postanowienie, co do sędziów i doradców, które w tych dniach ostatnich znowu wprowadził w życie wśród swego ludu. Starszym usługującym w tym charakterze przydzielono obowiązek pomagania nam w dostosowaniu się do Boskiego wzorca sprawiedliwości. My z kolei powinniśmy okazywać należny szacunek tym, którzy sądzą w oparciu o zbożne zalety. Jak można to najlepiej zrobić? Przez chętne zastosowanie się do rad biblijnych i gotowość poddania porządkowi teokratycznemu (Hebr. 13:17). Przyczyni się to już teraz do naszej duchowej ochrony i pomyślności, choć w świecie panuje bezprawie. Będzie to również dowodem, iż szczerze pragniemy sprostać wymaganiom Bożym, ponieważ zależy nam na Jego uznaniu i przygotowaniu się do życia w Nowym Porządku.

Starsi w zborach niech „przewodzą we właściwy sposób”!

„Starsi, którzy przewodzą we właściwy sposób, niech będą uważani za godnych podwójnego szacunku”. — 1 Tym. 5:17, NW

1. Jaką wartość w świetle Księgi Przysłów 11:14 ma dla ludu Bożego fakt, że przewodzą mu starsi?

KIEDY ludzie jednoczą się w jakimś szlachetnym celu albo dla wykonania jakiegoś godnego dzieła, mają zwykle kogoś, kto im przewodzi. Jeżeli dobrze wywiąże się ze swej roli, zostaną właściwie pokierowani, będą robić postępy i coś zdziałają. W przeciwnym wypadku namozolą się, a w końcu sprawa i tak upadnie. W Księdze Przysłów 11:14 opisano to następująco: „Gdy brak jest kierownictwa, lud upada, lecz zbawienie w wielkiej liczbie doradców” (Poz). Świadkowie Jehowy jako lud zorganizowany przez Boga dla szczególnego celu, dla specjalnej działalności, cenią sobie wskazówki i rady otrzymywane od wiernych starszych, którzy im przewodzą.

2. Jakie powstają pytania odnośnie do kwestii przewodzenia w zborze? Jak wyjaśniono tę sprawę w Liście 1 do Tymoteusza 5:17?

² Na całym świecie jest obecnie przeszło 40 000 zborów Świadków Jehowy. W każdym z nich jest wyznaczony „nadzorca przewodniczący”. Czy jednak tylko on ma wyłączny przywilej przewodzenia? A co z pozostałymi starszymi, którzy tworzą grono starszych? Wszyscy powinni być przejęci tym, co im przedkłada Słowo Boże w Liście 1 do Tymoteusza 5:17: „Starsi, którzy przewodzą we właściwy sposób, niech będą uważani za godnych podwójnego szacunku, zwłaszcza ci, którzy się wytężają w przemawianiu i nauczaniu” (NW). Jeżeli w zborze jest kilku zamianowanych starszych, każdy z nich ma pewien udział w przewodzeniu, ponieważ wiele jest gałęzi działalności.

3. Pod jakimi względami starszy przewodzący zborowi różni się od ojca będącego głową rodziny?

³ W jakim jednak sensie starsi „przewodzą we właściwy sposób”? Nie dysponują taką samą władzą jak ojcowie, którzy przewodzą swym rodzinom. Głowa rodziny czasami podejmuje w rozmaitych sprawach ostateczne decyzje, które odbijają się na żonie i dzieciach, a którym rodzina musi się podporządkować. Tymczasem żaden ze starszych nie ma takiej władzy. Ani indywidualnie, ani zespołowo nie pełnią oni zwierzchnictwa nad zborem. Stanowisko to, jeśli chodzi o zbór, należy do Jezusa Chrystusa (Kol. 1:18). Podobnie w Liście 1 do Koryntian 11:3 nazwano go „głową każdego mężczyzny”, podczas gdy mężczyzna jest „głową kobiety”. Zachodzi więc różnica między przewodzeniem w zborze ludu Bożego a pełnieniem zwierzchnictwa w rodzinie.

