Ależ właśnie to, co ofiarują poganie, demonom składają w ofierze, a nie Bogu. Nie chciałbym, byście mieli coś wspólnego z demonami.

17. W jakich okolicznościach chrześcijanin żyjący w I wieku mógł zjeść mięso ofiarowane bożkom i dlaczego?

¹⁷ Część zwierzęcia ofiarnego przeznaczano dla bożka, część brali kapłani, a trochę otrzymywał sam czciciel danego bóstwa i urządzał sobie ucztę. Coś z tego mięsa mogło jednak być sprzedane na rynku. Chrześcijaninowi odradzano chodzić do świątyni bałwochwalczej, żeby pojeść mięsa, choćby to nie było związane z udziałem w jakimś obrzędzie; mógłby bowiem zgorszyć drugich albo dać się wciągnąć w fałszywy kult (1 Koryntian 8:1-13; Objawienie 2:12, 14, 18, 20). Ofiarowanie zwierzęcia bożyszczu nie zmieniało niczego w samym mięsie, toteż chrześcijanin mógł je kupować na rynku. Poczęstowany w cudzym domu, nie musiał pytać o pochodzenie mięsa. Gdyby jednak ktoś powiedział, że było ono „złożone w ofierze”, chrześcijanin nie jadł go, żeby nikogo nie zgorszyć (1 Koryntian 10:25-29).

18. Dlaczego spożywający coś ofiarowanego bałwanowi mogli wejść w kontakt z demonami?

¹⁸ Dość rozpowszechniony był pogląd, iż po obrzędach ofiarnych dany bóg znajdował się w mięsie i wstępował w ciało osób jedzących je podczas uczty dla wyznawców tego boga. I podobnie jak między ludźmi razem się posilającymi wytwarza się swoista więź, tak spożywający zwierzęta ofiarne byli współuczestnikami ołtarza i poczuwali się do wspólnoty z demonicznym bożkiem, którego wyobrażał bałwan. Takim bałwochwalstwem demony powstrzymywały ludzi od oddawania czci jedynemu prawdziwemu Bogu (Jeremiasza 10:1-15). Nic dziwnego, że lud Jehowy miał się trzymać z dala od tego, co ofiarowano bałwanom! Również dzisiaj lojalność wobec Boga, podporządkowanie się kierownictwu Jego świętego ducha i organizacji oraz zdecydowane unikanie powiązań z demonizmem okazuje się silnym bodźcem do wystrzegania się bałwochwalstwa.