Królestwo a „miejsce święte”

„Dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec. Dlatego gdy dostrzeżecie stojącą w miejscu świętym tę obrzydliwość, która sprowadza spustoszenie, jak powiedziano przez proroka Daniela (niech czytelnik stosuje rozeznanie), wtedy ci, co będą w Judei, niech zaczną uciekać w góry” (Mat. 24:14-16).

1. Co chcieliby dziś wiedzieć gorliwi głosiciele ustanowionego Królestwa Bożego?

CZY należysz do tych, którzy gorliwie biorą udział w głoszeniu „dobrej nowiny o Królestwie”? Jeżeli tak, to z pewnością niecierpliwie wyglądasz ‛nadejścia końca’. A z tego względu pragnąłbyś też wiedzieć, co oznacza dzisiaj „obrzydliwość, która sprowadza spustoszenie”, i jak rozumieć odnoszące się do niej słowa, że ‛stoi w miejscu świętym’. Chciałbyś się również orientować, jakie zastosowanie mają dziś wypowiedzi, które padły na ten temat z ust proroka Daniela, oraz jak w naszych czasach znaleźć się wśród tych, co ocaleją dzięki ‛ucieczce w góry’ (Mat. 24:3-16).

2. (a) Jakie wersety biblijne pomagają nam zidentyfikować „świętych” z proroctwa Daniela? (b) Jaka inna grupa pojawiła się niedawno? Czym są zainteresowane obie te grupy?

² W proroctwie Daniela dużo powiedziano o „świętych”, którzy dziedziczą Królestwo (Dan. 7:27). Tworzą oni nieliczną grupkę ‛ponownie narodzonych’ chrześcijan, duchowych Izraelitów, którzy zachowali prawość podczas ataków Szatana, dowodząc tym, że godni są zająć miejsca w Królestwie Niebios (Jana 3:3; Łuk. 12:32). Stosunkowo niedawno do ostatka tych namaszczonych świadków Bożych przyłączyła się „wielka rzesza (...) ze wszystkich narodów”, której członkowie spodziewają się żyć wiecznie na rajskiej ziemi. Czy należysz do którejś z tych grup? Jeżeli tak, to przypadł ci w udziale zaszczyt pełnienia teraz dla Boga „świętej służby” w ziemskim sanktuarium Jego duchowej świątyni. Ta święta służba jest wykonywana w „miejscu świętym”, będącym odpowiednikiem sanktuarium świątyni Jehowy w starożytnym Jeruzalem (Obj. 7:4, 9, 15; Rzym. 12:1, 2).

3, 4. (a) O jakich trzech miastach „Jeruzalem” była tu mowa? (b) Jak Słowo Boże opisuje każde z nich?

³ Ponieważ Żydzi popadli w odstępstwo, a nawet zamordowali Syna Bożego, Jehowa opuścił i odrzucił ziemskie Jeruzalem (Mat. 23:37, 38). Niemniej jednak dalej cieszyło się Jego łaską Jeruzalem o wiele wspanialsze; w Liście do Galatów 4:26, 27 nazwano je „Jeruzalem górnym”. Jest to „niewiasta” Jehowy, Jego własna organizacja niebiańska, przyrównana do małżonki. Właśnie z tego Jeruzalem narodził się duchowy Syn Boży, Jezus Chrystus, który w 33 roku n.e. oddał „swą [ludzką] duszę na okup” za nasz ród (Mat. 20:28).

⁴ Po zmartwychwstaniu do życia duchowego Jezus został wyniesiony na miejsce po prawicy swego niebiańskiego Ojca. W wyznaczonym czasie, to jest w roku 1914 n.e., Jehowa poruczył mu władzę w swoim Królestwie, o którym w Liście do Hebrajczyków 12:22 również jest mowa jako o Jeruzalem, a mianowicie „Jeruzalem niebiańskim”. Królestwo to w stosownej chwili zburzy niegodziwy, szatański system rzeczy i przywróci na naszej ziemi rajskie warunki (Mat. 6:9, 10).

SPUSTOSZENIE „MIEJSCA ŚWIĘTEGO”

5. (a) Co powiedział Jezus o ziemskim Jeruzalem? (b) Jakie wynikło stąd pytanie, a następnie proroctwo?

