Głośmy dobrą nowinę z głębokim przekonaniem

¹ W początkach I wieku Jezus Chrystus nakazał swym naśladowcom głosić dobrą nowinę o Królestwie i ‛czynić uczniów z ludzi ze wszystkich narodów’ (Mat. 24:14; 28:19, 20). Ponieważ jako Świadkowie Jehowy poważnie traktujemy to polecenie, pod koniec XX wieku liczba naszych chrześcijańskich współbraci w 234 krajach przekroczyła 5 900 000. Jakże wspaniały okrzyk wznosimy ku czci naszego niebiańskiego Ojca!

² Weszliśmy już w XXI wiek. Nasz wróg podstępnie próbuje nam przeszkadzać w dziele głoszenia o Królestwie i czynienia uczniów. Wykorzystując naciski ze strony obecnego systemu rzeczy, usiłuje rozpraszać naszą uwagę oraz skłaniać nas do marnowania czasu i sił na mnóstwo nieistotnych zajęć i trosk. Dlatego zamiast pozwalać, by świat dyktował nam swój pogląd na to, co jest w życiu ważne, udowadniamy na podstawie Słowa Bożego, że najważniejsze jest wykonywanie woli Jehowy (Rzym. 12:2). Oznacza to usłuchanie biblijnej zachęty, by ‛głosić słowo w porze sprzyjającej, w porze uciążliwej i dokładnie pełnić nasze usługiwanie’ (2 Tym. 4:2, 5).

³ Pogłębiaj swoje przekonanie. Chrześcijanie muszą być „zupełni i niewzruszenie przekonani co do wszelkiej woli Bożej” (Kol. 4:12). Słowo „przekonanie” definiuje się między innymi jako „utrwalony stosunek do jakiejś kwestii oparty na przeświadczeniu o prawdziwości, słuszności czegoś”. O czym musimy być przeświadczeni jako chrześcijanie? Że prorocze słowo Boże jest pewne i że żyjemy u schyłku czasu końca. Musimy żywić tak mocne przekonanie, jak apostoł Paweł, który oznajmił, że dobra nowina jest „przecież mocą Bożą ku wybawieniu każdego, kto wierzy” (Rzym. 1:16).

⁴ Do wywierania wpływu na ludzi i wprowadzania ich w błąd Diabeł posługuje się niegodziwcami i oszustami, którzy z kolei sami są zwodzeni (2 Tym. 3:13). Ostrzeżono nas przed tym, toteż staramy się pogłębiać swe przekonanie, że znamy prawdę. Nie pozwalamy, by troski życiowe ostudziły naszą gorliwość, lecz stawiamy sprawy Królestwa na pierwszym miejscu (Mat. 6:33, 34). Nie chcemy też stracić poczucia powagi chwili, na przykład odsuwając w myślach koniec obecnego systemu. Ów koniec stale się przybliża (1 Piotra 4:7). Być może odnosimy wrażenie, że w niektórych krajach dano już wystarczające świadectwo, wskutek czego szerzenie dobrej nowiny daje tam nikłe rezultaty, musimy jednak kontynuować dzieło ostrzegania (Ezech. 33:7-9).

⁵ W tym późnym okresie trzeba więc zadać sobie kluczowe pytania: Czy poważnie traktuję nakaz Jezusa, aby czynić uczniów? Czy podczas głoszenia daję wyraz głębokiemu przekonaniu, że Królestwo jest realne? Czy jestem zdecydowany brać możliwie najpełniejszy udział w tej zbawczej działalności? Świadomi tego, jak daleko posunęliśmy się w czasie końca, musimy zwracać baczną uwagę na samych siebie oraz na polecenie głoszenia i nauczania, gdyż dzięki temu wybawimy nie tylko siebie, ale też tych, którzy nas słuchają (1 Tym. 4:16). Jak zatem wszyscy możemy pełnić służbę z jeszcze większym przekonaniem?

⁶ Naśladuj Tesaloniczan. Wspominając ciężką pracę braci w Tesalonice, apostoł Paweł napisał do nich: „Dobra nowina, którą głosimy, nie dotarła do was przez samą tylko mowę, lecz także przez moc i ducha świętego, i głębokie przekonanie, a zresztą wiecie, jakimi się dla was staliśmy ze względu na was; a wy staliście się naśladowcami naszymi i Pana, ponieważ w ogromnym ucisku przyjęliście słowo z radością ducha świętego” (1 Tes. 1:5, 6). Paweł pochwalił członków tego zboru, że mimo ogromnego ucisku głosili gorliwie i z głębokim przekonaniem. Dzięki czemu to czynili? W dużym stopniu dobroczynny wpływ wywierała na nich gorliwość i przekonanie apostoła Pawła i jego współpracowników. W jaki sposób?

