Józef z Arymatei był znany jako człowiek zarówno „dobry”, jak i „prawy”, choć oczywiście określenia te w odniesieniu do niedoskonałych ludzi zawsze mają charakter względny (Łk 23:50; por. Mt 19:16, 17; Mk 10:17, 18; zob. DOBROĆ [Dobroć Jehowy]). Przykazania prawa Bożego danego Izraelowi były „święte [gdyż pochodziły od Boga] i prawe [doskonale sprawiedliwe], i dobre [pod każdym względem pożyteczne dla tych, którzy ich przestrzegali]” (Rz 7:12; por. Ef 5:9).

Prawo było nacechowane prawością. Nie znaczy to, jakoby Prawo dane za pośrednictwem Mojżesza nie odzwierciedlało Bożego wzorca prawości. Wprost przeciwnie. Apostoł Paweł argumentował: „Prawo zatem jest święte, a także przykazanie jest święte i prawe, i dobre” (Rz 7:12; Pwt 4:8). Zgodnie z zamierzeniem Bożym Prawo ujawniało przewinienia i pełniło rolę „wychowawcy” prowadzącego szczerych Żydów do Chrystusa, a ponadto zawierało „cień mających nadejść dóbr” (Gal 3:19, 24; Heb 10:1). Nie mogło jednak zapewnić rzeczywistej, zupełnej prawości ludziom, którzy mu podlegali. Wszyscy oni byli grzesznikami, więc nie potrafili przestrzegać Prawa w sposób doskonały, a człowieczy arcykapłan nie był w stanie usunąć ich grzechów swą służbą i ofiarami. Dlatego mogli osiągnąć prawość tylko wtedy, gdy uwierzyli w Syna Bożego, którego posłał do nich Jehowa (Rz 8:3, 4; Heb 7:18-28). Uznanie ich za prawych nie wynikało z ich własnych zasług, ale było darem — to Chrystus stawał się dla nich „mądrością od Boga, a także prawością i uświęceniem, i uwolnieniem na podstawie okupu”. A zatem człowiek nie może osiągnąć rzeczywistej prawości dzięki sobie lub swym uczynkom, lecz wyłącznie za pośrednictwem Chrystusa. Przysparza to chwały Jehowie i podkreśla, że jedynie On jest Źródłem wszelkiej prawości; „żeby było tak, jak jest napisane: ‚Kto się chlubi, niech się chlubi w Jehowie’” (1Ko 1:30, 31; Rz 5:17).