Pasienie trzody Bożej z miłością

„Paście powierzoną wam trzodę Bożą” (1 PIOTRA 5:2).

1, 2. Jaki jest najważniejszy przymiot Jehowy i jak się uwidacznia?

CAŁE Pismo Święte wyraźnie wskazuje, że głównym przymiotem Boga jest miłość. List 1 Jana 4:8 oznajmia: „Bóg jest miłością”. A ponieważ Jego miłość wyraża się w działaniu, więc List 1 Piotra 5:7 zapewnia, iż Bóg „się o was troszczy”. Ową troskę Jehowy o swój lud przyrównano w Biblii do czułej opieki, jaką miłujący pasterz otacza swe owce: „Oto Wszechmocny, Pan (...) będzie pasł swoją trzodę, do swojego naręcza zbierze jagnięta i na swoim łonie będzie je nosił, a kotne będzie prowadził ostrożnie” (Izajasza 40:10, 11). Jakiegoż pokrzepienia musiał zaznać Dawid, skoro powiedział: „Jehowa jest moim Pasterzem. Niczego mi nie zabraknie”! (Psalm 23:1, NW).

² Ludzi cieszących się uznaniem Bożym Biblia trafnie przyrównuje do owiec, gdyż są one łagodne, uległe i posłuszne swemu troskliwemu pasterzowi. Jako serdeczny Pasterz, Jehowa zapewnia pieczołowitą opiekę swemu ludowi przypominającemu owce. Czyni to, zaspokajając jego potrzeby materialne i duchowe oraz prowadząc go w obecnych trudnych „dniach ostatnich” tego niegodziwego systemu rzeczy ku nadchodzącemu nowemu światu, w którym zamieszka prawość (2 Tymoteusza 3:1-5, 13; Mateusza 6:31-34; 10:28-31; 2 Piotra 3:13).

3. Jak psalmista opisał troskę Jehowy o Jego owce?

³ Zwróćmy uwagę, jak czule Jehowa troszczy się o swoje owce: „Oczy Pańskie patrzą na sprawiedliwych, a uszy jego słyszą ich krzyk. (...) Wołają, a Pan wysłuchuje ich, i ocala ich ze wszystkich udręk. Bliski jest Pan tym, których serce jest złamane, a wybawia utrapionych na duchu. Wiele nieszczęść spotyka sprawiedliwego, ale Pan wyzwala go ze wszystkich” (Psalm 34:16-20). Jakże wspaniale pokrzepia swe owce ten Pasterz Wszechświata!

Przykład Wspaniałego Pasterza

4. Jaka jest rola Jezusa w sprawowaniu opieki nad trzodą Bożą?

⁴ Syn Boży, Jezus, wiele się nauczył u boku Ojca, toteż w Biblii został nazwany „wspaniałym pasterzem” (Jana 10:11-16). O jego służbie, niezwykle ważnej dla trzody Bożej, mówi 7 rozdział Księgi Objawienia. Werset 9 nazywa dzisiejszych czcicieli Boga „wielką rzeszą (...) ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”. A werset 17 oznajmia: „Baranek [Jezus] (...) będzie ich pasł i poprowadzi ich do źródeł wód życia. A Bóg otrze z ich oczu wszelką łzę”. Jezus wiedzie owce Boże do wód prawdy, umożliwiających dostąpienie życia wiecznego (Jana 17:3). Warto podkreślić, że Jezusa nazwano „Barankiem”, co kieruje uwagę na jego przymioty, które przypominają cechy owiec — jest on bowiem najlepszym przykładem uległości wobec Boga.

5. Jak Jezus odnosił się do ludzi?

⁵ Żyjąc na ziemi, Jezus przebywał wśród ludzi i widział ich żałosne położenie. Jak na to reagował? ‛Litował się nad nimi, byli bowiem złupieni i porzuceni niczym owce bez pasterza’ (Mateusza 9:36). Owce bez pasterza padają łupem drapieżników, podobnie też się dzieje, gdy pasterz nie dba o swe stado. Ale Jezus przejawia ogromną troskę, o czym świadczą jego słowa: „Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy się mozolicie i jesteście obciążeni, a ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodnie usposobiony i uniżony w sercu, a znajdziecie pokrzepienie dla dusz waszych. Albowiem moje jarzmo jest miłe, a moje brzemię lekkie” (Mateusza 11:28-30).

