Baltazar widzi odręczne pismo na ścianie

15. Jak Baltazar wykazał, że ma we wzgardzie prawdziwego Boga Jehowę?

¹⁵ Przy pewnej okazji Jehowa dał nauczkę jeszcze innemu monarsze, mianowicie Baltazarowi. Rządził on jako współwładca u boku swego ojca Nabonida, następcy Nabuchodonozora. Podczas jednej z wielkich uczt Baltazar ośmielił się rozkazać, aby przyniesiono złote naczynia zrabowane przez jego dziadka ze świątyni Jehowy w Jeruzalem; postanowił pić z nich wraz ze swymi dostojnikami, żonami i nałożnicami. „Pili [więc] wino, a sławili bogów ze złota i srebra, miedzi, żelaza, drewna i kamienia” (Daniela 5:3, 4).

16, 17. (a) Jak Jehowa sprawił, że Baltazara przejął strach? (b) Jak Daniel objaśnił pismo na ścianie i jak jego słowa się sprawdziły?

¹⁶ Nadeszła wyznaczona przez Jehowę pora na położenie kresu panowaniu Babilonu. Dlatego za Jego sprawą na ścianie pojawił się dziwny napis. Król tak się przeraził tym nadprzyrodzonym zjawiskiem, że zaraz polecił przywołać wszystkich swoich mędrców, aby mu objaśnili to pismo. Niestety, nikt nie potrafił. Wtedy matka Baltazara podsunęła mu myśl, że zadaniu podołałby zapewne Daniel, który tłumaczył sny Nabuchodonozorowi (Daniela 5:10-12). Daniel stawił się na wezwanie, a zapytany, czy istotnie może się tego podjąć, przypomniał monarsze, jak to Bóg upokorzył jego dumnego dziadka, aby zrozumiał, iż Najwyższy sprawuje władzę nad królestwem ludzkości (Daniela 5:20, 21).

¹⁷ Następnie Daniel oświadczył Baltazarowi: „Bogu, w którego ręku jest twój dech i do którego należą wszystkie twoje drogi, nie oddałeś chwały” (Daniela 5:23). Odręczne pismo na ścianie powiadamiało więc władcę babilońskiego, że dni jego panowania dobiegły końca, że go zważono i okazał się zbyt lekkim oraz że jego królestwo przypadnie Medom i Persom. Jeszcze tej samej nocy król chaldejski Baltazar po otrzymaniu od Jehowy jakże potrzebnej mu nauczki został zabity (Daniela 5:30, BT).

18. Jak dzisiejszym władcom światowym Jehowa da podobną nauczkę w kwestii swego powszechnego zwierzchnictwa i możności ocalenia?

¹⁸ Tak jak pysznym monarchom: Nabuchodonozorowi i Baltazarowi, Jehowa dał nauczkę w związku z kwestią powszechnego zwierzchnictwa oraz możnością wybawienia, tak w Armagedonie sprawi, że wszyscy przywódcy światowi będą musieli Go poznać jako najwyższego Władcę, wszechmocnego Suwerena wszechświata. Nie pozostanie to również bez wpływu na twoje życie. Dlaczego? Otóż Jehowa będzie wówczas chronił swych wiernych sług, tak jak wyratował trzech Hebrajczyków z rozpalonego pieca (Daniela 3:26-30).

Dariusz poznaje, że Jehowa ma moc ocalić

19, 20. Jakie wydarzenie z życia Daniela nauczyło króla Dariusza, że Jehowa potrafi wybawić?

¹⁹ Rozdział 6 Księgi Daniela donosi o jeszcze jednej lekcji poglądowej, jaką Jehowa dał monarsze ziemskiemu, tym razem Dariuszowi. Miał się on przekonać, że Bóg potrafi ocalić. Na skutek pewnego spisku król ten rozkazał — aczkolwiek wbrew swej woli — aby Daniela wrzucono do lwiej jamy. Nie znaczy to, jakoby należał do ludzi, którzy uniesieni pychą występują przeciw prawdziwemu Bogu. Ciekawe, że chociaż zapewniał Daniela, iż jego Bóg go wybawi, sam chyba nie był co do tego w pełni przekonany. Dlaczego bowiem miałby po bezsennej nocy i zadręczaniu się do świtu tak spieszyć do lwiej jamy? A gdy już podchodził do niej, zawołał głośno: „Danielu, sługo Boga żywego! Czy twój Bóg, któremu nieustannie służysz, mógł cię wybawić od lwów?” (Daniela 6:19-21, Bw [6:18-20, NW]).

