Ścisłe trzymanie się rozporządzeń Króla

„Rozporządzeniami Twymi chcę się zajmować, chcę też przypatrywać się Twoim ścieżkom. Będę wykazywał zamiłowanie do Twych ustaw. Nie zapomnę Twojego słowa” (Ps. 119:15, 16).

1. Dlaczego wszystko i wszyscy podlegają zarządzeniom Jehowy?

WSZYSTKO i wszyscy podlegają rozporządzeniom Jehowy, Boga Wszechmocnego i Króla Wieczności. To On stworzył cały wszechświat. On jest Źródłem wszelkiego życia. Ukształtował ziemię i przygotował ją do zamieszkania. Jest Bogiem porządku, który przez narzucenie swoich praw potrafi utrzymać ład wśród wszystkich swoich dzieł (Ps. 36:10, Biblia warszawska; Izaj. 45:18; Obj. 15:3).

2. Kto i w jaki sposób sprawuje nadzór nad rozgwieżdżonym niebem?

² Jehowa Bóg rozkazał, by nad ziemią niczym namiot rozpostarło się gwieździste niebo, On też przed wiekami zwrócił się do swojego ludu z wezwaniem: „Podnieście oczy w górę i popatrzcie. Kto stworzył te rzeczy? Ten sam, który wywodzi ich poczet nawet według liczby, wszystkie je woła wręcz po imieniu”. To Jehowa zapytał Hioba: „Czy znasz prawa niebieskie i ustanowiłeś ich działanie na ziemi?” Jego prawa grawitacji i zasady dynamiki powodują, że miliony galaktyk i miliardy gwiazd tworzą harmonijną całość, a nasza planeta odbywa planową wędrówkę w przestrzeni kosmicznej (Izaj. 40:26; Hioba 38:33, Brandstaetter).

3. Dzięki czyim rozporządzeniom zwierzęta utrzymują się przy życiu? Co by się stało, gdyby postąpiły inaczej?

³ Dzięki temu Stwórcy ziemia wydaje bujną roślinność, która pokrywa ją niby zielony dywan. Stosownie do Jego rozporządzeń kiełkują nasiona, z których wyrastają rośliny dające nowe ziarno. Na naszym globie roi się też od niezliczonych form życia zwierzęcego, występujących od strefy polarnej aż do puszcz równikowych, w atmosferze i pod grubą warstwą gleby, na powierzchni oceanu i w jego najciemniejszych głębinach. Istnienie każdego z tych najrozmaitszych gatunków zależy od przestrzegania rozporządzeń Jehowy. Wyposażył On swoje stworzenia w instynkt i tak je zaprogramował, by wykonywały Jego rozkazy, dzięki którym utrzymują się przy życiu. ‛Wykazują instynktowną mądrość’ (Prz. 30:24). Co by się stało, gdyby mały ptaszek z Alaski, lasówka, powiedział sobie: Nie chce mi się lecieć tysiące kilometrów do Ameryki Południowej. Po co mi to? — Zginąłby wkrótce podczas śnieżnych zamieci. Ale do niczego takiego nie dochodzi. Ptaszek ten bezwiednie wykonuje zaprogramowane polecenie, aby podjąć wędrówkę, która pozwala mu przetrwać. Tak samo zachowują się inne zwierzęta. Instynktownie trzymają się rozporządzeń, które im wszczepił Stwórca, Jehowa Bóg. Nie potrafią zrobić inaczej.

