Gorliwi w szlachetnych uczynkach
1 Wszyscy, którzy doceniają to, co Jehowa już uczynił dla nas za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, co czyni obecnie i co zamierza uczynić w przyszłości, tworzą lud, który miał na myśli Paweł, gdy w Liście do Tytusa 2:14 napisał: „[Chrystus] samego siebie dał za nas, aby nas wyzwolić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud (...) gorliwy w szlachetnych uczynkach”.
2 Z jakich pobudek lud ten spełnia szlachetne uczynki? Na pewno nie robi tego z konieczności ani pod przymusem. Raczej mają tu zastosowanie słowa z 2 Koryntian 5:14 (BT), gdzie czytamy: „Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas”.
3 Cieszymy się, że wielu przynaglanych tą miłością poszerza zakres swej świętej służby przez podjęcie i pełnienie służby pionierskiej. Ich gorliwość oraz wynikające z niej szlachetne uczynki, jakich dokonują w służbie na rzecz Królestwa, są wielką zachętą dla nas wszystkich. A każda praca staje się lżejsza, gdy się ją wykonuje z miłości (1 Jana 5:3).
4 Co można powiedzieć o tobie? Czy twoje serce ogarnia taka miłość Chrystusowa? Jeśli tak, to szczerze rozważ z modlitwą, czy nie mógłbyś zostać pionierem. Doceniaj zachęty udzielane życzliwie przez „niewolnika wiernego i rozumnego” oraz braci w zborze. Pewna siostra pisze: „Jestem bardzo wdzięczna Jehowie Bogu i Wam (...). 1 kwietnia otrzymałam nominację na pioniera stałego. Moja radość jeszcze wzrosła, gdy na zgromadzeniu obwodowym została ochrzczona moja zainteresowana, której pomogłam poznać i pokochać Jehowę”. Tak, chrześcijanin spełniający szlachetne uczynki zaznaje prawdziwej radości i zadowolenia (Dzieje 20:35).
5 Nadzorcy podróżujący poświęcają uwagę nie tylko tym, którzy już są pionierami, lecz także głosicielom, którzy mogliby nimi zostać. Prowadzą z nimi biblijne rozmowy i udzielają im praktycznych rad, dzięki czemu wielu zaczęło już spełniać szlachetne uczynki jako pionierzy. Pewna siostra podziękowała w liście nadzorcy obwodu za rady i zachęty, jakich jej udzielił. W przedsiębiorstwie, w którym pracowała, miała niebawem otrzymać awans. Pamiętała jednak o słowach tego brata oraz o swoim postanowieniu podjęcia służby pionierskiej. Siostra napisała: „Jakże jestem szczęśliwa, że na pierwszym miejscu w życiu postawiłam sprawy Królestwa”. Dzisiaj jest rozradowaną pionierką, na której spełnia się obietnica z Malachiasza 3:10. Gdyby i z tobą porozmawiał nadzorca obwodu, zareaguj pozytywnie na jego zachęty, aby spełniać szlachetne uczynki w charakterze pioniera.
6 Jeden nadzorca obwodu pisze: „Na ogół najlepszą zachętą do podejmowania służby pionierskiej jest przykład samych pionierów (...). Potwierdza się tu zasada: pionierzy pozyskują następnych pionierów! Dobry przykład przydaje wagi ich słowom”. Młoda siostra pisze: „Niedawno spotkaliśmy się w gronie braci i sióstr. Znalazła się wśród nas wesoła, rozradowana pionierka. Z zapałem i radością opowiadała o swojej służbie dla Jehowy. Zaznaczyła przy tym, że nikt nie rodzi się pionierem, tylko trzeba pokonywać wyłaniające się przeszkody. Bez mała serce we mnie zamarło, gdy powiedziała znacząco: ‛Ty też mogłabyś podjąć tę służbę!’ To był bodziec, którego potrzebowałam”. Drodzy pionierzy, rozejrzyjcie się w waszych zborach. Być może niektórym głosicielom potrzeba takiej bezpośredniej zachęty, aby mogli podjąć służbę pionierską.
