Tej zasady samowystarczalności trzymał się dalej, nawet gdy powstał tam zbór. Nie chciał korzystać ze swych uprawnień pełnoczasowego ewangelizatora, by zabiegać o wsparcie materialne (1 Koryntian 9:3-12).

Thomas Scott, komentator Biblii, napisał: „Najprawdopodobniej dostrzegł w usposobieniu chrześcijan korynckich coś, co go od razu skłoniło do nieprzyjmowania od nich żadnego wsparcia”. Możliwe, że pod wpływem panującej dookoła atmosfery samolubstwa i materializmu co zamożniejsi Koryntianie po prostu nie byli skłonni przejawiać szczodrości. Paweł mógł się też obawiać, że gdyby przyjmował pomoc materialną, chrześcijanie w Koryncie — nastawieni na robienie interesów — mogliby podać w wątpliwość jego pobudki. Mogli tam również mieszkać ludzie, którzy podobnie jak pewne jednostki w Tesalonice byli leniwi i tylko szukali pretekstu do życia kosztem współchrześcijan (2 Tesaloniczan 3:7-12).

Jakkolwiek było, Paweł i jego współtowarzysze woleli utrzymywać się sami, „aby nie stawiać żadnej przeszkody dobrej nowinie o Chrystusie” (1 Koryntian 9:12).

Za przykładem Pawła nie wymagają one ani nie oczekują wsparcia materialnego od tych, którym usługują.