Wielkoduszność chroni przed zgorszeniem
1 Jehowa uczy członków zboru wielkoduszności. Wielkoduszność jest nieocenioną pomocą w unikaniu zgorszenia. W Liście 1 do Tesaloniczan 5:14 znajdujemy zachętę: „Bądźcie wielkoduszni wobec wszystkich” (NW). Co to jest wielkoduszność? Jest to cierpliwe znoszenie krzywdy lub prowokacji. Człowiek wielkoduszny nigdy nie traci nadziei, że sytuacja się poprawi. Nie daje się łatwo wyprowadzić z równowagi. Odpowiada to hebrajskiemu „nieskory do gniewu”. — Zobacz Ks. Wyjścia 34:6, NW.
2 Człowiek porywczy nie jest wielkoduszny. Nie potrafi się zdobyć na znoszenie przez dłuższy czas krzywd nawet ze strony członków zboru. Zastanówmy się nad zasięgiem wielkoduszności Jehowy wobec ludzkości. Dysponuje przecież ogromną mocą i mógłby szybko wytracić upadły rodzaj ludzki. Mimo to znosi niegodziwość i zniewagi. Ma w tym określony cel, jak to zostało przedstawione w Liście do Rzymian 9:22-26. Wielkoduszność Boża jest więc dobrodziejstwem zarówno dla drugich, jak i dla nas samych. Podczas okazywania wielkoduszności Bóg dostarczył odkupiciela i przywrócił ludzkości nadzieję na życie wiecznotrwałe.
3 Możemy się wzorować na wielkoduszności Jehowy przez znoszenie przykrości. Zamiast unosić się gniewem, zachowaj spokój. Czekaj cierpliwie, aż zacznie działać Jehowa (Psalm 37:1, 7-10; Rzym. 12:17-21). Bierz przykład z wielkoduszności Dawida wobec króla Saula, który postępował źle. Dawid mógł zabić Saula, ale czekał na Jehowę (1 Sam. rozdział 24). Wybitnym przykładem wielkoduszności jest postępowanie Jezusa z uczniami. Jezus znosił słabości drugich (Mat. 26:40-46). Naśladowanie przykładu Jezusa w obcowaniu z drugimi staje się dobrodziejstwem dla nas samych.
4 Pielęgnujmy właściwe nastawienie do ludzi ze świata. Podczas świadczenia od domu do domu możemy się spotykać z przykrym przyjęciem. Niektórzy ubliżają nam, znieważają nas. Nie trzeba być przewrażliwionym. Warto być wielkodusznym. Pamiętaj o tym, jak Jezus prowadził działalność kaznodziejską. Przypomnij sobie, że odbywa się rozdzielanie ludzi na owce i kozły. Bądź przygotowany na obojętność. Zawsze okazuj życzliwość. Ciesz się, gdy znajdziesz człowieka o usposobieniu owcy, choćby to była tylko jedna osoba w ciągu całego dnia. Nie trać z oczu tego, co naprawdę ważne: bezustannego głoszenia dobrej nowiny. Nigdy nie pozwól, żeby warunki, jakie napotykasz w służbie, doprowadziły cię do nieaktywności. Niewzruszonym trwaniem na obranej drodze dawaj dowody, że polegasz na Jehowie. Jeżeli Jehowa da więcej czasu, okaże więcej miłosierdzia, my postąpimy tak samo. Przykładem niewłaściwego nastawienia może być Jonasz (Jonasza 4). Jehowie zależy na życiu ludzi (2 Piotra 3:9). Pracuj, aby uratować siebie i drugich, nie gorsząc się niczym. — 1 Tym. 4:16.