⁷ Paweł i towarzysze jego podróży dowodzili swym życiem, że oddziałuje na nich duch Boży i że całym sercem wierzą w to, co głoszą. Przed przybyciem do Tesaloniki Paweł i Sylas zostali zuchwale potraktowani w Filippi. Bez osądzenia pobito ich, uwięziono i zakuto w dyby. To ciężkie doświadczenie nie osłabiło jednak ich gorliwości w głoszeniu dobrej nowiny. Gdy dzięki interwencji Boga zostali uwolnieni, a dozorca więzienny i jego domownicy się nawrócili, bracia ci dalej pełnili swą służbę (Dzieje 16:19-34).

⁸ Wzmocnieni duchem Bożym, Paweł i Sylas przybyli do Tesaloniki. Paweł pracował tam ciężko na swoje utrzymanie, a potem bez reszty zaangażował się w nauczanie prawdy mieszkańców tego miasta. Nie powstrzymywał się od przekazywania im dobrej nowiny przy każdej sposobności (1 Tes. 2:9). Głosił z głębokim przekonaniem, co wywarło na nich tak silny wpływ, iż porzucili bałwochwalcze praktyki i zostali sługami prawdziwego Boga, Jehowy (1 Tes. 1:8-10).

⁹ Prześladowania nie powstrzymały tych nowych chrześcijan od głoszenia dobrej nowiny. Pobudzani poznanymi wierzeniami i całkowicie przekonani, że dostąpią wiecznotrwałych błogosławieństw, czuli się przymuszeni do opowiadania prawdy, którą sami z radością przyjęli. Stali się tak aktywni, że wieść o ich wierze i gorliwości dotarła do innych części Macedonii, a nawet do Achai (1 Tes. 1:7). Cóż za niezwykły przykład!

¹⁰ Pobudzani miłością do Boga i ludzi. Jak wzorem chrześcijan z Tesaloniki możemy dziś z niezmiennie głębokim przekonaniem głosić dobrą nowinę? Paweł napisał o nich: „Nieustannie zachowujemy w pamięci waszą wierną pracę i pełen miłości trud” (1 Tes. 1:3). Jest oczywiste, że tamci bracia żywili głęboką, serdeczną miłość do Jehowy Boga i do ludzi, którym głosili. Ta sama miłość pobudzała Pawła i jego towarzyszy do przekazywania Tesaloniczanom „nie tylko dobrej nowiny Bożej, lecz także [swych] dusz” (1 Tes. 2:8).

¹¹ Podobnie nasza głęboka miłość do Jehowy i bliźnich wzbudza w nas pragnienie pełnego uczestniczenia w zleconym nam przez Boga dziele głoszenia. Dzięki tej miłości uświadamiamy sobie, że za oznajmianie dobrej nowiny jesteśmy osobiście odpowiedzialni przed Bogiem. Gdy z pozytywnym usposobieniem i wdzięcznością rozmyślamy nad wszystkim, co Jehowa uczynił, by nas wprowadzić na drogę wiodącą do „rzeczywistego życia”, czujemy się pobudzeni do opowiadania innym tych samych cudownych prawd, w które całym sercem wierzymy (1 Tym. 6:19).

¹² Ponieważ wciąż jesteśmy zajęci działalnością kaznodziejską, nasza miłość do Jehowy i ludzi będzie się nieustannie pogłębiać. A skoro tak, to czujemy się pobudzani do zwiększania udziału w służbie od drzwi do drzwi i do korzystania z wszelkich dostępnych nam metod świadczenia. Będziemy wyzyskiwać sposobności do nieoficjalnego głoszenia krewnym, sąsiadom i znajomym. Chociaż większość ludzi może odrzucić przedstawianą im dobrą nowinę, a niektórzy będą próbować przeszkodzić nam w ogłaszaniu Królestwa, zaznamy wewnętrznej radości. Dlaczego? Bo wiemy, że robimy wszystko, co w naszej mocy, by świadczyć o Królestwie i pomagać innym w dostąpieniu wybawienia. A Jehowa pobłogosławi nasze wysiłki w odszukiwaniu osób o szczerych sercach. Nawet jeśli przytłaczają nas trudności życiowe, a Szatan usiłuje pozbawić nas radości, możemy dalej z głębokim przekonaniem gorliwie głosić. Gdy każdy z nas wypełnia swoje zadania, powstają silne, gorliwe zbory, jak ten w Tesalonice.