6. Jak Jezus okazywał współczucie osobom uciśnionym?

⁶ Biblia proroczo zapowiedziała, że Jezus będzie się serdecznie obchodził z ludźmi: „Pan namaścił mnie, (...) abym opatrzył tych, których serca są skruszone, (...) abym pocieszył wszystkich zasmuconych” (Izajasza 61:1, 2; Łukasza 4:17-21). Jezus nigdy nie patrzył z góry na biednych i pokrzywdzonych przez los. Przeciwnie, wypełniał proroctwo z Księgi Izajasza 42:3: „Trzciny nadłamanej nie dołamie ani knota gasnącego nie dogasi” (porównaj Mateusza 12:17-21). Ludzie dotknięci jakimś nieszczęściem przypominają nadłamaną trzcinę lub knot gasnący z powodu braku oliwy w lampie. Jezus zdawał sobie sprawę z opłakanej sytuacji takich osób, toteż okazywał im współczucie, dodawał sił oraz wzbudzał nadzieję, uzdrawiając ich pod względem fizycznym i duchowym (Mateusza 4:23).

7. Do kogo Jezus kierował ludzi, u których znalazł posłuch?

⁷ Do Jezusa garnęły się całe tłumy ludzi o usposobieniu owiec. Jego nauki z taką mocą oddziaływały na serca, iż urzędnicy wysłani, żeby go aresztować, oświadczyli: „Nigdy żaden inny człowiek nie mówił jak ten” (Jana 7:46). A obłudni przywódcy religijni ubolewali: „Świat poszedł za nim” (Jana 12:19). Ale Jezus nie pragnął czci ani sławy dla siebie. Kierował ludzi do swego Ojca. Uczył ich, by służyli Jehowie z miłości, którą budzą Jego zachwycające przymioty: „Masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całą swą siłą, i całym swym umysłem” (Łukasza 10:27, 28).

8. Jak posłuszeństwo okazywane Bogu przez Jego sług różni się od posłuszeństwa innych ludzi wobec władców świeckich?

⁸ Jehowa jest dumny, że z miłości do Niego ludzie o usposobieniu owiec popierają Jego zwierzchnictwo nad wszechświatem. Ochoczo postanowili Mu służyć, gdyż poznali Jego ujmujące przymioty. Jakże różni się On od przywódców światowych, którym ludzie podporządkowują się bardzo niechętnie bądź czynią to ze strachu lub z jakichś skrytych powodów! Do Jehowy i Jezusa zupełnie nie pasuje opinia, jaką wyrażono o pewnym papieżu katolickim: „Wielu go ubóstwiało, wszyscy się bali, ale nikt nie kochał” (Peter De Rosa, Vicars of Christ​—⁠The Dark Side of the Papacy).

Okrutni pasterze w Izraelu

9, 10. Opisz przywódców w starożytnym Izraelu i w I wieku.

⁹ W przeciwieństwie do Jezusa ówcześni izraelscy przywódcy religijni w ogóle nie kochali owiec. Przypominali dawniejszych władców Izraela, o których Jehowa powiedział: „Biada pasterzom Izraela, którzy sami siebie paśli! Czy pasterze nie powinni raczej paść trzody? (...) Słabej nie wzmacnialiście, chorej nie leczyliście, skaleczonej nie opatrywaliście, zbłąkanej nie sprowadzaliście z powrotem, zagubionej nie szukaliście, a nawet silną rządziliście gwałtem i surowo” (Ezechiela 34:2-4).

¹⁰ Izraelscy przywódcy duchowi byli tak samo nieczuli, jak tamci pasterze polityczni (Łukasza 11:47-52). Aby to unaocznić, Jezus opowiedział o Żydzie, którego obrabowano, pobito i na wpół umarłego pozostawiono przy drodze. Przechodzący tamtędy kapłan izraelski ujrzał tego człowieka, ale ominął go drugą stroną drogi. Podobnie postąpił lewita. Później na poszkodowanego natknął się nie-Izraelita, pogardzany Samarytanin, i zlitował się nad nim. Przewiązał jego rany, wsadził na swoje zwierzę, zawiózł do gospody i się o niego zatroszczył. Zapłacił właścicielowi gospody oraz obiecał, iż w drodze powrotnej pokryje wszelkie dodatkowe koszty (Łukasza 10:30-37).

