możliwych starań, żeby ustalić miejsce pobytu takiego brata, a następnie poinformować najbliższy zbór o potrzebie zapewnienia mu chrześcijańskiego towarzystwa. Do tego czasu zbór macierzysty powinien utrzymywać z taką osobą łączność, na ile to tylko jest możliwe: przez rozmowy telefoniczne, pisanie listów lub odwiedzanie.

⁶ W podeszłym wieku zdarzają się niekiedy pewne zaburzenia, które mają wpływ na zachowanie danej osoby, co może wywołać zaniepokojenie w zborze. Starsi powinni podchodzić do takich spraw z wielką miłością, współczuciem i wyrozumiałością, nie traktując takich osób surowo ani nieżyczliwie (1 Tym. 5:1). W czasie poważnej choroby lub w potrzebie nasi starsi wiekiem bracia powinni wiedzieć, że zbór wczuwa się w ich położenie i gotów jest pospieszyć im z pomocą i że naprawdę ceni sobie możliwości okazywania im miłości.

⁷ Będący w podeszłym wieku słudzy Jehowy powinni zawsze odczuwać, że zbór ich miłuje, szanuje i poważa. Zamiast ich zaniedbywać, jak to często czyni świat, okazujmy takim braciom szacunek i poważanie, dając w ten sposób dowód, że podzielamy punkt widzenia naszego Ojca niebiańskiego, który się nigdy nie starzeje. — Prz. 16:31.

Nie bójcie się ich!

¹ Artykuł pod takim tytułem, który się ukazał w Strażnicy z 1 grudnia 1934 roku, stał się wielkim pokrzepieniem dla braci w Niemczech. Jeszcze przed otrzymaniem tego wydania Strażnicy w dniach 7-9 września bracia przygotowywali w Bazylei, w Szwajcarii, wielki kongres. Na tę okazję przyjechał brat Rutherford, spodziewając się spotkać tam braci z Niemiec i chcąc się dowiedzieć, w jakich warunkach znaleźli się w tym kraju. Brat Rutherford był wstrząśnięty tym, co usłyszał. Na dzień 7 października 1934 roku zaplanowano specjalną akcję. Tego dnia Hitler i jego rząd mieli się spotkać z nieustraszoną kampanią świadków Jehowy, których dotąd uważali za śmieszną mniejszość. Szczegóły tej akcji omówiono w specjalnym liście, który mieli dostarczyć do Niemiec specjalni posłańcy.

² Jeden z fragmentów tego listu brzmiał: „7 października 1934 roku w niedzielę rano o godzinie 9 każda grupa świadków Jehowy w Niemczech powinna zebrać się razem w odpowiednim miejscu w swoim mieście. List ten powinien być odczytany wszystkim obecnym. Niech się wszyscy zjednoczą w modlitwie do Jehowy, prosząc Go przez Jezusa Chrystusa, naszą Głowę i Króla, o Jego kierownictwo, ochronę, wyzwolenie i błogosławieństwo. Bezpośrednio potem wyślijcie do członków rządu niemieckiego list, którego tekst został specjalnie na ten cel przygotowany, i który otrzymacie. Przeznaczcie kilka minut na omówienie Mat. 10:16-24, pamiętając o tym, że przez zastosowanie się do wskazówek podanych w tych wersetach ‛stajecie w obronie swego życia’ (Estery 8:11). Po zakończeniu tego spotkania udajcie się do sąsiadów i dajcie im świadectwo o imieniu Jehowy Boga i o Jego Królestwie pod rządami Chrystusa Jezusa.”

³ Przygotowania do tej akcji miały być utrzymane w najgłębszej tajemnicy. Zaszło jednak coś, co tylko dzięki potędze i opiece Jehowy nie pociągnęło za sobą strasznych następstw. O tym wydarzeniu opowiada brat Konrad Franke. Ponieważ brat ten był podejrzany o organizowanie działalności i z tego powodu zesłany do obozu koncentracyjnego, więc po zwolnieniu musiał się stale meldować na gestapo. Chociaż brat Franke nie otrzymał wspomnianego listu, dowiedziawszy się jednak od braci o tej akcji, umówił specjalne zebranie. Ponieważ nie było żadnego innego miejsca, zaprosił wszystkich do swego pokoju, który wynajmował jako pionier. W domu tym oprócz jednej siostry, która mieszkała obok, wszyscy lokatorzy byli zaciekłymi przeciwnikami. Gdy w przeddzień akcji późnym wieczorem brat wrócił do domu, żona oddała mu list, który przyniósł przed chwilą umyślny posłaniec. Był to właśnie