Rozprzestrzenianie się chrystianizmu

W 33 r. n.e. przed wstąpieniem do nieba Jezus Chrystus polecił swym uczniom na pożegnanie: „Będziecie moimi świadkami zarówno w Jerozolimie, jak i w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dz 1:8). Uczniowie dobrze wywiązali się z powierzonego im zadania.

Dziesięć dni później, podczas Pięćdziesiątnicy, ok. 120 uczniów zebranych w Jerozolimie zostało napełnionych duchem świętym i zaczęło mówić „o wspaniałych rzeczach Bożych” (Dz 2:1-4, 11). Tego samego dnia ochrzczono ok. 3000 osób (Dz 2:37-41). W krótkim okresie uczniowie ‛napełnili Jerozolimę swą nauką’ (Dz 5:27, 28, 40-42). Jakie to przyniosło wyniki? „Liczba uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażała” (Dz 6:7).

Z czasem dziełem głoszenia objęto także inne tereny. Ponieważ w Jerozolimie napotkało ono sprzeciw, uczniowie rozproszyli się po całej Judei i Samarii. Przyczyniło się to do dalszego wzrostu (Dz 8:1, 4, 14-17).

W 36 r. apostoł Piotr zaniósł dobrą nowinę do Cezarei, gdzie zostali ochrzczeni Korneliusz i jego domownicy — pierwsi nieobrzezani poganie nawróceni na chrystianizm (Dz 10). Po tym wydarzeniu systematyczne głoszenie wśród nie-Żydów najwyraźniej rozpoczęło się w Antiochii Syryjskiej. Rezultat był taki, że „wielka liczba tych, którzy uwierzyli, nawróciła się do Pana” (Dz 11:20, 21). Od tego czasu działalnością kaznodziejską obejmowano kolejne narody, aż w końcu udało się dotrzeć dosłownie „do najodleglejszego miejsca na ziemi”.