11, 12. (a) Jak nikczemność przywódców religijnych sięgnęła zenitu w czasach Jezusa? (b) Co ich w końcu spotkało ze strony Rzymian?

¹¹ W czasach Jezusa przywódcy religijni byli tak nikczemni, że gdy wskrzesił on Łazarza, naczelni kapłani i faryzeusze zebrali Sanhedryn i rozważali: „Co mamy uczynić, skoro ten człowiek [Jezus] dokonuje wielu znaków? Jeżeli go tak pozostawimy, wszyscy w niego uwierzą i przyjdą Rzymianie, i zabiorą zarówno nasze miejsce, jak i nasz naród” (Jana 11:47, 48). Nie obchodziło ich, jaką wspaniałą przysługę Jezus wyświadczył zmarłemu. Martwili się jedynie o swoją pozycję. „Od tego więc dnia naradzali się, aby (...) zabić [Jezusa]” (Jana 11:53).

¹² Mało tego, niegodziwi naczelni kapłani „naradzali się, żeby zabić także Łazarza, ponieważ ze względu na niego wielu Żydów tam szło i zaczynało wierzyć w Jezusa” (Jana 12:10, 11). Jednakże ich egoistyczne starania o zachowanie swej pozycji skazane były na niepowodzenie, gdyż Jezus zapowiedział: „Dom wasz pusty zostanie” (Mateusza 23:38, Bw). Słowa te faktycznie się spełniły: jeszcze za tego samego pokolenia ‛przyszli Rzymianie i zabrali ich miejsce i naród’, a ich samych pozbawili życia.

Kochający pasterze w zborze chrześcijańskim

13. Kogo Jehowa obiecał powołać do pasienia Jego trzody?

¹³ Jehowa odrzucił tych okrutnych, samolubnych pasterzy, ustanowił zaś Wspaniałego Pasterza, który troszczy się o Jego trzodę. Obiecał też powołać kochających podpasterzy, by zapewniali owcom opiekę: „Ustanowię nad nimi pasterzy, którzy je paść będą, i nie będą się już bały” (Jeremiasza 23:4). W związku z tym w zborach chrześcijańskich z I wieku ‛mianowano starszych w jednym mieście po drugim’ i to samo czyni się obecnie (Tytusa 1:5). Tacy duchowo starsi mężczyźni, spełniający wymagania podane w Piśmie Świętym, mają ‛paść trzodę Bożą’ (1 Piotra 5:2; 1 Tymoteusza 3:1-7; Tytusa 1:7-9).

14, 15. (a) Z rozwinięciem jakiego nastawienia mieli trudności uczniowie Jezusa? (b) Jak Jezus pokazał, że starsi powinni być pokornymi sługami?

¹⁴ Sprawując opiekę nad owcami, starsi powinni „nade wszystko” darzyć je „żarliwą miłością” (1 Piotra 4:8). Musieli to zrozumieć uczniowie Jezusa, którzy zbyt wielką wagę przykładali do swego znaczenia i własnej pozycji. Kiedy matka dwóch apostołów powiedziała do Jezusa: „Rzeknij słowo, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w twoim królestwie, jeden po twej prawicy, a drugi po twej lewicy”, wywołało to oburzenie pozostałych uczniów. Jezus oznajmił wtedy: „Władcy narodów panoszą się wśród nich, a wielcy dzierżą władzę nad nimi. Nie tak jest wśród was; lecz kto by się chciał stać wielkim wśród was, ma być waszym sługą, a kto by chciał być pierwszym wśród was, ma być waszym niewolnikiem” (Mateusza 20:20-28).

