Młodzi ludzie pytają:

Jak sobie radzić, będąc niepełnosprawnym?

„JESZCZE może chodzić”, mówi matka pewnej dziewczyny, którą nazwiemy Magdalena, „ale ma nieskoordynowane ruchy i bełkotliwą mowę”. Magdalena choruje na stwardnienie rozsiane i należy do milionów młodych ludzi cierpiących z powodu jakiejś ułomności fizycznej.

Być może i ty się do nich zaliczasz. Ale bez względu na to, czy twoje kalectwo jest wrodzone, czy spowodowane chorobą lub wypadkiem, nie powinieneś myśleć, że dla ciebie życie już się skończyło.a Jeżeli będziesz cierpliwie dokładać starań, możesz dużo osiągnąć w skutecznym radzeniu sobie z zaistniałą sytuacją.

Sidło pobożnych życzeń

W naturze ludzkiej leży niechęć do pogodzenia się z gorzką rzeczywistością. Człowiek jest raczej skłonny żyć nadzieją na to, że po prostu się wyleczy. Apostoł Paweł najprawdopodobniej miał uszkodzony wzrok (porównaj Galacjan 6:11). Wspominając swoją pierwszą wizytę u chrześcijan w Galacji, napisał: „Z powodu choroby ciała zwiastowałem wam za pierwszym razem ewangelię. I chociaż stan mój cielesny wystawił was na próbę, to jednak nie wzgardziliście mną ani nie plunęliście na mnie” (Galacjan 4:13, 14). Zdaniem niektórych uczonych dolegliwość Pawła powodowała wyciek ropy z oczu albo w jakiś inny sposób sprawiała, że wyglądał odpychająco. Nic więc dziwnego, iż apostoł ‛trzy razy prosił Pana’ o uwolnienie od tej choroby. Ale tak się nie stało (2 Koryntian 12:8, 9). Niemniej pomimo ułomności był wybitnym misjonarzem, uczonym i pisarzem.

Może i ty musisz pogodzić się z faktem, że twoje kalectwo jest trwałe. W książce Living With the Disabled (Żyjąc z niepełnosprawnym) Jan Coombs pisze: „Aby pacjent przystosował się do życia ze swoim kalectwem, musi najpierw przyjąć do wiadomości, iż jest niepełnosprawny. Powinien sobie uzmysłowić, że chociaż ułomność go ogranicza i mu przeszkadza, to bynajmniej nie umniejsza jego wartości jako osoby”. Jeżeli nie możesz mieć żadnej uzasadnionej nadziei na wyleczenie, to niechęć do spojrzenia prawdzie w oczy sprawi tylko, iż będziesz stale się obwiniać, rozpaczać i odczuwać rozczarowanie. Z drugiej strony „u ludzi skromnych jest mądrość” — mówi Biblia w Księdze Przysłów [Przypowieści] 11:2 (BT), a osoba skromna zna swoje ograniczenia i się z nimi godzi. Nie oznacza to jednak, że trzeba zostać pustelnikiem albo wieść ponurą, pozbawioną radości egzystencję. Przeciwnie, skromność pomaga uczciwie ocenić sytuację i wytknąć sobie realistyczne cele.

Działaj rozważnie

Potrzebne są także rzetelne informacje o twojej ułomności. „Roztropny robi wszystko rozważnie” — czytamy w Księdze Przypowieści 13:16 (porównaj Przypowieści 10:14). Może będziesz musiał przeczytać coś na ten temat w literaturze medycznej albo zapytać o szczegóły lekarza czy innych specjalistów, którzy się tobą opiekują. Kiedy wzbogacisz swą wiedzę w tym zakresie, uwolnisz się od wszelkich fałszywych wyobrażeń, które mogłyby ci przeszkadzać w robieniu tego, na co cię stać.

Pomocne okazuje się też śledzenie na bieżąco osiągnięć w medycynie, bo niektóre mogłyby poprawić twoją sytuację. Na przykład zastosowanie nowych, lekkich materiałów do produkcji sztucznych kończyn (protez) ułatwia i usprawnia poruszanie się. I rzeczywiście, czasopismo Time donosi o „eksplozji” różnych urządzeń służących ludziom niepełnosprawnym. Niewykluczone, że są one dostępne w twojej miejscowości, a ich ceny nie przekraczają możliwości finansowych waszej rodziny.

Użyteczne mogą się też okazać powszechnie stosowane aparaty słuchowe, laski, kule i klamry. Niektórym młodym wydaje się, że tymi przedmiotami będą zwracać na siebie uwagę i czuć się niezręcznie. Ale król Salomon słusznie zauważył: „Jeżeli stępi się siekiera, a ostrza się nie naostrzy, to trzeba wytężyć siły” (Kaznodziei 10:10). Jeśli więc nie zrobisz dobrego użytku z tych pomocnych urządzeń, to stracisz siły albo pozbawisz się możliwości wykonywania zajęć sprawiających przyjemność. Dlaczego miałbyś pozwolić, żeby duma utrudniała ci i tak już ciężkie położenie? Salomon kończy swą wypowiedź słowami: „Korzystniejszą jednak rzeczą byłoby posłużyć się mądrością”.

