Dzieje Apostolskie — sprawozdanie o odważnym i gorliwym dawaniu świadectwa

MNIEJ więcej przez trzy i pół roku Jezus Chrystus odważnie ogłaszał Królestwo Boże. Potem poniósł śmierć. Czy więc był naprawdę Synem Bożym, jak sam twierdził? W myśl zasady później wysuniętej przez żydowskiego uczonego Gamaliela śmierć Jezusa oznaczałaby kres jego dzieła, gdyby się rozwinęło wyłącznie z jego inicjatywy. Skoro jednak było dziełem Bożym, a on Synem Bożym, nie mogło z chwilą jego śmierci stracić rozpędu. — Dzieje 5:35-39.

Po zmartwychwstaniu Jezusa uczniowie odważnie i gorliwie zajmowali się dawaniem świadectwa; potwierdzali tym samym, że Jezus był rzeczywiście Synem Bożym i że wykonywał dzieło swego Ojca. Pomimo ostrego sprzeciwu, z jakim się spotykali, uczniom nie brakło sił do rozprzestrzeniania dobrej nowiny o Królestwie Bożym po całym świecie. Wszystko to zostało opisane w Księdze Dziejów Apostolskich.

Kto napisał tę księgę? Dowody zarówno wewnętrzne, jak i pozabiblijne, wskazują, że uczynił to Łukasz.a Uczeń Łukasz daje się poznać w Dziejach Apostolskich nie tylko jako rzetelny i spostrzegawczy kronikarz, ale też jako skrupulatny i odpowiednio wykształcony historyk.

Dzieje Apostolskie zaczynają się od opisu wstąpienia Jezusa do nieba, a kończą na uwięzieniu apostoła Pawła w Rzymie. Treść ich obejmuje mniej więcej dwadzieścia osiem lat, od 33 do 61 roku n.e. Najprawdopodobniej napisano je też około 61 roku n.e., gdyż nie ma w nich wzmianki o wystąpieniu Pawła przed cesarzem ani o prześladowaniu chrześcijan, które Neron rozpętał w roku 64 n.e. Ponieważ Łukasz towarzyszył Pawłowi w Rzymie (Kol. 4:14; 2 Tym. 4:11), więc można słusznie wnioskować, że właśnie tam napisał Dzieje Apostolskie.

Pierwsze dwanaście rozdziałów Dziejów Apostolskich dotyczy głównie dzieła głoszenia wykonywanego przez Piotra, a pozostałe szesnaście zajmuje się działalnością Pawła. Dzieje Apostolskie mówią również o świadectwie na rzecz Królestwa dawanym najpierw Żydom, potem Samarytanom, a następnie poganom. Donoszą zarazem o rozprzestrzenianiu się dobrej nowiny od Jeruzalem aż po Rzym. — Dzieje 1:8.

Uczniowie Jezusa oczywiście nie mogli tego dokonać o własnych siłach. Do odważnego i gorliwego działania uzdolnił ich święty duch Boży. Głosili o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, ale dawali także świadectwo o Jehowie Bogu i Jego Królestwie. W gruncie rzeczy znajdujemy w Dziejach Apostolskich dwukrotnie więcej wzmianek o Bogu niż o Jezusie Chrystusie. Zwłaszcza gdy głosili poganom, wtedy przede wszystkim dowodzili istnienia oraz dobroci Stwórcy, Jehowy Boga. — Dzieje 14:14-17; 17:22-31.

POD PRZEWODEM PIOTRA

Księga Dziejów Apostolskich na wstępie przytacza pożegnalne słowa Jezusa skierowane do uczniów i relacjonuje jego wstąpienie do nieba. Z inicjatywy Piotra w miejsce Judasza Iskarioty zostaje wybrany Maciej. Potem w Jeruzalem 120 uczniów posłusznie czeka w pewnej izbie na piętrze, aby Jehowa Bóg wylał na nich obiecanego pocieszyciela, czyli ducha świętego, co rzeczywiście następuje w dniu Pięćdziesiątnicy. Uzdalnia ich to do odważnego przemawiania, na dodatek w różnych językach, którymi władali Żydzi przybyli z wielu krajów do Jeruzalem na święto Pięćdziesiątnicy. Apostoł Piotr znowu wysuwa się na czoło, z takim skutkiem, że owego dnia 3000 dusz ‛przyjęły naukę i zostały ochrzczone’. — Dzieje 2:41.