²⁰ Owszem, Bóg zdołał obronić Daniela. Król Dariusz, wielce tym uradowany, ogłosił następujący dekret: „Na całym obszarze mojego królestwa [ludzie] winni drżeć i bać się Boga Daniela; On bowiem jest Bogiem żywym i trwa na wieki, a jego królestwo jest niezniszczalne (...). On wybawia i wyzwala, i czyni znaki i cuda na niebie i na ziemi, On, który wyratował Daniela z mocy lwów” (Daniela 6:27, 28, Bw [6:26, 27, NW]).

21. (a) Co ilustrują wymowne przykłady, opisane w pierwszych sześciu rozdziałach Księgi Daniela? (b) Jaki wpływ powinny na nas wywrzeć relacje o tych wydarzeniach?

²¹ W pierwszych sześciu rozdziałach Księgi Daniela rzeczywiście znajdujemy przejmujące opisy tego, jak Jehowa — kierując się gorliwością, wręcz zazdrością o swoje imię — pouczał potężnych monarchów tego świata, że naprawdę jest Bogiem Wszechmocnym, suwerennym Zwierzchnikiem wszechświata, który potrafi upokorzyć pysznych władców, a swych lojalnych sług wybawić. Relacje te powinny nam zaszczepić zdrową bojaźń Bożą oraz szacunek dla wszechpotęgi i powszechnego zwierzchnictwa Jehowy. Co więcej, to natchnione sprawozdanie niezmiernie umacnia wiarę, gdyż przedstawia wspaniałe przykłady sług Jehowy Boga, którzy — jak to będzie dobitnie wykazane w następnym artykule — dawali dowody wielkiej wiary i odwagi.

Jehowa nagradza za wiarę i odwagę

„Nasz Bóg, któremu służymy, potrafi nas wyratować. Z pieca pałającego ogniem i z ręki twojej, królu, wyratuje nas” (DANIELA 3:17).

1. Jakie nauczki naświetlono w poprzednim artykule i dlaczego warto jeszcze raz przeanalizować te wydarzenia?

JEHOWA BÓG, suwerenny Pan całego wszechświata, nieraz dawał ziemskim władcom nauczkę w kwestii swego zwierzchnictwa. Z poprzedniego artykułu dowiedzieliśmy się, jak potwierdzają to wydarzenia opisane w pierwszych sześciu rozdziałach Księgi Daniela. Przeanalizujmy je ponownie, by zobaczyć, czego my możemy się z nich nauczyć; będzie to zgodne z natchnionymi słowami apostoła Pawła: „Wszystko bowiem, co niegdyś napisano, to spisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez wytrwałość i przez pociechę z Pism zachowali nadzieję” (Rzymian 15:4).

2, 3. Kto się znalazł wśród jeńców króla Nabuchodonozora? Jakie wnioski można wysnuć ze znaczenia ich imion?

² W roku 617 p.n.e. podczas krótkiego panowania Jehojachina — syna i następcy Jehojakima — król Nabuchodonozor kazał sprowadzić do Babilonu najprzystojniejszych i najmądrzejszych młodzieńców żydowskich. Znaleźli się wśród nich Daniel, Chananiasz, Miszael i Azariasz (Daniela 1:3, 4, 6).

