Zaprawdę wam mówię: Ustanowi go nad całym swoim mieniem” (Mateusza 24:3, 45-47).

Uznał ich za swoje narzędzie, za „niewolnika”, i w roku 1919 powierzył im zarządzanie całym swym ziemskim mieniem.

Zarządzanie ziemskim mieniem Chrystusa

6, 7. (a) Jak inaczej Jezus nazwał wiernego „niewolnika”? (b) Na co wskazywało użyte przez Jezusa słowo „szafarz”?

⁶ O tym „niewolniku”, mającym reprezentować go na ziemi, Jezus wspomniał już kilka miesięcy przed wypowiedzeniem proroctwa o znaku swej obecności. Użył wtedy nieco innych określeń, które wskazywały na obowiązki tego niewolnika. Oświadczył: „Kto rzeczywiście jest szafarzem wiernym, roztropnym, którego pan ustanowi nad swym gronem sług, aby im dawał odmierzone porcje pokarmu we właściwym czasie? Mówię wam zgodnie z prawdą: Ustanowi go nad całym swoim mieniem” (Łukasza 12:42, 44).

⁷ Wspomniany niewolnik został tu nazwany „szafarzem”. Wyraz ten jest tłumaczeniem greckiego słowa oznaczającego „zarządcę domu lub posiadłości”. Ów kolektywny ‛wierny szafarz’ nie miał być grupą intelektualistów wyjaśniających ciekawostki biblijne. Miał dostarczać pożywnego pokarmu duchowego „we właściwym czasie”, a jako ustanowiony nad całym gronem sług Chrystusa, miał zarządzać ogółem jego ziemskich spraw — ‛całym jego mieniem’. Co to za „mienie”?

8, 9. Zarządzanie jakim „mieniem” powierzono niewolnikowi?

⁸ Niewolnik, o którym mówił Chrystus, sprawuje nadzór nad dobrami materialnymi wykorzystywanymi przez jego naśladowców w związku z prowadzoną przez nich działalnością. Są to między innymi obiekty Biura Głównego i poszczególnych biur oddziałów Świadków Jehowy, jak również rozsiane po całym świecie miejsca, w których wielbią oni Boga — Sale Królestwa i Sale Zgromadzeń. Co ważniejsze, niewolnik opracowuje także krzepiące duchowo programy cotygodniowych zebrań oraz regularnie odbywających się większych zgromadzeń, poświęconych studiowaniu Biblii. Na tych spotkaniach przekazywane są informacje o spełnianiu się proroctw zawartych w tej Księdze oraz udzielane są wskazówki, jak na co dzień stosować się do jej zasad.

⁹ Szafarz ma też za zadanie nadzorować nader ważne dzieło głoszenia „tej dobrej nowiny o królestwie” i czynienia „uczniów z ludzi ze wszystkich narodów”. W ramach tej działalności trzeba uczyć ludzi przestrzegania wszystkiego, co Chrystus — Głowa zboru — nakazał wykonywać w obecnym czasie końca (Mateusza 24:14; 28:19, 20; Objawienie 12:17). Dzięki temu głoszeniu i nauczaniu pojawiła się „wielka rzesza” lojalnych towarzyszy namaszczonego ostatka. Są oni „kosztownościami wszystkich narodów” i niewątpliwie należą do cennego „mienia” Chrystusa, zarządzanego przez wiernego niewolnika (Objawienie 7:9; Aggeusza 2:7).