⁵ Otwórzmy teraz swoje Biblie na 23 rozdziale Ewangelii według Mateusza. W wersecie 38 znajdujemy wypowiedź Jezusa, że jeruzalemski „dom wasz pusty zostanie” (Nowy Przekład). Następnie do swoich zdumionych uczniów Chrystus kieruje słowa zanotowane w Ewangelii według Mateusza 24:2, dotyczące tejże ziemskiej świątyni: „Zaprawdę powiadam wam: Żadną miarą nie pozostanie tu kamień na kamieniu, który by nie był zwalony”. Wskutek tego czterech z nich zwraca się do Mistrza z pytaniem zapisanym w następnym wersecie: „Powiedz nam, kiedy się to stanie oraz co będzie znakiem twej obecności i zakończenia systemu rzeczy”. Teraz Jezus wypowiada swe słynne proroctwo, które ciągnie się aż do końca 25 rozdziału Ewangelii według Mateusza.

6, 7. (a) Co zgodnie z proroctwem znalazło się potem w niebezpieczeństwie? (b) Jak więc doszło do tego, że ujrzano „obrzydliwość” stojącą „w miejscu świętym”?

⁶ W roku 33 n.e. apostołów interesował koniec systemu żydowskiego z ośrodkiem w ziemskim Jeruzalem i jego świątyni; był to system religijny, który się pogrążył w odstępstwie. Ale mimo to nawet po śmierci Jezusa miasto Jeruzalem wciąż uchodziło za święte (Mat. 27:53). W ramach spełnienia przepowiedni Syna Bożego zarówno na tę stolicę, jak też na Judeę i sąsiednie terytoria, zaczęły odtąd spadać liczne udręki. Następnie w roku 66 n.e. zaatakowały Jeruzalem legiony rzymskie, którymi dowodził Gallus. Zgodnie z proroctwem Jezusa (zanotowanym w Ewangelii według Łukasza 21:20) zostało ono „otoczone przez obozujące wojska”. Według relacji historyka Józefa Flawiusza wtargnęły one ze swymi bałwochwalczymi sztandarami nawet w obręb murów i zaczęto robić podkop pod samą świątynią.

⁷ Armia rzymska niewątpliwie stała teraz w „miejscu świętym”, gotowa do zniszczenia „miasta Jehowy”, gdzie przez długie wieki koncentrowało się wielbienie prawdziwego Boga (Ps. 101:8). Była to rzeczywiście „obrzydliwość”, zarówno z punktu widzenia odstępczych Żydów, jak i chrześcijan pochodzenia hebrajskiego! Ale jedynie ci ostatni zdołali rozpoznać w tych wydarzeniach sytuację, o której prorokował Chrystus. W niebezpieczeństwie znalazło się nie tylko „miasto święte” i świątynia; zagrożeni byli również przebywający w nim chrześcijanie, którzy zachowywali lojalność wobec Jehowy i Jego słowa prawdy. Czy istniała dla nich możliwość ratunku?

8. Jak Jehowa pokierował wtedy sytuacją? Z jakim wynikiem?

⁸ Jehowa pokierował wydarzeniami w cudowny sposób. Legiony rzymskie nagle się wycofały, dając chrześcijanom sposobność usłuchania nakazu Jezusa. I rzeczywiście go usłuchali — ‛uciekli w góry’ Gileadu! Nieco później, w roku 70 n.e., „obrzydliwość” zjawiła się ponownie. W ciągu zaledwie czterech miesięcy Rzymianie pod dowództwem Tytusa spustoszyli Jeruzalem, obracając jego rzekome „miejsce święte” w stos gruzów. W masakrze tej zginęło ponad milion Żydów; ocaleli tylko nieliczni (Dan. 9:26). Natomiast ci z nich, którzy przyjęli chrystianizm, byli bezpieczni! Dlaczego? Ponieważ posłusznie zastosowali się do proroczego słowa prawdy, wypowiedzianego przez Wielkiego Nauczyciela, Jezusa Chrystusa (Marka 13:1, 2, 14).

WSPÓŁCZESNY ODPOWIEDNIK

9. Dlaczego powinny nas dziś interesować tamte wydarzenia z I wieku?

⁹ Opisane przed chwilą wydarzenia z I wieku n.e. mają dla nas żywotne znaczenie. Dlaczego? Ponieważ w obecnym stuleciu wytworzyła się uderzająco podobna sytuacja. Wielkie proroctwo Jezusa osiągnie za naszych dni ostateczne spełnienie, które wstrząśnie całym światem! Tym razem nie wchodzi w grę samo Jeruzalem i Judea, lecz cała zamieszkana ziemia: dziesiątki tysięcy miast, setki narodów i plemion oraz blisko 4,5 miliarda ludzi — słowem cały ogólnoświatowy system rzeczy!

10. (a) Jaki okres skończył się w roku 1914? Dlaczego? (b) Dlaczego na ziemi rozlega się dziś bezprecedensowe „biada”?