¹⁵ Przy innej okazji, gdy uczniowie ‛posprzeczali się między sobą, kto jest większy’, Jezus powiedział im: „Jeśli ktoś chce być pierwszym, to ma być ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich” (Marka 9:34, 35). Pokora i gotowość do usługiwania powinny stać się cechami ich osobowości. Jednakże uczniowie ciągle mieli z tym kłopoty, gdyż nawet w noc poprzedzającą śmierć Jezusa, podczas ostatniej wieczerzy, wywiązał się między nimi „gorący spór” o to, kto z nich jest największy. A przecież Jezus pokazał, jak starszy ma usługiwać trzodzie, gdy pokornie umył im nogi. Powiedział przy tym: „Jeżeli więc ja, chociaż jestem Panem i Nauczycielem, umyłem wam nogi, to wy też powinniście umywać nogi jeden drugiemu. Bo dałem wam przykład, żebyście i wy czynili tak, jak ja wam uczyniłem” (Łukasza 22:24; Jana 13:14, 15).

16. Co w Strażnicy z roku 1899 powiedziano na temat najważniejszego przymiotu starszych?

¹⁶ Świadkowie Jehowy zawsze uczyli, że starsi są zobowiązani postępować podobnie. Prawie sto lat temu w Strażnicy angielskiej z 1 kwietnia 1899 roku zwrócono uwagę na słowa Pawła zawarte w Liście 1 do Koryntian 13:1-8 i powiedziano: „Apostoł mocno podkreślił, że najistotniejszym sprawdzianem i rzeczywistym dowodem naszej więzi z Bogiem nie jest ani wiedza, ani elokwencja, lecz miłość, która przepełnia nasze serce, która rozciąga się na całe życie i która pobudza nasze śmiertelne ciało i nim kieruje. (...) Najważniejszą cechą każdego, kto zostaje sługą kościoła, by pełnić służbę przy rzeczach świętych, nade wszystko winien być duch miłości”. Zauważono tam, że mężczyźni nie przejawiający pokory i nie usługujący z miłości „są niebezpiecznymi nauczycielami i prawdopodobnie uczynią więcej złego niż dobrego” (1 Koryntian 8:1).

17. Jak Biblia uwypukla znaczenie przymiotów, które powinni przejawiać starsi?

¹⁷ A zatem starsi nie mogą ‛panoszyć się wśród’ owiec (1 Piotra 5:3). Przeciwnie, mają przewodzić im, będąc „jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący” (Efezjan 4:32). Paweł położył na to wielki nacisk: „Przyodziejcie się w tkliwe uczucia: współczucie, życzliwość, uniżenie umysłu, łagodność i wielkoduszną cierpliwość. (...) A prócz tego wszystkiego przyodziejcie się w miłość, gdyż ona jest doskonałą więzią jedności” (Kolosan 3:12-14).

18. (a) Jaki piękny wzór postępowania z owcami ustanowił Paweł? (b) Dlaczego starsi nie mogą lekceważyć potrzeb owiec?

¹⁸ Paweł nauczył się postępować w ten sposób, powiedział bowiem: „Staliśmy się pośród was delikatni jak karmiąca matka, gdy pielęgnuje swe dzieci. Darząc was zatem tkliwym uczuciem, radzi byliśmy przekazać wam nie tylko dobrą nowinę Bożą, lecz także nasze dusze, ponieważ staliście się nam umiłowani” (1 Tesaloniczan 2:7, 8). Zgodnie z tym nawoływał: „Pocieszajcie swą mową dusze przygnębione, wspierajcie słabych, wobec wszystkich bądźcie wielkodusznie cierpliwi” (1 Tesaloniczan 5:14). Bez względu na to, z jakimi problemami owce przychodzą do starszych, powinni oni pamiętać o słowach Księgi Przypowieści 21:13: „Kto zatyka ucho na krzyk ubogiego, nie będzie wysłuchany, gdy sam wołać będzie”.

19. Dlaczego starsi miłujący owce są błogosławieństwem i jak one reagują na taką miłość?

¹⁹ Starsi, którzy pasą trzodę z miłością, są błogosławieństwem dla owiec. W Księdze Izajasza 32:2 zapowiedziano: „Będzie każdy jak kryjówka przed wiatrem i jak schronienie przed ulewą, jak strumienie wód na suchym stepie, jak cień potężnej skały w ziemi spragnionej”. Bardzo się cieszymy, że wielu naszych starszych odpowiada temu pięknemu opisowi i stanowi takie źródło pokrzepienia. Nauczyli się oni kierować zasadą: „W miłości braterskiej żywcie jedni do drugich tkliwe uczucie. Przodujcie w okazywaniu sobie nawzajem szacunku” (Rzymian 12:10). Kiedy starsi okazują taką miłość i pokorę, owce to doceniają i ‛z uwagi na ich pracę darzą ich w miłości bardziej niż nadzwyczajnymi względami’ (1 Tesaloniczan 5:12, 13).

