2, 3. Skąd wyszedł „zły niewolnik” i w jakich okolicznościach się pojawił?

² Jezus wspomniał o złym niewolniku zaraz po omówieniu postawy „niewolnika wiernego i roztropnego”. Oświadczył: „Gdyby ów zły niewolnik rzekł w swoim sercu: ‚Mój pan zwleka’ i gdyby zaczął bić swych współniewolników oraz jeść i pić z niepoprawnymi pijakami, pan owego niewolnika przyjdzie w dniu, którego ten się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna, i ukarze go z największą surowością, i wyznaczy mu dział z obłudnikami. Tam będzie płakał i zgrzytał zębami” (Mateusza 24:48-51). Wyrażenie „ów zły niewolnik” nawiązuje do poprzedniej wypowiedzi Jezusa, dotyczącej „niewolnika wiernego i roztropnego”. I rzeczywiście, „zły niewolnik” wyłonił się spośród osób należących do klasy wiernego niewolnika.a Jak do tego doszło?

4. Jak Jezus postąpił ze „złym niewolnikiem” oraz ze wszystkimi, którzy przejawiają podobne nastawienie?

⁴ Ci byli chrześcijanie okazali się „złym niewolnikiem”, toteż Jezus ukarał ich „z największą surowością”. W jaki sposób? Odrzucił ich i odebrał im nadzieję na zmartwychwstanie do życia w niebie. Nie zostali jednak natychmiast unicestwieni. Najpierw czekał ich okres płaczu i zgrzytania zębami „w ciemności na zewnątrz” zboru prawdziwych chrześcijan (Mateusza 8:12). Później wśród pomazańców pojawiały się jeszcze stosunkowo nieliczne jednostki o podobnym złym nastawieniu, cechującym „złego niewolnika”. W ich ślady poszła część „drugich owiec” (Jana 10:16). Wszyscy tacy wrogowie Chrystusa kończą w tej samej duchowej „ciemności na zewnątrz”.