¹⁰ Nawet historycy świeccy zauważyli, że rok 1914 przyniósł ze sobą radykalne zmiany. I słusznie, bo właśnie wtedy skończyły się „czasy wyznaczone narodom” (Łuk. 21:24-28). Jehowa przestał odtąd pozwalać, by pogańskie mocarstwa rządziły światem według swego uznania. Natomiast w odniesieniu do Pana Jezusa urzeczywistniło się proroctwo: „Laskę twej mocy pośle Jehowa z Syjonu [„Jeruzalem niebiańskiego”, mesjańskiego Królestwa], mówiąc: ‛Wyrusz na podbój między twoich nieprzyjaciół’” (Ps. 110:2). Zgodnie z tymi słowami, intronizowany Król strącił Szatana oraz jego demoniczne hordy z nieba w pobliże naszego globu. W rezultacie na „krótki czas” aktualne stały się słowa: „biada mieszkającym na ziemi” (Obj. 12:7-12, Biblia gdańska). Począwszy od roku 1914 doniosłe proroctwo Jezusa, zanotowane w 24 i 25 rozdziale Ewangelii według Mateusza, spełnia się na skalę ogólnoświatową.

11. Jakie wypowiedzi z wielkiego proroctwa Jezusa ziściły się na twoich oczach?

¹¹ Czyż nie jesteśmy wszyscy świadkami pojawienia się „znaku (...) zakończenia systemu rzeczy”? Czy nie oglądaliśmy na własne oczy wielkich wojen, braków żywności, epidemii, trzęsień ziemi i innych „strasznych widoków”, przepowiedzianych przez Jezusa? Czy nie doświadczyliśmy prześladowania chrześcijan i czy nie bierzemy udziału w głoszeniu „dobrej nowiny o królestwie (...) po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom”? Wielu z nas naprawdę może udzielić na te pytania twierdzącej odpowiedzi! (Mat. 24:3-14; Łuk. 21:10-12). Ale jak rozumieć daną przez Jezusa przestrogę z Ewangelii według Mateusza 24:15, 16, dotyczącą „obrzydliwości, która sprowadza spustoszenie”?

SPEŁNIENIE W SKALI OGÓLNOŚWIATOWEJ

12. Czym „wielki ucisk” będzie się różnić od zagłady Jeruzalem?

¹² Spełnienie się omawianego proroctwa w I wieku n.e. daje nam wyobrażenie o tym, czego możemy oczekiwać obecnie. Niektóre szczegóły nie mają jednak ścisłych odpowiedników. Jezus mówi na przykład w wersetach 21 i 22: „Wtedy będzie wielki ucisk, jaki się nie zdarzył od początku świata aż dotąd ani się więcej nie zdarzy. W samej rzeczy, gdyby te dni nie zostały skrócone, nie byłoby wybawione żadne ciało; lecz ze względu na wybranych dni te będą skrócone”. Kulminacyjny „wielki ucisk” nie ograniczy się do Jeruzalem bądź innego pojedynczego miasta. Będzie to największa z katastrof, jakie kiedykolwiek nawiedziły ziemię, i ogarnie swym zasięgiem cały nasz glob (Jer. 25:30-33; Mat. 24:30).

13. Jakie „ciało” ocaleje z „wielkiego ucisku”, w przeciwieństwie do „ciała”, które przeżyło zagładę Jeruzalem?

¹³ Co więcej, „ciało”, które ocaleje, nie oznacza w tym wypadku garstki odstępczych Żydów, uprowadzonych do niewoli po spustoszeniu ziemskiego Jeruzalem. Będzie to raczej „ciało” „wybranych”, reprezentujących na ziemi „Jeruzalem niebiańskie”, oraz „ciało” towarzyszącej im „wielkiej rzeszy” ze wszystkich narodów, o której w Objawieniu 7:14 czytamy: „Są to ci, którzy wychodzą z wielkiego ucisku; wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka”. A jak w dzisiejszych czasach miałyby się spełnić słowa z Ewangelii według Mateusza 24:15, 16?

„NIECH CZYTELNIK STOSUJE ROZEZNANIE”

14, 15. Przytocz z 7 i 8 rozdziału Księgi Daniela kilka szczegółów, co do których czytelnik powinien ‛zastosować rozeznanie’.

¹⁴ Jezus powołuje się tu na proroka Daniela i dodaje: „Niech czytelnik stosuje rozeznanie”. Danielowi „w pierwszym roku króla babilońskiego Baltazara” ukazano wizję Przedwiecznego, czyli Jehowy Boga, oraz sądu, którego dokonywał On nad narodami świata za pośrednictwem mesjańskiego Królestwa. Obraz ten miał się urzeczywistnić z chwilą nadejścia „czasu, by święci otrzymali królestwo” (Dan. 7:1, 9-14, 21, 22, 27, Biblia Tysiąclecia).

