NARODY

W sensie ogólnym naród składa się z ludzi mniej lub bardziej ze sobą spokrewnionych i posługujących się wspólnym językiem. Na ogół zamieszkują oni określone terytorium i podlegają jakiejś centralnej władzy. W dziele Theologisches Wörterbuch zum Alten Testament (red. G. J. Botterweck, H. Ringgren, 1973, t. 1, szp. 967) powiedziano: „W języku hebr. słowo גוי [goj] często opisuje jakiś lud z punktu widzenia przynależności politycznej i terytorialnej, a zatem jest dość bliskie współczesnemu pojęciu ‚naród’. Natomiast słowo עם [ʽam: „lud”] zawsze kładzie duży nacisk na pokrewieństwo jako na element jednoczący”. W podobny sposób używane są greckie określenia éthnos („naród”) i laòs („lud”). W Biblii słowa goj i éthnos w liczbie mnogiej zazwyczaj odnoszą się do narodów pogańskich.

Pochodzenie. Pierwsza biblijna wzmianka o powstaniu odrębnych narodów pojawia się po potopie, w związku z budową wieży Babel. Uczestnicy tego przedsięwzięcia zjednoczyli się w dziele sprzecznym z zamierzeniem Boga. Podstawowym czynnikiem umożliwiającym im wspólne działanie była okoliczność, iż „cała ziemia dalej miała jeden język i jedno słownictwo” (Rdz 11:1-4). Jehowa był tego świadom i dlatego pomieszał im język i „rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni ziemi” (Rdz 11:5-9; MAPA, t. 1, s. 329).

Na skutek powstałych barier utrudniających porozumiewanie się każda grupa językowa rozwinęła własną kulturę, sztukę, zwyczaje, cechy charakterystyczne i religię — swój własny styl życia (Kpł 18:3). Ludy te, oddalone od Boga, wymyśliły sobie bóstwa i sporządzały ich wizerunki (Pwt 12:30; 2Kl 17:29, 33).

Narody wywodzące się i nazwane od synów oraz wnuków trzech synów Noego: Jafeta, Chama i Sema, tworzą trzy główne grupy. Zamieszczony w 10 rozdz. Księgi Rodzaju spis 70 ludów można więc nazwać najstarszą listą narodów. Czternaście z nich wywodziło się od Jafeta, 30 od Chama i 26 od Sema (Rdz 10:1-8, 13-32; 1Kn 1:4-25). Więcej informacji na temat tych grup narodowościowych można znaleźć w tomie 1 na stronie 329 oraz w hasłach poświęconych każdemu z 70 potomków Noego.

Z czasem oczywiście doszło do wielu zmian. Jedne narody zostały wchłonięte przez sąsiadów albo zupełnie wyginęły (z powodu słabości, chorób czy wojen), natomiast na skutek migracji i wzrostu liczby ludności pojawiły się inne. Silny nacjonalizm czasami popychał ambitnych przywódców niektórych ludów do rozległych podbojów i podporządkowywania sobie słabszych narodów, wskutek czego powstawały wielkie mocarstwa światowe.

Ojciec narodów. Bóg polecił Abramowi (Abrahamowi) opuścić Ur i przenieść się do krainy, którą mu pokaże. Zapowiedział także, iż ‛uczyni z niego wielki naród’ (Rdz 12:1-4). Później rozszerzył tę obietnicę, mówiąc: „Zostaniesz ojcem rzeszy narodów. (...) I uczynię cię bardzo, bardzo płodnym, i rozkrzewię cię w narody, i od ciebie będą się wywodzić królowie” (Rdz 17:1-6). Zapowiedź ta rzeczywiście się spełniła. Syn Abrahama Ismael został ojcem „dwunastu naczelników według ich rodów” (Rdz 17:20; 21:13, 18; 25:13-16), a sześciu synów urodzonych przez Keturę dało początek jeszcze innym ludom (Rdz 25:1-4; 1Kn 1:28-33; Rz 4:16-18). Od Izaaka, który też był synem tego patriarchy, pochodzili Izraelici i Edomici (Rdz 25:21-26). Również w sensie duchowym Abraham stał się „ojcem wielu narodów”, gdyż ludzie różnej narodowości, m.in. członkowie zboru chrześcijańskiego w Rzymie, ze względu na swą wiarę i posłuszeństwo mogą nazywać go swym ojcem — jest bowiem „ojcem wszystkich, którzy wierzą” (Rz 4:11, 16-18; zob. IZRAEL 2).