4. Jakiego wyboru mogą dokonywać ludzie? Jakie pociąga to za sobą następstwa?

⁴ Ale nie tak ma się rzecz z ludźmi. Jesteśmy stworzeni na podobieństwo Boga i korzystamy z możliwości wyboru. Z drugiej strony Jehowa, chociaż nie dał nam automatycznej zdolności właściwego postępowania, to jednak nie pozostawił nas też w niewiedzy. Przez swoje Słowo, Biblię, powiadamia nas, co trzeba czynić, aby dostąpić życia. Jeżeli trzymamy się ściśle tych królewskich rozporządzeń, będziemy żyć. Natomiast jeśli — mając wolność woli — zlekceważymy je i obierzemy własną, niezależną drogę, narazimy się na śmierć. Krótko mówiąc, sami musimy siebie tak zaprogramować, żeby ocaleć. Psalmista napisał: „Słowo Twoje jest lampą dla mej stopy i światłem na moim szlaku”. Wprawdzie „niejedna droga zda się człowiekowi prosta, lecz w końcu prowadzi do śmierci” (Ps. 119:105; Prz. 14:12, Bw). W obecnych dniach ostatnich musimy koniecznie wziąć sobie do serca słowa z Psalmu 119:15, 16 i wyznać Jehowie: „Rozporządzeniami Twymi chcę się zajmować, chcę też przypatrywać się twoim ścieżkom. Będę wykazywał zamiłowanie do Twych ustaw. Nie zapomnę Twojego słowa”.

JEHOWA ORGANIZATOREM SWEGO LUDU

5. Z jakich względów Jehowa był dla Izraela Sędzią, Ustawodawcą i Królem?

⁵ Kiedy Jehowa przemawiał do Mojżesza na górze Synaj, wydał mu rozporządzenia, którym miał się poddać Izrael. Poczesne miejsce zajmowało wśród nich Dziesięcioro Przykazań, zapisanych palcem Bożym na kamiennych tablicach (Wyjścia 20:1-17; 31:18). Jehowa wszakże był dla Izraela nie tylko Prawodawcą, lecz także Sędzią, który orzekał za pośrednictwem Mojżesza i innych starszych. Mężczyznom tym przypominano: „Nie bądźcie stronniczy w sądzie, wysłuchujcie jednakowo małego i wielkiego, nie lękajcie się nikogo, gdyż sąd należy do Boga” (5 Mojż. [Powt. Pr.] 1:17, Bw). Jehowa był także Królem owego narodu; zorganizował go w sposób umożliwiający sprawne zarządzanie tą wielomilionową rzeszą. Biorąc to wszystko pod uwagę, jeden z proroków Bożych słusznie po latach oznajmił: „Jehowa jest naszym Sędzią, Jehowa naszym Ustawodawcą, Jehowa naszym Królem” (Izaj. 33:22).

6. Jak na pustyni Jehowa dał się poznać jako Organizator i Przewodnik Izraela?

⁶ Naród izraelski organizacyjnie dzielił się na plemiona (pokolenia), rody i domy. Na czas wędrówki po pustyni Jehowa wyznaczył poszczególnym plemionom kolejność w szyku kolumny marszowej. W obozie, który rozkładano wokół przybytku, także każde plemię miało swoje stałe miejsce (Liczb 2:1-34; Joz. 7:14). O tym, kiedy i gdzie się przenieść, powiadamiał Jehowa za pomocą obłoku. „Kiedy obłok podnosił się nad przybytek, Izraelici zwijali obóz, a w miejscu, gdzie się zatrzymał, rozbijali go znowu. Na rozkaz Jahwe [Jehowy] Izraelici zwijali obóz i znowu na rozkaz Jahwe rozbijali go z powrotem” (Liczb 9:17, 18, Biblia Tysiąclecia, wydanie II).

7. Kto dokonywał zmian organizacyjnych w narodzie izraelskim?

⁷ Kiedy zachodziła potrzeba, Jehowa przeprowadzał zmiany organizacyjne. Mojżesz poskarżył się pewnego razu: „Nie mogę już sam dłużej udźwignąć troski o ten lud, już mi nazbyt ciąży”. Jehowa odpowiedział: „Zwołaj mi siedemdziesięciu mężów spośród starszych Izraela, o których wiesz, że są starszymi ludu i nadzorcami, (...) i będą razem z tobą dźwigać ciężar ludu, a ty go sam już więcej nie będziesz musiał dźwigać” (Liczb 11:14, 16, 17, BT). Król Wieczności nie porzucił Izraela nawet wtedy, gdy ów lud zażądał człowieczego króla. Ten władca ziemski miał do dyspozycji odpis Prawa Jehowy. Prorocy ogłaszali wyroki Boże. Wierni królowie w dalszym ciągu pełnili swe funkcje jako zarządcy z ramienia Boga, ‛zasiadając na tronie Jehowy’ (1 Kron. 29:23; Powt. Pr. 17:18; 2 Król. 17:13; Jer. 7:25).