4. Dlaczego o starszych, ze względu na ich obowiązki biblijne, można słusznie mówić, że „przewodzą” w zborze?

⁴ Grecki odpowiednik słowa „przewodzić” oznaczał więcej niż tylko być przewodniczącym. Dosłownie znaczył „stać na czele”, a w szerszym ujęciu: prowadzić, przodować, kierować, troszczyć się o innych. Jakże trafnie stosuje się to do starszych, których uważamy za sprawujących przewodnictwo pośród nas! (Hebr. 13:7, 17, NW). Prowadzą nasze zebrania i nauczają na nich, kierują nami w służbie, troszczą się o nasze dobro duchowe jako pasterze (1 Piotra 5:2, 3). Chronią nas przed wszystkim, co mogłoby nadwerężyć nasze stosunki ze zborem, a zwłaszcza z Jehową Bogiem (Jana 10:11-15). W tym wszystkim starają się trzymać wskazówek i wzoru „dobrego pasterza”, Jezusa Chrystusa.

JAK PRZEWODZIĆ NA ZEBRANIACH

5. Jak słowa Pawła z Listu do Rzymian 12:8 powinny wpłynąć na stosunek starszego do przewodzenia?

⁵ Jaką postawę powinien pielęgnować każdy starszy, aby należycie sprostać swoim obowiązkom? W Liście do Rzymian 12:8 Paweł pisze: „Kto przewodzi, niech to wykonuje z prawdziwą powagą” (NW), żeby swoich braci pouczał, szkolił, zachęcał, czyli im pomagał. Zależy mu na tym, by dobrze spełniać te zadania. Powinien w tym celu postawić sobie pytanie: Co mogę zrobić, by przewodzić we właściwy sposób, z prawdziwą powagą?

6. (a) Co musi czynić nadzorca Szkoły Teokratycznej, chcąc wykazać, że przewodzi z „prawdziwą powagą”? (b) Jakie korzyści odnoszą poszczególni uczestnicy Szkoły?

⁶ Wykonywać coś „z prawdziwą powagą”, to nie tylko znaczy szczerze, ale także z przejęciem. Na przykład brat, który opiekuje się Szkołą Teokratyczną, wie, że nie może swego przydziału pracy traktować niedbale. Musi zainteresować się każdym ze swoich uczniów, poświęcić uwagę jego szczególnym potrzebom. Dlaczego? Ponieważ chce, żeby wszyscy robili postępy. W Szkole bierze obecnie udział wielu nowych, którzy wymagają indywidualnej pomocy. Niektórzy z nich są powolni lub nieśmiali; drugim brak wykształcenia albo umiejętności dobrego czytania, bądź też mają inne trudności. Nadzorca Szkoły Teokratycznej, który wykonuje swą pracę z „prawdziwą powagą”, dostrzega, jak w miarę stosowania jego rad i wskazówek uczniowie robią postępy. Odzwierciedla się to w ich wypowiedziach na zebraniach i skuteczniejszej służbie polowej.

7. (a) Na czym polega przewodzenie w studium „Strażnicy” lub zborowym studium książki? (b) Jakie cele może osiągnąć starszy podczas nauczania, jeśli zrozumie treść Psalmu 25:4, 5 oraz Księgi Przysłów 16:9?

⁷ O tych samych zasadach powinni pamiętać starsi, którzy przewodzą w charakterze prowadzących studium Strażnicy i zborowego studium książki. Nie są prowadzącymi jedynie w tym sensie, że po prostu zadają pytania i proszą obecnych o odpowiedzi. Jeżeli chcą przewodzić w pełnym znaczeniu tego słowa, muszą dbać o to, by studium było przez cały czas ożywione i interesujące; muszą podkreślać kluczowe wersety, czuwać nad właściwym ich zastosowaniem oraz dopomagać