Pisarz. Ezdrasz nie tylko był kapłanem, uczonym oraz biegłym przepisywaczem, ale też „przygotował swe serce, by (...) uczyć w Izraelu przepisu i sprawiedliwości”, a także by korygować uchybienia w sposobie oddawania czci Jehowie praktykowanym przez repatriowanych Izraelitów — posiadał więc wszelkie potrzebne kwalifikacje do napisania księgi noszącej jego imię. Prócz tego z upoważnienia króla Persji dysponował władzą, która umożliwiała mu przeprowadzenie potrzebnych badań archiwalnych, toteż znakomicie nadawał się do opisania tego ważnego okresu dziejów swego narodu (Ezd 7:6, 10, 25, 26). Dlatego od 27 wersetu 7 rozdz. do końca rozdz. 9 zgodnie z prawdą przedstawia wydarzenia w pierwszej osobie. Większość uczonych zgadza się co do tego, że Księga Ezdrasza podejmuje relację historyczną w miejscu, w którym kończą ją księgi Kronik, o czym świadczy porównanie 2 Kronik 36:22, 23 z Ezdrasza 1:1-3. Również ta okoliczność przemawia za tym, że właśnie Ezdrasz był pisarzem tej księgi. To samo głosi tradycja żydowska.

Czas i tło akcji. Księga Ezdrasza została spisana razem z księgami Kronik ok. 460 r. p.n.e. Ezdrasz rozpoczyna od przytoczenia dekretu Cyrusa, zezwalającego Żydom na opuszczenie Babilonu i powrót do ojczyzny. Dokument ten został opublikowany w pierwszym roku panowania tego króla Persji (Ezd 1:1). Juda i Jerozolima opustoszały jesienią 607 r., gdy ostatni mieszkańcy pozostawieni przez Nebukadneccara przenieśli się do Egiptu. A zatem 70 rok spustoszenia Jerozolimy, ostatni rok wymuszonego sabatu dla całego kraju, dobiegł końca jesienią 537 r. Wobec tego dekret Cyrusa musiał zostać wydany pod koniec r. 538 lub na początku 537. Przemawiają za tym dwie okoliczności: po pierwsze, spustoszenie musiało trwać całe 70 lat; po drugie, Izraelitów raczej nie wyprawiono by w drogę podczas zimowych deszczów, a tak właśnie by się stało, gdyby owo rozporządzenie wydano kilka miesięcy wcześniej. Przypuszczalnie ogłoszono je więc wczesną wiosną r. 537, dzięki czemu Żydzi mogli wyruszyć w podróż podczas pory suchej, dotrzeć do Jerozolimy i postawić ołtarz w pierwszym dniu siódmego miesiąca (Tiszri) tego samego roku, czyli 29 września według kalendarza gregoriańskiego (Ezd 3:2-6).