem dla was”. W tym miejscu miał na myśli wszelkie trudy i cierpienia, jakich się wraz ze współtowarzyszami podejmował dla dobra zboru korynckiego.

W Koryncie zaistniała taka sytuacja, że niektórzy chrześcijanie — zamiast dbać o usposobienie duchowe — zasłużyli na miano „cielesnych” (1 Kor. 3:1-4). Zaczęli wyróżniać pewne wybitne jednostki, takie jak Apollos, Kefas (Piotr) czy Paweł, a siebie uważać za ich naśladowców, czyli ludzi należących do nich. Wywołało to nawet waśnie (1 Kor. 1:10-13). Zbór powinien był zrozumieć,