utrzymywanie się na całej ziemi bardziej jednolitego, ciepłego klimatu, dzięki któremu mamuty i inne formy życia znajdowały dobre warunki rozwoju na obszarach wysuniętych daleko na północ. Otwarcie się „upustów nieba” w czasie potopu zapewne pociągnęło za sobą radykalne zmiany temperatur, wskutek czego te połacie ziemi skuła gruba powłoka lodowa, w której mamuty i inne formy zachowały się do dzisiaj w stanie, w jakim je się teraz znajduje (Rodz. 1:7, 8; 7:11, 12, Biblia Tysiąclecia).

Pytania czytelników

◼ Czy opuszczanie zebrań chrześcijańskich samo w sobie jest grzechem niewybaczalnym, skoro apostoł Paweł w Liście do Hebrajczyków 10:24-29 nawiązuje do niego zaraz po omówieniu kwestii ważności zebrań?

Lekceważenie nakazu, by uczestniczyć w zebraniach chrześcijańskich, jest sprawą poważną i może mieć dla sługi Jehowy zgubne następstwa. Jednakże popełnienie grzechu niewybaczalnego to jeszcze coś więcej.

Lepiej zrozumiemy tę sprawę po przeczytaniu całego 10 rozdziału Listu do Hebrajczyków. Apostoł wskazuje najpierw na fakt, że ofiary składane według wymagań Prawa nie doprowadzały do przebaczenia grzechów, lecz były cieniem przyszłych dóbr obejmujących ofiarę Jezusa Chrystusa. Jehowa dał swego Syna na doskonałą ofiarę mogącą zgładzić grzechy. Jest to cecha wyróżniająca „nowe przymierze”. Paweł zachęca nas, żebyśmy ‛bez wahania trzymali się mocno publicznego wyznawania naszej nadziei’ (Hebr. 10:23). Co nam w tym pomoże? Apostoł wskazuje na potrzebę regularnego spotykania się w gronie współwyznawców, żeby pobudzać się nawzajem do dobrych uczynków; natomiast nie należy nabierać zwyczaju przyjętego u niektórych, by opuszczać zebrania chrześcijańskie. Powinniśmy raczej uczestniczyć w nich ‛tym więcej, skoro widzimy zbliżanie się dnia’ (werset 25).

Na tym tle dopiero apostoł kontynuuje: „Jeżeli bowiem rozmyślnie pogrążamy się w grzechu po nabyciu dokładnej wiedzy o prawdzie, nie pozostaje już żadna ofiara za grzechy, lecz jakieś straszne oczekiwanie sądu i ognista zawiść, która ma strawić przeciwników. Każdy, kto zlekceważył prawo Mojżeszowe, umiera bez współczucia na podstawie świadectwa dwóch lub trzech osób. Ile surowszą karę waszym zdaniem ściągnie na siebie człowiek, który podeptał Syna Bożego i za pospolitą poczytał wartość krwi przymierza, jaka go uświęciła”? (Hebr. 10:26-29).

W takim razie spójniki „jeżeli bowiem”, od których zaczyna się werset 26, nie nawiązują jedynie do zachęty, aby przychodzić na zebrania chrześcijańskie, lecz do wszystkiego, co było powiedziane poprzednio. Konieczne jest uznawanie Bożej drogi do zbawienia, wiodącej przez Chrystusa, i należyte docenianie tego postanowienia, przy czym trzeba pamiętać, że udział w zebraniach jest jedną z metod, jakie Jehowa przewidział, by w nas podtrzymywać siłę wiary i aktywność w dobrych uczynkach. Potwierdzają to dalsze słowa apostoła z wersetu 29, gdzie wspomina o karze czekającej tego, kto „podeptał Syna Bożego i za pospolitą poczytał wartość krwi przymierza, jaka go uświęciła”.

Nie powinniśmy więc słów z Listu do Hebrajczyków 10:24, 25 wyrywać z kontekstu i zakładać, iż apostoł, mówiąc o popełniających grzech niewybaczalny, nawiązał jedynie do samego zaniedbywania się w systematycznym chodzeniu na zebrania. Oczywiście jeśli u kogoś opuszczanie zebrań weszło „w zwyczaj”, działa on wbrew swoim interesom duchowym i naraża się poważnie na niebezpieczeństwo osłabnięcia w wierze oraz zaniechania uczynków chrześcijańskich. To z kolei może doprowadzić go do zlekceważenia ofiary okupu złożonej przez Jezusa Chrystusa, a nawet