Naprawdę warto korzystać z tego, co pomaga lepiej chodzić, widzieć albo słyszeć. Niewykluczone, że aby nauczyć się używania kuli, protezy czy aparatu słuchowego, będziesz musiał sporo ćwiczyć i okazać dużo cierpliwości. I prawdopodobnie urządzenia te nie dodadzą ci uroku. Ale pomyśl, jaką swobodę zapewni ci korzystanie z nich i jakie możliwości otworzą się przed tobą! Pewna niepełnosprawna Afrykanka imieniem Jay prowadziła życie pustelnicy i w ciągu 18 lat tylko raz opuściła swe małe mieszkanko. Ale dzięki studiowaniu Biblii ze Świadkami Jehowy zaczęła także uczęszczać na zebrania chrześcijańskie. Chcąc na nie dotrzeć, musiała „przejść” kilka przecznic dalej, opierając się na rękach i ciągnąc za sobą tułów. Kiedy o trudnej sytuacji Jay dowiedziała się pewna kobieta z Europy będąca Świadkiem, podarowała jej wózek na trzech kółkach. Miał on napęd łańcuchowy i Jay mogła go wprawiać w ruch rękami. Czy wzbudzała swym wyglądem zachwyt? Pewnie nie. Ale ten z pozoru dziwny pojazd umożliwiał jej uczęszczanie na zebrania i branie udziału w dziele głoszenia od drzwi do drzwi.

Podejmij wyzwanie!

Uważaj jednak, by nie ulegać negatywnemu sposobowi myślenia. Mądry król Salomon powiedział: „Kto zważa na wiatr, nigdy nie będzie siał; a kto patrzy na chmury, nie będzie żął” (Kaznodziei 11:4). Czy pozwalasz, by strach lub niepewność powstrzymywały cię od robienia rzeczy, które chcesz albo musisz wykonać? Przypomnij sobie Mojżesza. Kiedy został wybrany przez Boga do oswobodzenia Izraelitów z niewoli egipskiej, próbował wykręcić się wadą wymowy. „Jestem niewprawny w mówieniu” — powiedział, myśląc prawdopodobnie o ułomności polegającej na niewyraźnym wypowiadaniu słów (2 Mojżeszowa 6:12). Ale Mojżesz nie doceniał samego siebie. Z czasem okazało się, że potrafił mówić płynnie — przemawiał do całego narodu izraelskiego (5 Mojżeszowa 1:1).

Nie popełniaj tego samego błędu, pomniejszając własne możliwości. Zdobądź się na odwagę i podejmij wyzwanie! Na przykład Becky ma pewne trudności z mówieniem wskutek ran odniesionych w wypadku, który przeżyła w wieku 5 lat. Rodzice jednak nie pozwolili, by się poddała. Przeciwnie, zapisali ją do teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej w Sali Królestwa Świadków Jehowy. Zanim Becky skończyła 7 lat, miała już krótkie wystąpienia przed publicznością. Wspomina: „Przemówienia ogromnie mi pomogły. Mobilizowały mnie do jeszcze bardziej wytężonej pracy nad wymową”. Becky zachęciła się również do brania pełnego udziału w dziele głoszenia od domu do domu. „Czasami wydaje mi się, że ludzie muszą mieć dość, gdy mnie słuchają. Martwię się tym, co myślą. Ale wtedy mówię sobie: ‚Przecież robię to dla Jehowy’ i proszę Go, żeby mi pomógł”. Dzisiaj Becky należy do grona głosicieli pełnoczasowych.

Craig jest już dorosły i cierpi na porażenie mózgowe. On również nie pozwolił, by ułomność uniemożliwiła mu zostanie cenionym członkiem zboru chrześcijańskiego. Mówi: „Polegam na Jehowie, a On zsyła mi wiele błogosławieństw. Pięć razy udało mi się być pionierem pomocniczym [ewangelizatorem]. Wygłaszam przemówienia w teokratycznej szkole służby kaznodziejskiej i jestem w stanie prowadzić rachunki zborowe”.

Ponieważ jest także „czas śmiechu”, więc jeśli trochę poćwiczysz, będziesz mógł spędzać wolny czas podobnie jak inni młodzi (Kaznodziei 3:4). Becky przyznaje: „Nie mogę na przykład grać w siatkówkę, ponieważ moje ruchy są bardzo wolne. Mogę za to biegać. A krótko po wypadku dzięki zachętom mamy nauczyłam się jeździć na rowerze. Mama zawsze mnie nakłaniała do próbowania nowych rzeczy”.

Nie zmagaj się z tym sam

Jeżeli jesteś niepełnosprawny, na pewno nie żyje ci się łatwo. Apostoł Paweł nazwał swą ułomność „cierniem w ciele” (2 Koryntian 12:7). Na szczęście nie musisz zmagać się z tym problemem sam. Młoda kobieta imieniem Sarne, cierpiąca na schorzenie biodra, mówi: „Przekonałam się, że budujące towarzystwo chrześcijan oraz życzliwe wsparcie rodziny i przyjaciół ze zboru jest dla mnie czymś nieocenionym”. Nie odosabniaj się więc (Przypowieści 18:1). Jak dalece to możliwe, ‛bądź zawsze ofiarnie zajęty dziełem Pańskim’ (1 Koryntian 15:58, BT). Sarne zwraca uwagę na płynące z tego korzyści: „Zaangażowanie się w sprawy Królestwa pomaga mi zachowywać właściwy stosunek do swoich problemów”. Becky zauważa: „Rozmawiam z ludźmi, którzy są w gorszej sytuacji niż ja, ponieważ nie mają nadziei na przyszłość. Dzięki temu przestaję myśleć wyłącznie o sobie”.

Przede wszystkim szukaj wsparcia u Jehowy. Bóg rozumie twoje potrzeby oraz uczucia i może nawet udzielić ci „mocy, która wszystko przewyższa”, dzięki czemu będziesz mógł dać sobie radę (2 Koryntian 4:7). Niewykluczone, że z czasem rozwiniesz w sobie tak optymistyczne nastawienie, jak młody niepełnosprawny chrześcijanin imieniem Terrence. Stracił wzrok w wieku 9 lat, ale się nie poddał i mówi: „Moja ślepota nie jest kalectwem — po prostu trochę mi zawadza”.

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 25]

Zdobądź jak najwięcej informacji o swej chorobie