Pytania czytelników
● Pewna grupa uczonych biblistów dokonała porównania wielu przekładów Biblii. Czy Przekład Nowego Świata (ang.) był w tym studium brany pod uwagę?
Pytanie zdaje się odnosić do książki prof. Ernesta Cadmana Colwella „Który Nowy Testament jest najlepszy”, wydanej w 1952 r. nakładem University Press w Chicago. Prof. Colwell studiował w 1947 r. niektóre przekłady i poddał pewnej próbie 64 teksty z ewangelii Jana. W owej książce prof. Colwell podał takie tłumaczenie każdego z tych 64 tekstów, jakie jego zdaniem było właściwe. Przekład Nowego Świata ukazał się dopiero w roku 1950, toteż prof. Colwell nie mógł go w swym tekście uwzględnić.
Kto jednak przeczyta opracowanie tych 64 tekstów przez prof. Colwella, a następnie porówna je z oddaniem ich w Przekładzie Nowego Świata stwierdzi, że należy ocenić je zupełnie tak samo jak Przekład Chrześcijańskich Pism Greckich dra Goddspeeda, który w książce Colwella w wszystkich 64 wypadkach zachował swój punkt. Ponieważ książka Colwella ukazała się dopiero w 1952 roku, a wiec 2 lata po opublikowaniu Przekładu Nowego Świata Chrześcijańskich Pism Greckich na Yankee-Stadionie (1950), Komitet Tłumaczy Biblii Nowego Świata nie dysponował tą książką podczas swej pracy nad tym tłumaczeniem.
● Czy słowa z Efez. 3:10 oznaczają, że Bóg poucza niebiańskie księstwa i potęgi aniołów przez żyjących jeszcze na ziemi członków zboru Chrystusowego?
Nie, tego apostoł przez to powiedzieć nie chciał. Jeśli rozpatrzymy ten tekst w związku myślowym, stwierdzimy, że Paweł nie mówi o „znajomości” wszystkich spraw Bożych, ale o tym, że Bóg postanowił wybrać spośród ludzi pewną grupę i uczynić ją współdziedzicami Chrystusa w niebiańskiej chwale. Od 5-tego wiersza tego rozdziału czytamy: „Która [ta tajemnica] inszych wieków nie była znajoma synom ludzkim, jako teraz objawiona jest świętym apostołom i jego prorokom przez ducha. To jest, iż poganie są współdziedzicami i wspólnym ciałem, i współuczestnikami obietnicy jego w Chrystusie przez Ewangelię. Mnie, mówię, najmniejszemu ze wszystkich świętych, dana jest ta łaska, abym miedzy poganami opowiadał te niedościgłe bogactwa Chrystusowe. A iżbym objaśnił wszystkim, jaka by była społeczność onej tajemnicy, zakrytej od wieków w Bogu, który wszystko stworzył (...) aby teraz przez zbór wiadoma była księstwom i mocom na niebiesiech nader rozliczna mądrość Boża, według postanowienia wiecznego.” Bóg stworzył człowieka nieco mniejszym od podobnych do Boga aniołów. Nie należy więc przypuszczać, aby oni musieli czekać na pouczenia ze strony ludzi. Przeciwnie! Jehowa Bóg wielokrotnie posługiwał się aniołami, aby pouczać stworzonego z prochu człowieka, a w szczególności użył ich do służenia członkom zboru Chrystusowego, mającym powołanie niebiańskie. — Dan. 10:10-14; Hebr. 1:14.
W jaki sposób Bóg czyni swą „nader rozliczną mądrość” znajomą poprzez zbór? On uwidacznia ją w tym, co czyni przez zbór i dla zboru oraz w łączności ze zborem. Ta tajemnica jest czymś, co zdumiewa i zachwyca aniołów. Dlatego można powiedzieć, że rozliczna mądrość Boża jest im objawiana w sposób, jaki im nie był dotąd znany.
Jak należy jednak rozumieli 1 Piotra 1:12? Brzmi on: „Którym objawione jest, iż nie samym sobie, ale nam tym usługiwali, co wam teraz zwiastowano przez tych, którzy wam kazali Ewangelię przez ducha świętego z nieba zesłanego, na które rzeczy pragną patrzeć aniołowie.” Te słowa odnoszą się do tego samego, co Efez. 3:10. Aniołowie pragną rozumieć te rzeczy, o których pisali prorocy dawnych czasów, a które dotyczą zboru Chrystusowego.