DOSKONAŁY PRZYKŁAD TRZYMANIA SIĘ ROZPORZĄDZEŃ KRÓLA

8. Jak, gdzie i z jakim skutkiem Jezus ogłaszał przyszłe Królestwo Jehowy?

⁸ Kiedy na ziemi pojawił się Jezus jako obiecany Mesjasz, wykazywał bezprzykładną gorliwość w trzymaniu się rozporządzeń swego Ojca niebiańskiego. Rozpoczynając wielką kampanię kaznodziejską w Galilei, jął „głosić i mówić: ‛Okażcie skruchę, bo przybliżyło się królestwo niebios’. (...) Potem przemierzał całą Galileę, nauczając w ich synagogach i głosząc dobrą nowinę o królestwie oraz uzdrawiając wszelką chorobę i wszelką niemoc wśród ludzi. (...) Szły więc za nim wielkie rzesze z Galilei i Dekapolis, z Jeruzalem i Judei, i z drugiej strony Jordanu” (Mat. 4:17, 23, 25; Jana 2:17). Jezus nie poprzestawał na głoszeniu w synagogach. Dobrą nowinę o Królestwie obwieszczał wszędzie, gdzie tylko znajdował słuchaczy: w świątyni, nad brzegiem jeziora, na zboczu góry, w polu, w miastach, wioskach i prywatnych domach. Garnęło się do niego mnóstwo ludzi, którzy ‛przysłuchiwali się mu z przyjemnością’. Według innego doniesienia „cały lud słuchał Go z zapartym tchem” (Marka 12:37; Łuk. 19:48, Biblia poznańska).

9. Co uczynił Jezus, aby nadać rozmach dziełu głoszenia? Jakich udzielił wskazówek?

⁹ Jezus wyjaśnił swym apostołom, że potrzeba więcej pracowników, po czym „wysłał [tych dwunastu], dając im takie rozporządzenie: ‛Nie zapuszczajcie się na drogę narodów i nie zachodźcie do miasta samarytańskiego, ale raczej wstępujcie do owiec zaginionych z domu izraelskiego. Idźcie więc głosić, mówiąc: „Przybliżyło się Królestwo niebios”. (...) Kiedy wejdziecie do jakiegoś miasta lub jakiejś wioski, wybadajcie, kto w nich na to zasługuje, i tam się zatrzymajcie aż do odejścia. Wchodząc do domu, pozdrówcie domowników; a jeśli dom na to zasługuje, niech na nim spocznie pokój, którego mu życzycie, lecz jeśli nie zasługuje, wasz pokój niech do was się wróci’” (Mat. 10:5-7, 11-13). Później rozesłał jeszcze 70 uczniów, dając im podobne wskazówki. Ścisłe trzymanie się tych poleceń zapewniło im powodzenie i sprawiło niezmierną radość (Łuk. 10:1, 17).

10. (a) Jakie polecenie wydał Jezus po zmartwychwstaniu? Jak je wykonano? (b) W jakim celu trzeba było mianować pewnych mężczyzn? Jakim wymaganiom musieli odpowiadać?

¹⁰ Po śmierci i zmartwychwstaniu Chrystus Jezus przydzielił swym naśladowcom szerszy teren działalności. Powiedział do nich: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi. Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mat. 28:18-20). Odchodząc już do nieba, wydał im podobne polecenie: „Będziecie mi świadkami tak w Jeruzalem, jak w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). W miarę tego, jak rozprzestrzeniali orędzie Królestwa, przyłączały się do nich tysiące dalszych osób (Dzieje 2:41; 4:4; 5:14; 6:7). Wszędzie powstawały nowe zbory. Do pasienia tych trzód, składających się z mężczyzn i kobiet o usposobieniu owiec, powoływano nadzorców i sług pomocniczych, którzy odpowiadali określonym wymaganiom biblijnym. Zbory rozwijały się i rosły w liczbę (1 Tym. 3:2-10, 12, 13; Tyt. 1:5-9).