5 Jehowa zgromadza obecnie do zboru ludzi wszelkiego rodzaju. Od nikogo nie powinniśmy oczekiwać doskonałości. Gdyby cię ktoś obraził, zastanów się, czy jest to aż tak poważna sprawa, że nie możesz mu tego przebaczyć? (Koh. 7:9). Niejeden z nas musi walczyć ze skłonnością do obrażania się. Pochopnym obrażaniem się można zaprzepaścić przywileje i błogosławieństwa. Chcąc się nadawać na starszego, nie można być wybuchowym, trzeba być wielkodusznym. Jak należałoby postąpić, gdyby ktoś w zborze cię prowokował? Przypomnij sobie zanotowany w Biblii przykład Mojżesza. Izraelici powodowali trudności. Mojżesz był jednak wielkoduszny wobec nich przez długie lata. Gdy w Meriba wpadł w gniew, popełnił błąd (Liczb 20:9-13; Powt. Pr. 32:49-52). Dlatego nadzorcy, bądźcie wielkoduszni wobec zboru i nie dajcie się sprowokować do żadnego gorszącego postępku.
6 A gdyby wynikły trudności, co można zrobić, żeby je usunąć? Zastanów się, czy przypadkiem sam ich nie spowodowałeś. Jezus powiedział, jak należy postąpić w takim wypadku (Mat. 5:23, 24). Wiele dobrego można zdziałać szczerym „przepraszam”. To pomaga zachować pokój. Nie dochodzi do gorszenia drugich. Powinno nam zależeć na szybkim usunięciu tego, co mogłoby stać się przyczyną ewentualnego zgorszenia. W Łukasza 17:1, 2 Jezus dał ostrzeżenie. Jeżeli wyrażamy żal z powodu popełnionego przewinienia, powinniśmy uzyskać przebaczenie (Łuk. 17:3, 4). Błędem byłoby myśleć sobie, że drudzy muszą być wielkoduszni wobec nas i z tego powodu nie potrzebujemy naprawiać błędu (2 Kor. 6:3). Wszyscy powinniśmy pracować nad zachowywaniem jedności w zborze. Gdy ty nic nie zawiniłeś, możesz pójść do winowajcy i porozmawiać z nim. Bez względu na wynik tej rozmowy nigdy nie trać równowagi duchowej. Nigdy nie przestań chodzić na zebrania i do służby polowej. Kto tak postępuje, sam na tym traci i do tego sam staje się powodem zgorszenia. Powinniśmy zdawać sobie sprawę, że odejście grozi utratą życia (Jana 6:68). Nawet gdyby cię krzywdzono, nigdy nie odchodź od zboru. Gdyby ktoś został oszukany, może brać wzór z postawy Pawła (1 Kor. 6:7). W miarę możności załatwiajcie sprawy w obrębie zboru. Bądźcie wielkoduszni i trwajcie na drodze, która prowadzi do życia.
7 Niekiedy może zajść potrzeba przezwyciężenia urazy do kogoś z powodu jego niewłaściwego postępowania. W takim wypadku przypomnijcie sobie, jak niewierny Izrael obrażał Boga. Jehowa był wielkoduszny. Nawoływał do poprawy (Jer. 3:12, 13). Bądźcie gotowi nie żywić ustawicznie urazy (Ps. 103:9). Chowanie urazy może nadwerężyć zdrowie i usposobienie duchowe. Rośnijcie w miłości. Nie prowadźcie rachunku krzywdy (1 Kor. 13:4, 5, NW). Szukajcie możliwości szybkiego załatwienia spraw spornych (Efez. 4:26) i uczcie się znosić drugich. — Efez. 4:1-3; Kol. 3:12-14.
8 Podczas służenia Bogu może nas spotkać wiele prób. Naszym celem jest odniesienie zwycięstwa razem z Chrystusem Jezusem. Może jeszcze trzeba będzie zrobić wiele rzeczy, które będą wymagać wielkoduszności, nawet w zborze (2 Tym. 4:2-5). Czyńcie dobrze braciom i wszystkim ludziom. Pozostawiajcie sprawy Jehowie (1 Piotra 2:19-23). Stale pamiętajcie o przykładzie Jezusa, który się nie gorszył, lecz był wielkoduszny. Obyśmy go zawsze naśladowali i mieli z nim udział w Boskim zwycięstwie!