¹³ Mimo prób nigdy się nie poddawaj. Przekonanie jest też niezbędne w obliczu różnych prób (1 Piotra 1:6, 7). Jezus wyraźnie oznajmił swym uczniom, że jeśli będą go naśladować, staną się „przedmiotem nienawiści wszystkich narodów” (Mat. 24:9). Właśnie tego Paweł i Sylas doświadczyli w Filippi. Jak się dowiadujemy z 16 rozdziału Dziejów Apostolskich, zostali wrzuceni do wewnętrznego więzienia i zakuci w dyby. Zazwyczaj cele w głównym więzieniu były rozlokowane wokół podwórza lub dziedzińca, dzięki czemu swobodnie docierało do nich światło i powietrze. Ale do wewnętrznego więzienia nie dochodziło światło, a dopływ świeżego powietrza był ograniczony. W tym ponurym miejscu odosobnienia Paweł i Sylas musieli więc znosić ciemności, gorąco i zaduch. A czy potrafisz sobie wyobrazić, jaki ból odczuwali, będąc godzinami zakuci w dyby, z obtartymi i krwawiącymi od biczowania plecami?

¹⁴ Mimo tych prób Paweł i Sylas pozostali wierni. Szczere przekonanie wzmacniało ich do służenia Jehowie bez względu na próby. Dobitnie o tym świadczy werset 25 z rozdziału 16, gdzie czytamy, iż Paweł i Sylas „modlili się i wysławiali Boga pieśnią”. Choć przebywali w wewnętrznym więzieniu, żywili tak głębokie przekonanie, że głośno śpiewali, dzięki czemu słyszeli ich inni więźniowie. Gdy obecnie stajemy w obliczu prób wiary, musimy żywić podobne przekonanie.

¹⁵ Diabeł sprowadza na nas wiele prób. Niektórzy są prześladowani przez członków własnej rodziny. Sporo naszych braci stawia czoło wyzwaniom natury prawnej. Można też napotkać sprzeciw ze strony odstępców. Dają o sobie znać trudności finansowe i troska o to, jak wiązać koniec z końcem. Młodzi zmagają się w szkole z presją rówieśników. Jak zdołamy wyjść z tych prób zwycięsko? Co pomoże nam dawać wyraz głębokiemu przekonaniu?

¹⁶ Przede wszystkim musimy utrzymywać osobistą, zażyłą więź z Jehową. Kiedy Paweł i Sylas znaleźli się w więzieniu wewnętrznym, nie narzekali na swój los ani nie użalali się nad sobą. Natychmiast zwrócili się do Boga w modlitwie i wysławiali Go pieśnią. Dlaczego? Ponieważ łączyła ich osobista, bliska więź z ich niebiańskim Ojcem. Rozumieli, że cierpią ze względu na prawość i że ich wybawienie spoczywa w rękach Jehowy (Ps. 3:8).

¹⁷ Kiedy więc dzisiaj stajemy w obliczu prób, też musimy kierować swój wzrok ku Jehowie. Paweł zachęca nas, chrześcijan, byśmy ‛swe gorące prośby przedstawiali Bogu; a pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl, będzie strzegł naszych serc i władz umysłowych’ (Filip. 4:6, 7). Jakże krzepi świadomość, że Jehowa nie opuści nas w próbach! (Izaj. 41:10). On zawsze jest z nami, dopóki służymy Mu ze szczerym przekonaniem (Ps. 46:7).

¹⁸ Kolejną istotną pomocą w wyrażaniu swego przekonania jest zaangażowanie w służbie dla Jehowy (1 Kor. 15:58). Pawła i Sylasa wtrącono do więzienia, ponieważ byli zajęci głoszeniem dobrej nowiny. Czy zaniechali tej działalności z powodu prób? Skądże, głosili nawet w więzieniu, a po uwolnieniu wyprawili się do Tesaloniki i weszli do synagogi Żydów, by ‛prowadzić z nimi rozważania na podstawie Pism’ (Dzieje 17:1-3). Jeśli żywimy głębokie przekonanie, ufamy Jehowie i jesteśmy przeświadczeni, że znamy prawdę, nic „nie zdoła nas oddzielić od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, naszym Panu” (Rzym. 8:35-39).

