Do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego żyjących w I wieku apostoł Paweł napisał: „A zatem pozostaje odpoczynek sabatowy dla ludu Bożego. Bo człowiek, który wszedł do odpoczynku Bożego, sam też odpoczął od swoich dzieł, tak jak Bóg od swoich. Róbmy więc wszystko, co możemy, by wejść do tego odpoczynku” (Hebrajczyków 4:9-11).

Kiedy wrócimy do wypowiedzi Pawła z Listu do Hebrajczyków, dostrzeżemy, że najpierw podkreślił w niej, iż „pozostaje odpoczynek sabatowy dla ludu Bożego”, a potem usilnie zachęcał współwyznawców, aby starali się „wejść do tego odpoczynku”. Tak więc gdy Paweł pisał te słowa, „dzień siódmy” — dzień odpoczynku Bożego, który rozpoczął się jakieś 4000 lat wcześniej — ciągle jeszcze trwał. Jego kres nastanie dopiero wtedy, gdy z chwilą zakończenia Tysiącletniego Panowania Jezusa Chrystusa — „Pana sabatu” — zostanie całkowicie zrealizowane zamierzenie Boże co do ludzkości i ziemi (Mateusza 12:8; Objawienie 20:1-6; 21:1-4).

To, co Paweł napisał o odpoczynku Bożym i o tym, jak można do niego wejść, z pewnością stanowiło zachętę dla chrześcijan pochodzenia hebrajskiego mieszkających w Jerozolimie. Z powodu swej wiary musieli oni znosić wiele prześladowań i drwin (Dzieje 8:1; 12:1-5). Ale słowa Pawła mogą być źródłem pokrzepienia również dla dzisiejszych chrześcijan. Świadomość tego, jak bliskie jest spełnienie obietnicy Boga dotyczącej zaprowadzenia na ziemi rajskich warunków pod sprawiedliwym panowaniem Jego Królestwa, pobudza nas do ‛odpoczęcia’ od swych własnych dzieł i ‛wejścia do odpoczynku Bożego’ (Mateusza 6:10, 33; 2 Piotra 3:13).