¹⁵ W trzecim roku panowania Baltazara ujrzał Daniel następną wizję. Jest ona opisana w 8 rozdziale jego księgi, wersetach od 3 do 9 (BT), i przedstawia następujące kolejno po sobie symboliczne „zwierzęta”, którym wyrastają z głów potężne „rogi”. Treść proroctwa Daniela 8:20-25 (BT) umożliwia nam utożsamienie ich z imperiami rządzącymi światem w ciągu minionych 2500 lat, począwszy od Medo-Persji, poprzez Grecję i Rzym, a skończywszy na „małym rogu” o ‛mocy potężnej’, czyli na Wielkiej Brytanii, do której przyłączyły się później Stany Zjednoczone Ameryki, skutkiem czego powstało dwuczłonowe mocarstwo światowe.

16. (a) Jaki „nadszedł czas” i co potem nastąpiło wśród „świętych”? (b) Dlaczego wydania „Strażnicy” z czerwca 1938 roku miały duże znaczenie dla ludu Bożego?

¹⁶ W roku 1918 n.e. „nadszedł czas, by święci otrzymali królestwo”. Począwszy od roku 1919 ci spośród nich, którzy znajdowali się jeszcze na ziemi, zostali zorganizowani do rozgłaszania po całym świecie wieści o ustanowionym Królestwie Mesjasza (Mat. 24:14). Wkrótce stali się wszędzie znani jako „świadkowie Jehowy”, zaczęła też przyłączać się do nich „wielka rzesza” pomocników (Izaj. 43:10, 12; Obj. 7:9). Jednakże w latach trzydziestych zawisły nad nimi czarne chmury prześladowań. Wówczas Jehowa, chcąc umożliwić swemu ludowi przezwyciężenie tej próby, umocnił go przez nadanie mu struktury teokratycznej. Została ona omówiona w głównych artykułach Strażnicy (angielskiej) z 1 i 15 czerwca 1938 roku, zatytułowanych „Organizacja”; treść ich miała posłużyć ludowi Bożemu za podstawę działalności w czasie drugiej wojny światowej (Izaj. 60:17).

17. Na kim spełniły się teraz słowa zapisane w Księdze Daniela 8:10, 11?

¹⁷ Właśnie podczas tej wojny spełniły się słowa zapisane w Daniela 8:10, 11. „Mały róg” wystąpił przeciwko „Księciu wojska”, Bogu Jehowie. A co to za „wojsko”? Czy chodzi o zwolenników rozlicznych odłamów nominalnego chrześcijaństwa? Otóż nie. Nie są oni „przedmiotem nienawiści”, gdyż z własnej woli stali się cząstką świata, będącego pod władzą Szatana (Mat. 24:9; Jana 15:18-20). Wizja Daniela odnosi się do znacznie mniejszego wojska, które można porównać z zastępem Gedeona, bardzo nielicznym w zestawieniu z chmarami Midiańczyków (Sędz. 7:8, 12, NP). Chodzi o przebywający na ziemi ostatek „wojska” 144 000 „świętych”, którzy wraz z Barankiem, Chrystusem Jezusem, będą królować na górze Syjon w „Jeruzalem niebiańskim” (Obj. 14:1-5).

NA „MIEJSCU ŚWIĘTYM”

18. (a) Gdzie według Biblii znajduje się „miejsce święte”? (b) Co miało się tam stać zgodnie z Księgą Daniela 8:12?

¹⁸ Członkowie tego ostatka znajdują się dziś w „miejscu świętym”; są ziemskimi przedstawicielami „Jeruzalem niebiańskiego” i jego świątyni. W nawiązaniu do tego faktu Daniel mówi o nich (w wersecie 11) jako o „gruncie Jego [czyli Jehowy] sanktuarium”, znajdującym się na Jego „podnóżku”, czyli na ziemi (Izaj. 66:1). Posłuchajmy: „Została Mu [Jehowie] odebrana rzecz ustawiczna, a grunt Jego sanktuarium wywrócono. I nawet wojsko stopniowo nikło, razem z rzeczą ustawiczną — wskutek przestępstwa; i rzucał prawdę na ziemię, działał i osiągał sukcesy” (Dan. 8:11, 12). Jak się spełniły te słowa?

