Współcześni mieli to ujrzeć

11. Co na temat „tego pokolenia” powiedział Jezus?

¹¹ Wielu Żydów uważało, że ich system religijny ze świątynią jako ośrodkiem wielbienia będzie jeszcze długo istniał. Tymczasem Jezus oświadczył: „Od drzewa figowego (...) nauczcie się tej rzeczy: Gdy tylko jego gałązka staje się miękka i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Podobnie też wy, gdy to wszystko ujrzycie, wiedzcie, że jest on blisko, u drzwi. Zaprawdę wam mówię, że to pokolenie na pewno nie przeminie, dopóki się to wszystko nie stanie. Niebo i ziemia przeminą, lecz moje słowa na pewno nie przeminą” (Mateusza 24:32-35).

12, 13. Jak uczniowie Jezusa rozumieli jego wzmianki o „tym pokoleniu”?

¹² W latach poprzedzających rok 66 n.e. chrześcijanie dostrzegli już sporo elementów złożonego znaku — wojny, niedobory żywności, a nawet głoszenie na szeroką skalę dobrej nowiny o Królestwie (Dzieje 11:28; Kolosan 1:23). Ale kiedy miał nastąpić koniec? Co oznaczały słowa Jezusa: ‛To pokolenie [po grecku geneá] nie przeminie’? Jezus często nazywał wrogie mu tłumy współczesnych Żydów, w tym także przywódców religijnych, ‛pokoleniem niegodziwym, cudzołożnym’ (Mateusza 11:16; 12:39, 45; 16:4; 17:17; 23:36). Gdy więc na Górze Oliwnej znowu wspomniał o „tym pokoleniu”, najwyraźniej nie miał na myśli wszystkich dotychczasowych przedstawicieli tej nacji ani swych naśladowców, choć byli „rodem wybranym” (1 Piotra 2:9). Nie mówił też, że „to pokolenie” oznacza jakiś okres.

¹³ Jezusowi chodziło raczej o ówczesnych przeciwników żydowskich, mających odczuć urzeczywistnianie się podanego przez niego znaku. Na temat określenia „to pokolenie”, występującego w Ewangelii według Łukasza 21:32, profesor Joel B. Green powiedział: „W trzeciej Ewangelii termin ‚to pokolenie’ (i wyrażenia pokrewne) zawsze oznacza kategorię ludzi przeciwstawiających się zamierzeniu Boga. (...) [Odnosi się] do osób uparcie lekceważących Jego zamysł”.c

14. Czego doświadczyło ówczesne „pokolenie”, a jaki odmienny los spotkał chrześcijan?

¹⁴ Niegodziwe pokolenie żydowskich przeciwników, którzy widzieli spełnianie się znaku, też miało doczekać końca (Mateusza 24:6, 13, 14). I doczekało! W 70 roku n.e. armia rzymska powróciła pod wodzą Tytusa, syna cesarza Wespazjana. Ludzie ponownie uwięzieni w Jerozolimie doznali wprost niewiarygodnych cierpień.d Jak donosi naoczny świadek Józef Flawiusz, do chwili zburzenia jej przez Rzymian zmarło jakieś 1 100 000 Żydów, a około 100 000 trafiło do niewoli; wkrótce potem większość z nich poniosła śmierć z głodu lub w rzymskich teatrach. Ucisk z lat 66-70 rzeczywiście okazał się największym, jaki kiedykolwiek spotkał lub miał spotkać Jerozolimę i system żydowski. W jakże odmiennym położeniu byli chrześcijanie, którzy usłuchali proroczego ostrzeżenia Jezusa i po odejściu Rzymian w roku 66 opuścili to miasto! W 70 roku „wybrani”, a więc namaszczeni chrześcijanie, zostali ‛wybawieni’, ocaleni (Mateusza 24:16, 22).