³ Znaczenie imion tych młodzieńców pozwala wnioskować, że pomimo niegodziwych stosunków panujących wówczas na terenie Judy rodzice ich byli ludźmi bogobojnymi. Imię Daniel znaczy: „Sędzią jest mi Bóg”, a Chananiasz — „Jehowa okazał łaskę; Jehowa okazał się łaskawy”. Imię Miszael prawdopodobnie oznacza: „Kto jest jak Bóg?” albo: „Kto należy do Boga?” Natomiast Azariasz znaczy: „Jehowa dopomógł”. Bez wątpienia już same imiona tych młodych Hebrajczyków stanowiły dla nich bodziec do dochowywania wierności jedynemu prawdziwemu Bogu. Chaldejczycy nadali całej czwórce nowe imiona: Belteszazzar, Szadrach, Meszach i Abednego. Młodzieńcy ci, będąc w niewoli obcego mocarstwa, nie mieli oczywiście żadnego wpływu na to, jak ich nazywali ich panowie (Daniela 1:7).

Wiara i odwaga wystawiona na próbę

4. Co przemawia za tym, że Jehowa oczekiwał od swego ludu poważnego traktowania przepisów dotyczących zwierząt czystych i nieczystych?

⁴ Bogobojni rodzice tych czterech Hebrajczyków zapewnili im dobry start życiowy nie tylko przez nadanie odpowiednich imion, ale musieli ich też wychowywać ściśle według Prawa Mojżeszowego, a więc także według przepisów dotyczących pokarmów. Sam Jehowa Bóg uważał te przepisy za tak istotne, że po wymienieniu szeregu zakazów z tego zakresu oświadczył: „Bądźcie świętymi, ponieważ Ja jestem święty!” (Kapłańska 11:44, 45, BT).

5. Jak dobre wychowanie czterech młodzieńców hebrajskich zostało wystawione na próbę?

⁵ Wkrótce potem przykładne wychowanie tych czterech młodzieńców zostało wystawione na próbę. W jaki sposób? Otóż przydzielono im „codzienną porcję potraw królewskich i wina, które pijał” (Daniela 1:5, BT). Młodzieńcy wiedzieli, że Prawo Mojżeszowe zabrania spożywania między innymi takich zwierząt, jak: świnie, króliki, ostrygi i węgorze. Na dworze babilońskim mogli mieć wątpliwości nawet co do potraw z mięsa dozwolonego przez Prawo, gdyż nie było pewności, czy zostało należycie wykrwawione. Poza tym dania mięsne mogły być splugawione pogańskimi rytuałami (Kapłańska 3:16, 17).

6. Jak czterej Hebrajczycy zachowali się w próbie?

⁶ Jak mieli postąpić czterej Hebrajczycy? Czytamy, że Daniel — i niewątpliwie również jego trzej towarzysze — postanowił w swym sercu nie skalać się takimi pokarmami. Dlatego „dopraszał się” o zwykłe jarzyny zamiast królewskich przysmaków oraz o wodę w miejsce wina, które pijał król. Całej czwórce nawet nie przyszło na myśl, by się zastanawiać, które potrawy lepiej smakują. Naleganie w tej sprawie bezsprzecznie wymagało od nich wiary i odwagi. Ale Jehowa interesował się nimi i dlatego życzliwie usposobił do Daniela przełożonego dworzan. Urzędnik ten lękał się jednak spełnić prośbę Daniela z obawy przed wpływem takiej diety na stan jego zdrowia. Wobec tego Daniel zaproponował, by na próbę pozwolono im stosować ją przez 10 dni. Niezłomnie wierzył, że przestrzeganie Prawa Bożego nie tylko pomoże mu zachować czyste sumienie, lecz także wpłynie korzystnie na organizm. Nie ulega wątpliwości, iż z racji obrania takiej postawy cała czwórka musiała znosić niemało drwin (Daniela 1:8-14; Izajasza 48:17, 18).

7. Jak ci młodzieńcy zostali nagrodzeni za swoją odwagę?

⁷ Do zajęcia stanowiska w kwestii pokarmów Hebrajczykom tym była potrzebna wiara i odwaga. Zostali jednak za to sowicie nagrodzeni, gdyż po wyznaczonych dziesięciu dniach wyglądali urodziwiej i zdrowiej niż wszyscy inni! Jehowa udzielał im wiedzy, wnikliwości i mądrości, kiedy więc po trzyletnim okresie kształcenia stanęli przed królem, ten stwierdził, iż „przewyższają dziesięciokrotnie wszystkich wróżbitów i magów, którzy byli w całym jego królestwie” (Daniela 1:20, Bw).