19. (a) Jak rozumiemy wspomniane „przestępstwo”, popełnione przez „mały róg”? (b) Jak ‛rzucał on prawdę na ziemię’?

¹⁹ A co przeżyli wierni badacze Biblii, czyli Świadkowie Jehowy, podczas drugiej wojny światowej? Spadły na nich ostre prześladowania! Równało się to po prostu „przestępstwu”, gdyż było próbą zgładzenia klasy Boskiego „sanktuarium”, a tym samym odebrania Jehowie ofiary „ustawicznej”, a więc codziennego oddawania Mu czci w sposób publiczny. Początek dały państwa faszystowskie. Wkrótce jednak zaczęto ‛rzucać prawdę na ziemię’ po całym rozległym terytorium „małego rogu” o ‛mocy potężnej’. Prawie we wszystkich krajach Wspólnoty Brytyjskiej zastęp sług Jehowy stanął w obliczu zakazu głoszenia prawdy o Królestwie. Podczas poboru do wojska odmawiano tam Świadkom Jehowy uznania ich za kaznodziejów i zwolnienia na tej podstawie od służby; nie okazano żadnego szacunku dla ich teokratycznego zamianowania. Z kolei w Stanach Zjednoczonych wierni chrześcijanie narażeni byli na akty agresji ze strony motłochu i różnego rodzaju zniewagi.

20. (a) O czym zapewnia nas proroctwo Daniela 8:14? (b) W jaki sposób ‛miejsce święte wyszło zwycięsko’? (c) Jakie zmiany nastąpiły w organizacji Jehowy pod koniec drugiej wojny światowej?

²⁰ Jednakże według Daniela 8:13, 14 po upływie „dwóch tysięcy trzystu wieczorów i poranków” (to jest sześciu lat, czterech miesięcy i dwudziestu dni) „miejsce święte” miało znów zostać „doprowadzone do właściwego stanu” lub inaczej ‛wyjść zwycięsko’ (New English Bible). Świadków Jehowy istotnie spotkały gwałtowne prześladowania za to, że byli zdecydowani ‛słuchać jako władcy raczej Boga niż ludzi’ (Dzieje 5:29). Mimo to w końcowych miesiącach drugiej wojny światowej jeszcze raz potwierdzili, że pragną wywyższać zwierzchnictwo Jehowy i uznawać je w swoich szeregach. W tym celu przystąpiono w 1944 roku do reorganizacji działalności i struktury zarządzania ludem Bożym. W Strażnicy angielskiej z 15 października 1944 roku przedstawiono temat: „Zorganizowani do końcowego dzieła”. Ten i inne artykuły z tego okresu, omawiające zagadnienia służby, stanowiły dowód, że z punktu widzenia Jehowy „miejsce święte” zostało na nowo „doprowadzone do właściwego stanu”.a

21. Jaki triumf odniosło wtedy Królestwo?

²¹ Nieprzyjacielskie knowania, by spustoszyć i unicestwić „miejsce święte” całkowicie spaliły na panewce. „Święci”, którzy pozostawali jeszcze na ziemi, oraz towarzysząca im „wielka rzesza” odnieśli zwycięstwo. Zatriumfowało Królestwo najwyższego Boga Jehowy i Jego Chrystusa! A co zgodnie z proroczą zapowiedzią Jehowy miało teraz nastąpić? Zaraz się o tym dowiemy.

[Przypis]

CZY ‛ROZEZNAJESZ’, O CZYM TU MOWA?

Daniela 7:22 (NP): „nadszedł czas”?

Daniela 7:27 (NP): ‛świeci’, „królestwo”?

Daniela 8:9 (NP): „inny mały róg”?

Daniela 8:10: „wojsko niebios”?

Daniela 8:11: „Książę wojska”?

Daniela 8:12: ‛rzucenie prawdy na ziemię’?

Daniela 8:14 (NEB): „miejsce święte wyjdzie zwycięsko”?

[Ramka na stronie 10]

W roku 1965 pierwszy powojenny kanclerz niemiecki, Konrad Adenauer, powiedział: „Snują mi się w pamięci myśli i obrazy, (...) myśli sprzed roku 1914, kiedy na ziemi panowały pokój, ład i bezpieczeństwo — z okresu, w którym nie znano strachu. (...) Od roku 1914 ludzie nie prowadzą już bezpiecznego i spokojnego życia”.

[Ramka na stronie 11]

W roku 1980 były premier Wielkiej Brytanii, Harold Macmillan, oświadczył: „Wszystko zmierzało ku lepszemu. W takim świecie się urodziłem. (...) W roku 1914 nagle i niespodziewanie pewnego ranka wszystko to się skończyło”.