7 Wielu pionierów stałych i specjalnych, a także misjonarzy i pracowników Betel obrało sobie za cel życiowy służbę pełnoczasową, ponieważ zachęcali ich do tego rodzice. Tacy rodzice mieli godne pochwały nastawienie, jak Anna, matka Samuela, i Manoach, ojciec Samsona (1 Sam. 1:27, 28; Sędz. 13:8). Cieszy nas, że coraz więcej rodziców przejawiających miłość Chrystusową zachęca dzieci do naśladowania go przez wstąpienie w szeregi pionierów. Pewnego brata, który osiągał bardzo dobre wyniki w nauce, nauczyciel zachęcał do podjęcia studiów na wyższej uczelni i zrobienia kariery w świecie. On jednak usłuchał zachęt rodziców i podjął służbę pionierską. Dzisiaj usługuje w Selters jako członek komitetu oddziału.
8 Gdy pionierzy napotykają problemy i trudności, wystawia to na próbę ich wiarę (Mat. 6:33). W ostatnim roku służbowym niektórzy doszli do wniosku, że nie pozostało im nic innego, jak zrezygnować ze służby pionierskiej. Jeżeli musieli tak postąpić z uzasadnionych powodów, nie powinni się czuć zniechęceni. Jehowa jest Bogiem życzliwym i współczującym, który uznaje „gotowość (...) według tego, co ktoś ma, a nie według tego, czego nie ma” (2 Kor. 8:12). On z pewnością nigdy im nie zapomni tego, co jako pionierzy uczynili dla uświęcenia Jego imienia (Hebr. 6:10). Niektórzy jednak mogliby z powodzeniem pozostać w tej służbie, gdyby w porę udzielono im pomocy, rad i zachęt.
9 Pamiętając o słowach z Izajasza 32:1, 2, starsi powinni na czas reagować na potrzeby pionierów i ‛pocieszać w rozmowach dusze przygnębione’ (1 Tes. 5:14). Rzecz jasna jest różnica między zwykłym porozmawianiem z pionierem a szczerym interesowaniem się jego problemami (Filip. 2:3, 4). Okazuje się, że powodem przeżywanych trudności są często niedostatki duchowe, a przecież niezbędnym warunkiem powodzenia w służbie pionierskiej jest ścisła, osobista więź z Jehową i głęboka miłość do bliźnich. Przeanalizujcie ponownie rady podane w Podręczniku Kursu Służby Królestwa, na stronach 43, 44, 101, 102 oraz w Naszej Służbie Królestwa z grudnia 1986 (s. 6 i 7).
10 Starsi, kiedy ostatni raz rozmawialiście z pionierami, aby ich pochwalić za ich wysiłki, albo kiedy ostatnio towarzyszyliście im w służbie polowej? Czy okazujecie im gościnność i zachęcacie innych, żeby czynili podobnie? Dzięki temu pionierzy mogą zaoszczędzić wiele cennego czasu. Czy mają z kim współpracować? Ile czasu poświęcają, żeby dotrzeć do swoich terenów osobistych? Niektórzy muszą pokonywać spore odległości, co jest związane nie tylko z dużymi wydatkami, ale też ograbia z czasu, którego tak często brakuje na studium osobiste i przygotowanie się do zebrań. A bywa i tak, że z braku czasu zaniedbuje się potrzeby współmałżonka lub rodziny, co prowadzi do poważnych problemów. W niektórych wypadkach pionierzy muszą się nauczyć prowadzenia prostszego życia, dając pierwszeństwo sprawom najważniejszym, oraz lepszego planowania (zob. Naszą Służbę Królestwa na kwiecień 1989, s. 4-6). Rezygnacja ze służby pionierskiej powinna uchodzić za ostateczność. Gdy starsi w porę udzielają serdecznej pomocy, często udaje się przezwyciężyć powstające trudności.
11 W obecnym czasie końca mamy wielki zaszczyt należeć do ludu, który został odkupiony krwią Chrystusa i jest gorliwy w szlachetnych uczynkach. Szczególnie pionierzy objęci miłością Chrystusową z zapałem podążają naprzód. Pełniąc dobre uczynki, wskazują pokornym drogę wybawienia. Usprawiedliwiają imię Boże i zbierają owoce swej pracy, ciesząc się błogosławieństwem Najwyższego i zaznając radości, jaką niesie ze sobą dawanie (Dzieje 20:35).