Tematem rozdziałów od 3. do 5. jest w dalszym ciągu odważne i gorliwe świadczenie apostołów o jedynym ‛pod niebem imieniu, w którym możemy być zbawieni’ (Dzieje 4:12). Po samej swobodzie wypowiedzi Piotra i Jana przeciwnicy poznali, że byli z Jezusem (4:13). Kiedy zaś kazano im zaprzestać głoszenia, śmiało odpowiedzieli: „Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli”. Odprawiono ich z pogróżkami, a potem „uwolnieni przybyli do swoich” i opowiedzieli, co ich spotkało. Następnie wszyscy „podnieśli jednomyślnie głos do Boga” w modlitwie, aby pozwolił im ‛głosić słowo swoje z całą odwagą’. Na ponowny rozkaz, żeby przestali głosić, bez lęku odpowiedzieli: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi”. — Dzieje 4:19, 20, 23, 24, 29, 31; 5:29.

Z dwóch następnych rozdziałów dowiadujemy się o Szczepanie, jednym z siedmiu mężów, których wybrano do zaopatrywania wdów. „Pełen łaski i mocy” dokonuje wielkich cudów i daje tak skuteczne świadectwo, iż jego przeciwnicy nie mogą mu się przeciwstawić (Dzieje 6:8). Zawiódłszy się w swoich usiłowaniach, wloką go przed Sanhedryn, gdzie jego odważne świadectwo doprowadza przeciwników do takiej wściekłości, że kamienują go, wskutek czego ponosi śmierć jako pierwszy męczennik chrześcijański. Prześladowanie się wzmaga, ale czy to powstrzyma uczniów? Bynajmniej; wszędzie tam, dokąd się rozproszyli, nadal „głosili dobrą nowinę”. — 8:4, Poz.

Rozdział 9. opowiada o nawróceniu się zawziętego prześladowcy, Saula (Szawła) z Tarsu. Jak do tego doszło? Zmartwychwstały Jezus ukazał mu się osobiście w światłości, która go oślepiła. Po odzyskaniu wzroku Saul, później znany jako Paweł, również stał się odważnym i gorliwym głosicielem, który odtąd sam znosił prześladowania. Rozdział 10. wyróżnia się doniesieniem o tym, jak Bóg posłużył się Piotrem w celu udostępnienia dobrej nowiny pierwszemu nawróconemu z pogan, oficerowi wojska rzymskiego, Korneliuszowi.

Następnie czytamy o tym, że Herod skazał na śmierć Jakuba, aby zadowolić Żydów, i aresztował Piotra także z zamiarem stracenia go. Bóg jednak miał w odniesieniu do Piotra coś innego na uwadze, toteż anioł wyprowadził go z więzienia. „Słowo Pańskie rozszerzyło się i rosło”. — Dzieje 12:24.

TRZY PODRÓŻE MISYJNE PAWŁA

Rozdział 13. opisuje, jak Paweł i Barnaba wyruszają w pierwszą podróż misyjną. Przemierzają setki kilometrów, odwiedzają dużo miast, dokonują wielu cudów i ‛mówią tak odważnie’, że „uwierzyło wielkie mnóstwo”. Wielokrotnie muszą uciekać z miast wskutek gwałtownych prześladowań. Pewnego razu Paweł jest nawet kamienowany, a uznany za martwego zostaje porzucony. Odzyskawszy jednak przytomność, nadal działa, „utwierdzając dusze uczniów i zachęcając, aby trwali w wierze, i mówiąc, że musimy przejść przez wiele ucisków, aby wejść do Królestwa Bożego”. — Dzieje 14:1, 3, 22, NP.

Opis spotkania apostołów i starszych w Jeruzalem celem rozwiązania kwestii obrzezania znajdujemy w rozdziale 15. Od żadnego spośród nawróconych z pogan nie będzie wymagana obrzezka, gdyż „natchnieni Duchem Świętym postanowiliśmy nie nakładać na was żadnych ciężarów, oprócz rzeczy koniecznych, a więc powstrzymajcie się od spożywania pokarmów składanych bogom na ofiarę, od krwi, od mięsa ze zwierząt uduszonych i nierządu”. — Dzieje 15:19, 20, 28, 29; 21:25, Poz.