Poszanowanie wolnej woli drugich

20. Dlaczego starsi muszą szanować wolną wolę drugich?

²⁰ Stwarzając ludzi, Jehowa obdarzył ich wolną wolą, by mogli podejmować samodzielne decyzje. Chociaż starsi mają służyć radą, a nawet karcić, nie powinni przejmować kontroli nad życiem lub wiarą innych. Paweł oświadczył: „Nie jakobyśmy byli panami waszej wiary, lecz jesteśmy współpracownikami ku waszej radości, bo stoicie właśnie dzięki swej wierze” (2 Koryntian 1:24). „Każdy bowiem poniesie swój własny ciężar” (Galatów 6:5). Jehowa pozostawił nam znaczną miarę wolności w obrębie granic zakreślonych przez Jego prawa i zasady. Jeśli więc nie dochodzi do naruszenia zasad biblijnych, starsi powinni unikać ustanawiania własnych przepisów. Muszą się też wystrzegać wszelkiej skłonności do przedstawiania swych opinii jako niepodważalnych twierdzeń oraz obrażania się, gdy ktoś nie podziela ich poglądów (2 Koryntian 3:17; 1 Piotra 2:16).

21. Czego można się nauczyć z postawy Pawła wobec Filemona?

²¹ Zwróćmy uwagę, jak więziony w Rzymie Paweł odniósł się do Filemona, chrześcijanina z Kolosów w Azji Mniejszej, będącego właścicielem niewolników. Jeden z nich imieniem Onezym uciekł do Rzymu, tam został chrześcijaninem i zaczął pomagać Pawłowi. Apostoł napisał do Filemona: „Chciałbym go zatrzymać przy sobie, żeby zamiast ciebie dalej mi usługiwał w więzach więziennych, które noszę ze względu na dobrą nowinę. Jednakże nie chcę nic czynić bez twojej zgody, aby twój dobry czyn był nie jakby z przymusu, lecz z twej wolnej woli” (Filemona 13, 14). Paweł odesłał więc Onezyma, prosząc tylko Filemona, by traktował go jak chrześcijańskiego brata. Wiedział, że trzoda nie należy do niego, lecz do Boga. Był jej sługą, a nie panem. Nie rozkazywał więc Filemonowi — uszanował jego wolną wolę.

22. (a) Jak starsi powinni się zapatrywać na swą rolę w zborze? (b) Co można powiedzieć o rozwijającej się organizacji Jehowy?

²² W miarę rozwoju organizacji Bożej mianuje się nowych starszych. Zarówno oni, jak i bardziej doświadczeni nadzorcy muszą zdawać sobie sprawę, że ich rola polega na pokornym usługiwaniu. W ten sposób Bóg kieruje swą organizację ku nowemu światu, a ona będzie się stale rozrastać zgodnie z Jego oczekiwaniami — będzie dobrze zorganizowana, ale nigdy nie postawi skuteczności nad miłością i współczuciem. Dlatego też będzie coraz mocniej przyciągać ludzi o usposobieniu owiec, którzy przekonają się w niej, że „Bóg sprawia, iż wszystkie jego dzieła współpracują ze sobą dla dobra tych, co miłują Boga”. Tego można się spodziewać po organizacji zbudowanej na miłości, gdyż ta „nigdy nie zawodzi” (Rzymian 8:28; 1 Koryntian 13:8).

Jak byś odpowiedział?

◻ Jak Biblia opisuje troskę Jehowy o Jego lud?

◻ Jaką rolę odgrywa Jezus w sprawowaniu opieki nad trzodą Bożą?

◻ Jaki najważniejszy przymiot mają przejawiać starsi?

◻ Dlaczego starsi muszą uwzględniać wolną wolę owiec?

[Ilustracja na stronie 16]

Jezus, „wspaniały pasterz”, okazywał drugim współczucie

[Ilustracje na stronie 17]

Niegodziwi przywódcy religijni uknuli spisek, by zabić Jezusa