Coś, co upiększa, przystraja, przydaje wdzięku i czyni daną osobę (lub to, co ona sobą reprezentuje) bardziej atrakcyjną. Może służyć dobremu albo złemu celowi. Ozdób używały głównie kobiety, ale czasami też mężczyźni; poza tym przystrajano budynki, a niekiedy nawet zwierzęta. Jeden z hebrajskich odpowiedników słowa „ozdoba”, hadaráh, prawdopodobnie pochodzi od rdzenia hadár, oznaczającego „szanować” (1Kn 16:29; Lam 5:12). W 1 Piotra 3:3 słowo „ozdoba” jest tłumaczeniem greckiego kòsmos, w innych miejscach oddawanego przez „świat”. Pokrewny czasownik kosméo znaczy „zdobić” (Tyt 2:10).

Jak mają się ozdabiać chrześcijanie. Jezus i jego apostołowie wciąż przypominali, by nie pokładać ufności w rzeczach materialnych, i zachęcali do zachowywania umiaru. Kobiety miały się ozdabiać „schludnym ubiorem, ze skromnością i trzeźwością umysłu, nie różnymi stylami splatania włosów i złotem lub perłami albo bardzo kosztownym strojem, lecz tak, jak przystoi kobietom utrzymującym, iż boją się Boga, mianowicie dobrymi uczynkami” (1Tm 2:9, 10). W czasach apostolskich na terenach zdominowanych przez kulturę grecką kobiety lubowały się w kunsztownych fryzurach i innych ozdobach. Dlatego Piotr słusznie radził chrześcijankom, by nie koncentrowały się na ‛zewnętrznym splataniu włosów, na wkładaniu złotych przystrojeń ani na noszeniu szat wierzchnich’. Zachęcał, by ich ozdobą — podobnie jak w wypadku wiernych niewiast z czasów przedchrześcijańskich — była „ukryta osoba serca w niezniszczalnej szacie cichego i łagodnego ducha, który ma wielką wartość w oczach Boga”; w ten sposób ozdabiały się kobiety pokroju Sary, „podporządkowując się swoim mężom” (1Pt 3:1-6).