PRZYWRÓCENIE

Doprowadzenie czegoś do poprzedniego stanu. W Piśmie Świętym określenie to pojawia się w kontekście powrotu Chrystusa, gdy wspomniano o „czasach przywrócenia [forma gr. słowa apokatástasis] wszystkiego, o czym Bóg mówił przez usta swych świętych proroków” (Dz 3:20, 21).

Inne przekłady polskie używają w tym wersecie wyrazu „odnowienie” (Bp, BT, Bw) lub „naprawienie” (Bg). Sam termin grecki pochodzi od słów apò, czyli „z powrotem” lub „znowu”, i kathístemi — „postawić”. Pokrewny czasownik oddano w Dziejach 1:6 przez ‛przywrócić’. Dzieło Theologisches Wörterbuch zum Neuen Testament pod red. G. Kittela (t. I, 1933, s. 388) podaje, że podstawowym znaczeniem tego wyrazu jest „przywrócenie do poprzedniego stanu” lub „odnowienie”. Historyk Józef Flawiusz posługiwał się nim w odniesieniu do powrotu Żydów z niewoli babilońskiej. W tekstach papirusowych używano go w związku z naprawą jakichś budynków, przywróceniem dóbr prawowitym właścicielom oraz wyrównaniem rachunków.

Werset, w którym użyto tego słowa, nie precyzuje, co konkretnie ma zostać przywrócone, trzeba się więc o tym dowiadywać przez studium „wszystkiego”, o czym Bóg mówił za pośrednictwem swych proroków.