W drugą wyprawę misyjną Paweł zabiera z sobą Sylasa, a po drodze dołącza do nich Tymoteusz. Na wezwanie otrzymane w widzeniu, aby pośpieszyć z pomocą do Macedonii (obecnie w Grecji), przybywają do Filippi. Energiczna działalność głoszenia znowu wywołuje rozruchy, a Paweł i Sylas zostają wtrąceni do więzienia. Trzęsienie ziemi przywraca im wolność, a skutek jest taki, że strażnik więzienny przyjmuje wiarę. Udają się do Tesaloniki i Berei, gdzie odnoszą wielki sukces, ale potem muszą opuścić te miasta z powodu gwałtownych prześladowań (Dzieje 16:9 do 17:15). Paweł po przybyciu do Aten śmiało głosi na targowisku; Filozofowie wloką go na Areopag, gdzie daje wspaniałe świadectwo o Bogu Stwórcy, o jedności rodzaju ludzkiego i o zmartwychwstaniu Jezusa (17:16-34). Następnie przenosi się do Koryntu i spotyka tam tak wielkie zainteresowanie, że pozostaje w tym mieście osiemnaście miesięcy. — 18:1-17.

Po powrocie do swej bazy wypadowej w Antiochii Paweł zatrzymuje się tam przez pewien czas, a potem wyrusza w trzecią podróż misyjną. Dociera do Efezu, gdzie w synagodze i w innych miejscach ‛odważnie przemawia’ przez dwa lata (Dzieje 19:8-10). Dokonuje też wielu cudów i dużo ludzi staje się wierzącymi. Wskutek jego owocnej pracy znowu dochodzi do rozruchów, ale tym razem nie musi uchodzić z miasta. W drodze powrotnej do Jeruzalem wzywa starszych z Efezu na spotkanie do Miletu, gdzie powołuje się na swoje niesamolubne postępowanie i udziela im stosownej rady: „Uważajcie na siebie samych i na całą trzodę, wśród której duch święty ustanowił was nadzorcami, abyście paśli zbór Boży”. Na zakończenie powiada jeszcze: „Wykazałem wam we wszystkim, że tak się trudząc musicie wspierać słabych”. Przypomina im też słowa Jezusa: „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania”. — 20:17-35, NW.

PRZED DOSTOJNIKAMI I W WIĘZIENIACH

Osiem końcowych rozdziałów Dziejów Apostolskich donosi głównie o przeżyciach uwięzionego Pawła. Opowiedziano w nich o jego nieustraszonym dawaniu świadectwa Żydom i dostojnikom rzymskim: Feliksowi i Festusowi oraz królowi Agryppie. W swoich mowach obrończych powołuje się na to, że Jezus ukazał mu się w sposób nadnaturalny i upoważnił go do głoszenia. Dla znalezienia sprawiedliwości Paweł wnosi odwołanie do Cezara.

Podróż do Rzymu przerywa wielki sztorm, po czym okręt osiada na mieliźnie i zupełnie się rozpada, ale jak o tym anioł zapewnił Pawła, wszystkim rozbitkom udaje się dopłynąć bezpiecznie do brzegu. Trzy miesiące później Paweł wraz z towarzyszami podróży wypływa w stronę Rzymu i w porcie zwanym Puteoli spotyka chrześcijańskich braci, a potem udaje się w dalszą drogę do Rzymu. Tam Paweł zwołuje co wybitniejszych mężów spośród Żydów i wydaje im świadectwo; niektórzy okazują wiarę, ale wielu nie potrafi się na to zdobyć. Przez dwa lata Paweł „pozostał w wynajętym przez siebie mieszkaniu i przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili, głosząc królestwo Boże”. — Dzieje 28:30, 31.

Doprawdy, działalność pierwszych chrześcijan jasno dowodzi, że praca rozpoczęta przez Jezusa była dziełem Bożym, a nie ludzkim. Pod kierownictwem zmartwychwzbudzonego Mistrza i wsparci świętym duchem Bożym zdołali świadczyć odważnie, gorliwie i bardzo owocnie, skutkiem czego uwierzyło wiele tysięcy ludzi. W myśl słów apostoła Pawła, zapisanych w jednym z jego listów, ich gorliwość sprawiła, że dobra nowina była „głoszona wszystkim ludziom na świecie”. — Kol. 1:23, Poz.

[Przypis]