11. Jak Świadkowie Jehowy są zorganizowani w dobie dzisiejszej? Dlaczego tak potrzebna jest obecnie sprawna organizacja?

¹¹ Obecnie jest sprawą szczególnej wagi, by zbory Świadków Jehowy naśladowały przykład Jezusa, jeśli chodzi o głoszenie. Aby sprawnie prowadziły tę działalność, nadano im strukturę organizacyjną, jaka się ukształtowała w czasach apostolskich. Żyjemy w dniach ostatnich, kiedy to w myśl zapowiedzi Jezusa miało być przeprowadzone ogólnoświatowe dzieło świadczenia: „Ta dobra nowina o królestwie będzie głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec” (Mat. 24:14). Pracę tę po pierwszej wojnie światowej podjęło kilka tysięcy osób; liczba ich, rosnąc szybko, do dziś przekroczyła już granicę trzech milionów! Sumienne trzymanie się rozporządzeń wielkiego Króla Wieczności, Jehowy Boga, oraz Króla królów, Chrystusa Jezusa, jest dla nich nakazem chwili.

STARSI POTRZEBUJĄ WASZEGO WSPARCIA I SZACUNKU

12. Czego wymaga się dzisiaj od starszych? Jak można im przysporzyć radości ze służby?

¹² Doniosłą rolę w przestrzeganiu rozporządzeń Króla grają starsi zboru. Mają świecić przykładem. Apostoł Piotr napisał: „Paście powierzoną wam trzodę Bożą nie pod przymusem, lecz dobrowolnie, i nie z umiłowania nieuczciwego zysku, lecz z ochotą, ani nie odgrywając roli panów nad tymi, którzy są dziedzictwem Bożym, lecz stawszy się wzorami dla trzody” (1 Piotra 5:1-3). Trzoda jest zatem własnością Boga. Przed Nim ponoszą za nią odpowiedzialność, ale dzięki ochoczemu współdziałaniu ze strony każdego członka zboru mogą się cieszyć ze swojej pracy. Dlatego czytamy: „Bądźcie posłuszni tym, którzy się podjęli pośród was przewodzić, i bądźcie im ulegli, stale bowiem czuwają nad waszymi duszami jako mający zdać z tego sprawę; niech czynią swoje z radością, a nie ze wzdychaniem, bo to przyniosłoby wam szkodę” (Hebr. 13:17).

13. Dlaczego starszym należy okazywać podwójny szacunek?

¹³ Wszystkich w zborze powinniśmy mieć w poszanowaniu, ale szczególnie zasługują na to ciężko pracujący nadzorcy. „Starsi, którzy przewodzą we właściwy sposób, niech będą poczytywani za godnych podwójnego szacunku, zwłaszcza ci, co się trudzą w przemawianiu i nauczaniu” (1 Tym. 5:17; Rzym. 12:10). Dlaczego należy się im „podwójny szacunek”? Z uwagi na ich ofiarną pracę. Powiedziano do takich: „Duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boży” (Dzieje 20:28). Wytężają siły, usługując tobie i innym. Czasami za zlekceważenie lub naruszenie rozporządzenia Króla muszą kogoś skarcić. Obowiązek ten nie należy do przyjemności, a w dodatku niektórzy potrafią się za to obrazić. Niekiedy wyłania się potrzeba udzielenia rad na temat ubioru lub zachowania, a ktoś ma to za złe. Chodzi wszakże o duchowe dobro zboru. Toteż starszych należy poważać i darzyć szacunkiem.

14. (a) Jedynie pod jakimi warunkami starsi będą podejmować prawidłowe decyzje sądownicze, jeśli wziąć pod uwagę Jakuba 4:12? (b) Kiedy można okazać wyrozumiałość w sądzeniu, aby ‛miłosierdzie górowało nad sądem’?