¹⁹ Współczesne przykłady osób żywiących głębokie przekonanie. Również w naszych czasach jest wiele znakomitych przykładów osób, które podobnie jak Paweł i Sylas dają dowody głębokiego przekonania. Pewna siostra, która ocalała z obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, opowiada o niezachwianej wierze i przekonaniu, jakimi odznaczali się przebywający tam bracia i siostry: „Kiedyś podczas przesłuchania podszedł do mnie oficer śledczy i z zaciśniętymi pięściami zawołał: ‚Ludzie, co mamy z wami zrobić?’ Dodał potem: ‚Aresztujemy was, wy się tym nie przejmujecie. Każemy was zamknąć w więzieniu, dla was to niewielkie zmartwienie. Nawet odesłanie do obozu koncentracyjnego jest wam obojętne. Słysząc wyrok śmierci, po prostu dalej stoicie sobie beztrosko. Co z wami zrobić?’” Jakże krzepiąco oddziałują na nas bracia, którzy zachowali wiarę w tak ciężkich warunkach! Pomocy do wytrwania nieustannie oczekiwali od Jehowy.

²⁰ Z pewnością pamiętamy też przekonanie widoczne u wielu naszych braci w obliczu nienawiści na tle etnicznym, która uwidoczniła się w ostatnich latach. Bracia odpowiedzialni za działalność mimo grożącego im niebezpieczeństwa są zdecydowani dbać o to, aby ich współwyznawcy otrzymywali pokarm duchowy. Wszyscy pozostają wierni, żywiąc głębokie przekonanie, że ‛żadna broń wykonana przeciwko nim nie okaże się skuteczna’ (Izaj. 54:17).

²¹ Sporo naszych braci i sióstr, których partnerzy małżeńscy nie są Świadkami Jehowy, również przejawia silną wiarę i wytrwałość. Pewien brat z Gwadelupy spotkał się z ostrym sprzeciwem ze strony żony. Aby go zniechęcić i przeszkodzić mu w chodzeniu na chrześcijańskie zebrania, nie przygotowywała mu posiłków, nie prała też, nie prasowała ani nie naprawiała jego odzieży. Przez długi czas wcale z nim nie rozmawiała. Ale dzięki służeniu Jehowie z głębokim przekonaniem i zwracaniu się do Niego w modlitwie o pomoc brat potrafił to wszystko znosić. Jak długo? Przez jakieś 20 lat, po których serce żony zaczęło się stopniowo zmieniać. W końcu, ku jego niezmiernej radości, również ona uchwyciła się nadziei Królestwa Bożego.

²² Nie możemy też zapominać o głębokim przekonaniu naszych młodych braci i sióstr chodzących do szkoły i codziennie narażonych na presję rówieśników i pozostałe trudności. Pewna chrześcijanka powiedziała: „W szkole każdy stale zachęca, żeby się trochę buntować. Jeżeli robisz coś na pograniczu buntu, inni uczniowie bardziej cię szanują”. Z jakąż presją musi walczyć nasza młodzież! Mocno więc postanów sobie w umyśle i sercu, że dasz odpór pokusom.

²³ Wielu młodych dobrze sobie radzi, zachowując niezłomność w obliczu prób. Należy do nich siostra mieszkająca we Francji. Pewnego dnia po obiedzie kilku chłopców próbowało ją zmusić, by ich pocałowała, ale ona się pomodliła i stawiła zdecydowany opór, toteż dali jej spokój. Później jeden z nich wrócił do niej i powiedział, że podziwia ją za odwagę. Wtedy dała mu piękne świadectwo o Królestwie i wyjaśniła, że od wszystkich, którzy pragną skorzystać z jego błogosławieństw, Jehowa oczekuje przestrzegania wysokich norm moralnych. Podczas roku szkolnego przedstawiła też swoje wierzenia całej klasie.

²⁴ Jakiż to cenny przywilej znajdować się wśród osób, którymi Jehowa chętnie się posługuje, by z niewzruszonym przekonaniem oznajmiali Jego wolę! (Kol. 4:12). Ponadto mamy cudowną sposobność udowadniania swego niezłomnego oddania w obliczu ataków naszego wroga, Szatana Diabła, przyrównanego do lwa (1 Piotra 5:8, 9). Nigdy nie zapominajmy, że za pośrednictwem wieści o Królestwie Jehowa zapewnia wybawienie zarówno nam, jej głosicielom, jak i tym, którzy nas słuchają. Oby nasze decyzje oraz codzienne postępowanie stanowiły dowód, że Królestwu przyznajemy pierwsze miejsce w życiu. Dalej rozgłaszajmy dobrą nowinę z głębokim przekonaniem.