Jednakże nie są one pouczane o tym przez ziemskich członków zboru Chrystusowego, lecz osiągają zrozumienie dzięki temu, że wypełnia się zamysł Boży np. w dniu Pięćdziesiątnicy. To, co Paweł chciał powiedzieć w Efez. 3:10, można by zobrazować następująco: Gdy obserwujemy gwiezdny nieboskłon, głęboko wzruszają nas przymioty i zdolności Boże. Możnaby przez to powiedzieć, że Bóg poucza nas o swych zdolnościach za pośrednictwem tych nieożywionych ciał niebieskich i systemów planetarnych. To nie znaczy, że te ciała niebieskie cokolwiek wiedzą, czego nie wiemy my, ludzie, bowiem one nic nie wiedza, ale one pouczają nas samych faktem swego istnienia. Tak przedstawia się również sprawa dotycząca aniołów i ziemskich członków zboru Chrystusowego. Za pośrednictwem tego, co Bóg czyni dla zboru i jeszcze dla niego uczyni, objawia On księstwom i potęgom niebiańskim swą rozliczną mądrość.
● Ile i jakich cudów dokonał prorok Elizeusz?
Prorokowi Elizeuszowi przypisuje się 16 cudów; 15 dokonał za swego życia, a jeden stał się po jego śmierci.
Jego pierwszy cud, to rozdzielenie wód Jordanu krótko potem, gdy od niego był wzięty Eliasz. (2 Król. 2:14) Drugiego cudu dokonał wtedy, gdy sprawił oczyszczenie wód powodujących poronienia w mieście Jerycho. (2 Król. 2:19-22) Gdy rzucił klątwę na gromadę młodocianych naśmiewców, stał się trzeci jego cud: wyszły dwa niedźwiedzie i rozszarpały 42 dzieci. (2 Król. 2:23-24) Zaopatrzenie wojsk Judy i Izraela w wodę było czwartym cudem Elizeusza, i przyczyniło się do tego, że Izraelici zmusili Moabitów do ucieczki. (2 Król. 3:16-26) Piątego cudu Elizeusz dokonał wtedy, gdy pewnej wdowie, która nie mogła spłacić swych długów, pomnożył oliwę, dzięki czemu uniknęła tego, że jej dwaj synowie nie musieli stać się niewolnikami wierzyciela. (2 Król. 4:1-7)
Pewna Sunamitka poprzez jego szósty cud otrzymała w nagrodę za jej gościnność syna, a dokonaniem siódmego cudu wskrzesił tego syna z umarłych. (2 Król. 4:8-37) Ósmy jego cud sprawił, że przez dodanie mąki zatruta potrawa była znów zdatna do jedzenia. (2 Król. 4:38-41) Dziewiątym cudem nakarmił 100 mężów 20-ma jęczmiennymi chlebami, z których nawet jeszcze nieco pozostało. (2 Król. 4:42-44) Dziesiątego cudu Elizeusz dokonał, uzdrawiając z trądu syryjskiego przywódcę Naamana, a przeniesieniem jego trądu na swego sługę Giezego, który chciał odnieść materialne korzyści z cudów Elizeusza dokonał jedenastego cudu. (2 Król. 5:1-27) Swym dwunastym cudem spowodował, że wypłynęła siekiera, która wpadła do wody. (2 Król. 6:5-7) Trzynastym cudem zostały otworzone oczy jego sługi i on zobaczył, że góra wokoło pełna jest ognistych koni i wozów, przy czym słowa Elizeusza: „Więcej ich jest z nami niż z nimi”, okazały się rzeczywiście słuszne. (2 Król. 6:15-17 ) Czternasty cud uczynił Elizeusz wtedy, gdy Syryjczyków, którzy chcieli go pojmać, poraził ślepotą duchową, aby go nie rozpoznali, a piętnastym cudem uwolnił ich znowu od tej ślepoty. (2 Król. 6:18-23) Szesnasty cud Elizeusza stał się wiele lat po wszystkich cudach i został przypisany jemu, chociaż miał miejsce po jego śmierci. Kilku Izraelitów zajętych pogrzebem zmarłego, zostało zaskoczonych przez bandę Moabitów. Gdy ujrzeli zbliżających się Moabitów, wrzucili zwłoki tego męża do grobu Elizeusza i uciekli. Gdy zmarły „dotknął się kości Elizeuszowych, ożył i wstał na nogi swoje”. — 2 Król. 13:20, 21.
Dla zainteresowania i odświeżenia w pamięci można wspomnieć, że według doniesień biblijnych, Elizeusz dokonał dwa razy więcej cudów niż Eliasz, któremu — krótko mówiąc — przypisuje się następujące cuda: (1) Zamkną niebiosa, że przestało padać, (2) spowodował, że wdowie z Sarepty nie ubywało ani mąki, ani oleju, (3) wzbudził z umarłych syna tej wdowy, (4) za sprawą jego modlitwy spadł ogień z nieba, (5) jego modlitwa o deszcz położyła kres suszy, (6) przywołał ogień na dowódcę króla Ahasjasza i jego pięćdziesięciu ludzi, (7) przywołał również ogień z nieba na drugiego wodza i jego pięćdziesięciu mężów, (8 ) krótko przed zabraniem go w wozie ognistym rozdzielił wody Jordanu, uderzając je płaszczem prorockim.