¹⁴ Niekiedy starszym przypada wziąć udział w komitecie sądowniczym i muszą powziąć jakąś decyzję, która zresztą może się nie spotkać z powszechnym uznaniem. Jak to pogodzić ze słowami z Listu Jakuba 4:12? Czytamy tam: „Jeden jest prawodawca i sędzia, Ten, który potrafi wybawić lub zgładzić. A ty kimże jesteś, żeby sądzić bliźniego?” Istotnie, poszczególne osoby nie powinny siebie nawzajem osądzać. Poza tym przy wydawaniu orzeczeń starsi nie mają się kierować własnym zdaniem, lecz Słowem Jehowy. Zwróć uwagę, czytelniku, jak król Jehoszafat przestrzegł zamianowanych przez siebie sędziów: „Nie dla człowieka sądzicie, lecz dla Jahwe. (...) Teraz zaś niech wami owładnie bojaźń Jahwe. Uważajcie więc, co czynicie, nie ma bowiem u naszego Boga, Jahwe, niesprawiedliwości, stronniczości i przekupstwa” (2 Kron. 19:6, 7, BT). Organizacja musi być utrzymywana w czystości. Niemniej jednak starsi nie powinni być szorstcy ani ‛skłonni do bicia’. Kiedy dostrzegają prawdziwy żal i szczerą skruchę, mogą okazać miłosierdzie i przebaczyć. Wtedy ‛miłosierdzie będzie górować nad sądem’, ‛odniesie nad nim triumf’ (1 Tym. 3:3, BT; Jak. 2:13, Bw, BT).

15. Jakie usługiwanie zjednuje starszym poważanie i szacunek?

¹⁵ Tak więc starsi często mają trudne i odpowiedzialne zadania, lecz jeśli wiernie i z miłością z nich się wywiązują, mogą być dla drugich ochroną i źródłem duchowego pokrzepienia. „Każdy okaże się koniecznie podobnym do miejsca osłoniętego przed wiatrem i do miejsca ukrycia przed ulewą, podobnym do strumieni wód w okolicy bezwodnej i do cienia ogromnej skały w krainie spieczonej” (Izaj. 32:2). Życzliwy i kochający opiekun, a nie pochopny oskarżyciel i szorstki służbista, przysparza innym radości, zaskarbia sobie ich szacunek i poważanie oraz zyskuje uznanie w oczach Jehowy.

BĄDŹCIE NAWZAJEM WOBEC SIEBIE CIERPLIWI

16. (a) Jak niektórzy reagują na błędy drugich osób? Dzięki czemu mogą się stać mniej krytyczni i bardziej wyrozumiali? (b) Jak Jehowa zapatruje się na wiernych sług, którzy popełniają błędy?

¹⁶ Wśród ludzi, którzy blisko ze sobą współpracują, z dość dużym prawdopodobieństwem wyłonią się problemy. Podlegamy błędom, które niekiedy mogą kogoś wytrącić z równowagi. Czasem niektórzy, zasłaniając się cudzymi potknięciami, sami popełniają fatalny błąd: przestają służyć Jehowie! Gdyby jednak swoje niedociągnięcia przeanalizowali równie skrupulatnie jak omyłki innych, z pewnością byliby mniej krytyczni, a bardziej wyrozumiali. Błędy popełniał Mojżesz. Nie ustrzegł się przed nimi Dawid ani apostoł Piotr. I to samo można powiedzieć o każdym z nas. Mimo wszystko Jehowa w dalszym ciągu posługiwał się tymi mężami wiary z czasów starożytnych, jak również dalej posługuje się nami. Zatem „kimże ty jesteś, że chciałbyś sobie przypisać prawo osądzenia czyjegoś sługi? To do jego Pana należy wyrokowanie, czy on stoi, czy upada. Zresztą nie upadnie, gdyż Pan będzie w stanie go podtrzymać” (Rzym. 14:4, Romaniuk).