Jak Bóg się zapatruje na narody. Bóg, jako Stwórca i Władca Wszechświata, ma prawo ustalać granice terytoriów poszczególnych narodów (jeśli jest to Jego wolą), jak to uczynił w wypadku Ammonu, Edomu i Izraela (Pwt 2:17-22; 32:8; 2Kn 20:6, 7; Dz 17:26). Narody nie mogą się równać z najwyższym i wzniosłym Bogiem, który góruje nad całą ziemią (Jer 10:6, 7). Są dla Niego niczym kropla z wiadra (Iz 40:15, 17). Dlatego kiedy złoszczą się i ‛pomrukują’ przeciwko Jehowie — jak wtedy, gdy doprowadziły do męczeńskiej śmierci Jezusa — Bóg tylko ‛śmieje się z nich i naigrawa’, niwecząc ich zuchwałe plany (Ps 2:1, 2, 4, 5; 33:10; 59:8; Dn 4:32b, 34, 35; Dz 4:24-28).

Choć Jehowa jest niezrównanie wielki i potężny, nikt nie ma podstaw, by Go oskarżyć o niesprawiedliwe traktowanie narodów. Bez względu na to, czy ma do czynienia z pojedynczym człowiekiem, czy z całym narodem, nigdy nie odstępuje od swych prawych zasad (Hi 34:29). Jeśli dany naród okazuje skruchę, tak jak niegdyś mieszkańcy Niniwy, to Bóg mu błogosławi (Jon 3:5-10). Natomiast jeśli postępuje niewłaściwie, Bóg sprowadza na niego zagładę, choćby nawet wcześniej zawarł z nim przymierze (Jer 18:7-10). Gdy naród zbacza na złą drogę, Jehowa posyła swych proroków z ostrzegawczym orędziem (Jer 1:5, 10; Eze 2:3; 33:7). Bóg nie jest stronniczy wobec nikogo — ani wielkiego, ani małego (Pwt 10:17; 2Kn 19:7; Dz 10:34, 35).

Kiedy więc całe narody odmawiają uznania Jehowy i okazania Mu posłuszeństwa, odrzucając Go w swych umysłach i sercach, On wykonuje na nich swe wyroki (Ps 79:6; 110:6; 149:7-9). Wydaje je na zagładę i ‛zawraca je do Szeolu’ (Ps 9:17; Iz 34:1, 2; Jer 10:25). Mówiąc obrazowo, przekazuje niegodziwe narody swemu Synowi (nazwanemu „Wiernym i Prawdziwym” oraz „Słowem Boga”), żeby je roztrzaskał (Obj 19:11-15; Ps 2:7-9; por. Obj 12:5).

Nowy naród: Izrael duchowy. Przez całe wieki Jehowa Bóg okazywał szczególne względy rodowitym Izraelitom i wielokrotnie posyłał do nich proroków, aby zawracali ten krnąbrny naród ze złej drogi. W końcu posłał własnego Syna, Jezusa Chrystusa, ale większość Żydów go odrzuciła. Dlatego Jezus oznajmił naczelnym kapłanom i faryzeuszom, którzy nie okazali wiary: „Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi wydającemu jego owoce” (Mt 21:33-43).

Apostoł Piotr wyraźnie wskazał, że ten nowy „naród” składa się z osób, które uznały Chrystusa Jezusa (1Pt 2:4-10). Odniósł do chrześcijan słowa pierwotnie skierowane do Izraelitów: „Jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność’” (1Pt 2:9; por. Wj 19:5, 6). Wszyscy ci chrześcijanie uznawali Boga za Władcę, a Jego Syna za Pana i Chrystusa (Dz 2:34, 35; 5:32). Otrzymali ‛obywatelstwo w niebiosach’ (Flp 3:20) i zostali opieczętowani duchem świętym, co stanowiło zadatek ich niebiańskiego dziedzictwa (2Ko 1:22; 5:5; Ef 1:13, 14). Cieleśni Izraelici stali się narodem na mocy przymierza Prawa, natomiast „naród święty”, złożony z chrześcijan zrodzonych z ducha, powstał w wyniku zawarcia nowego przymierza (Wj 19:5; Heb 8:6-13). Z tych powodów określenie „naród święty” jest jak najbardziej stosowne.

Wylanie ducha świętego na ok. 120 uczniów Jezusa (wszyscy byli Żydami) w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. stanowiło dowód, że Bóg darzy swą łaską ten nowy naród duchowy (Dz 1:4, 5, 15; 2:1-4; por. Ef 1:13, 14). Później, począwszy od r. 36, jego członkami mogli się też stać nieobrzezani poganie, którzy również otrzymywali ducha Bożego (Dz 10:24-48; Ef 2:11-20).

Głoszenie dobrej nowiny wszystkim narodom omówiono pod hasłem DOBRA NOWINA.

Gog i Magog. W Objawieniu 20:7, 8 powiedziano, że po Tysiącletnim Panowaniu Chrystusa Szatan „wyjdzie, by wprowadzić w błąd narody na czterech narożnikach ziemi, Goga i Magoga”. Najwyraźniej chodzi tu o „narody”, które się wyłonią w wyniku buntu przeciw władzy Chrystusa (zob. GOG 3).