ULEGŁOŚĆ

Gotowość do ustąpienia, do poddania się lub podporządkowania zwierzchnikom, prawu bądź też ustalonemu trybowi postępowania. Przykładem uległości jest podporządkowanie Jezusa Chrystusa wobec jego Ojca (1Ko 15:27, 28), zboru chrześcijańskiego wobec Jezusa (Ef 5:24) i Boga (Heb 12:9; Jak 4:7), poszczególnych chrześcijan wobec mężczyzn przewodzących zborowi (1Ko 16:15, 16; Heb 13:17; 1Pt 5:5), chrześcijanek wobec postanowienia co do nauczania w zborze (1Tm 2:11), niewolników wobec ich właścicieli (Tyt 2:9; 1Pt 2:18), żon wobec mężów (Ef 5:22; Kol 3:18; Tyt 2:5; 1Pt 3:1, 5), dzieci wobec rodziców (1Tm 3:4; por. Łk 2:51; Ef 6:1) oraz rządzonych wobec rządzących, czyli władz zwierzchnich (Rz 13:1, 5; Tyt 3:1; 1Pt 2:13; zob. POSŁUSZEŃSTWO; WŁADZE ZWIERZCHNIE; ZWIERZCHNICTWA, ZASADA).

Uległość chrześcijanina względem ludzi jest podyktowana sumieniem, a przede wszystkim chęcią podobania się Bogu. Gdyby więc podporządkowanie się człowiekowi oznaczało naruszenie prawa Bożego, chrześcijanin będzie bardziej posłuszny Bogu niż ludziom (Dz 5:29). Właśnie dlatego Paweł i Barnabas ‛nie ulegli przez podporządkowanie się’ fałszywym braciom, którzy wbrew objawionemu zamierzeniu Bożemu głosili, że warunkiem wybawienia jest poddanie się obrzezaniu i przestrzeganie Prawa Mojżeszowego (Gal 2:3-5; por. Dz 15:1, 24-29).

W 2 Koryntian 9:13 wykazano, iż o uległości chrześcijanina wobec dobrej nowiny świadczy składanie datków na rzecz współbraci będących w potrzebie, ponieważ wspieranie ich jest chrześcijańską powinnością (Jak 1:26, 27; 2:14-17).