17. O czym jeszcze należy pamiętać, jeśli już mowa o popełnianiu błędów i osądzaniu drugich?

¹⁷ Nie zapominajmy o jednym: Jehowa posługuje się tu na ziemi niedoskonałymi ludźmi; nikogo innego nie ma obecnie do dyspozycji. Ale właśnie to przysparza Mu chwały. Dokonuje wielkich rzeczy przy pomocy jakże nikłych środków! Nasza słabość uwydatnia Jego moc: „Wystarczy ci mojej niezasłużonej życzliwości, bo moc moja w słabości się doskonali” (2 Kor. 12:9). Jehowa sam wyjaśnia, dlaczego rozwija się ogólnoświatowe dzieło świadczenia: „Nie siłą zbrojną ani mocą [dokonuje się to], lecz dzięki mojemu duchowi” (Zach. 4:6). Uznajmy więc niedociągnięcia i uchybienia drugich za niebyłe, aby i nasze mogły być nam darowane. Pamiętajmy: „Skoro (...) wy przebaczycie ludziom ich przewinienia, wasz Ojciec niebiański przebaczy również wam” (Mat. 6:14, 15).

ZORGANIZOWANI DO REALIZACJI KRÓLEWSKIEGO ROZPORZĄDZENIA, ABY GŁOSIĆ

18. Dzięki czemu w czasach apostolskich wszystkie zbory otrzymywały jednolite wskazówki dotyczące głoszenia? Jak to wygląda obecnie?

¹⁸ Za czasów pierwszych chrześcijan apostołowie i starsi działający w Jeruzalem tworzyli ciało kierownicze, które podejmowało decyzje i zapewniało zborom jednolite przewodnictwo (Dzieje 15:1-31; 16:1-5). Obecnie namaszczeni duchem świadkowie na rzecz Jehowy, czyli „niewolnik wierny i rozumny”, mają swoje Ciało Kierownicze w głównym ośrodku działalności, mieszczącym się w Brooklynie, dzielnicy Nowego Jorku (Mat. 24:45-47). Prowadzi ono ogromne, ogólnoświatowe dzieło świadczenia, które zgodnie z rozporządzeniem o obwieszczaniu Królestwa Jehowy istotnie wykonywane jest dziś na całej ziemi (Mat. 24:14). Nie podołano by temu, gdyby nie istnienie organizacji. Żaden pojedynczy człowiek nie sprostałby takiemu zadaniu.

19. Jakie dzieło, którego nie zdołałyby dokonać pojedyncze osoby, z powodzeniem prowadzą Świadkowie Jehowy dzięki ścisłemu trzymaniu się rozporządzeń Króla?

¹⁹ Ani indywidualnym osobom, ani rozproszonym, niezorganizowanym grupom ludzi, nie udałoby się głosić w ponad 190 językach na terenie 205 krajów, prowadzić regularnie z górą 2 250 000 domowych studiów biblijnych i chrzcić w ciągu roku około 190 000 nowych kaznodziejów dobrej nowiny o Królestwie. Aby wykonać tę pracę w samym tylko roku 1985, przeszło 3 miliony Świadków Jehowy musiało poświęcić na głoszenie prawie 600 milionów godzin. Dokonali tego, gdyż byli sprawnie zorganizowani w blisko 50 000 zborów, podlegających widzialnemu przewodnictwu jednego Ciała Kierowniczego. Jednakże podstawowym czynnikiem umożliwiającym przeprowadzenie tego dzieła był fakt, że Ciało Kierownicze, 94 biura oddziałów, 50 000 zborów i 3 000 000 poszczególnych Świadków zgodnie i ściśle trzymają się rozporządzeń Króla.

Czy sobie przypominasz:

◼ Jak Jehowa zorganizował naród izraelski?

◼ Jaki doskonały przykład dał nam Jezus w wykonywaniu dzieła obwieszczania Królestwa Jehowy?

◼ Ze względu na jakie obowiązki starsi zasługują na nasz szacunek?

◼ Dlaczego ani niezależne grupy, ani poszczególne osoby nie zdołałyby przeprowadzić dzieła świadczenia?

[Ilustracje na stronie 21]

Stwórca tak zaprogramował wszystkie zwierzęta, aby mogły utrzymać się przy życiu

Ludzie, którzy chcą dostąpić życia, sami muszą zaprogramować siebie, studiując rozporządzenia Jehowy