15. (a) Jaki jest istotny sens rady, której stale nam udziela klasa „niewolnika”? (b) Skąd wiele lat temu „niewolnik” miał tyle „wiedzy oraz wnikliwości”, żeby należycie przedstawić chrześcijański pogląd na transfuzję krwi?

¹⁵ Odpowiadając na pytania dotyczące właściwego sposobu postępowania w różnych sprawach, „niewolnik wierny i rozumny” zawsze radził: Stosujcie się do tego, co mówi Biblia. Zaufajcie Jehowie (Psalm 119:105; Przysłów 3:5, 6). Kiedy przetaczanie krwi rozpowszechniło się do tego stopnia, że uznano je za rutynową metodę leczenia, Świadkowie Jehowy stanęli w obliczu poważnej kwestii i wtedy na łamach Strażnicy w wydaniu angielskim z 1 lipca 1945 roku ukazał się artykuł wyjaśniający chrześcijański pogląd na świętość krwi. Wykazano w nim, że Bóg zabronił korzystania z krwi zarówno zwierzęcej, jak i ludzkiej (Rodzaju 9:3, 4; Dzieje Apostolskie 15:28, 29). W artykule tym nie omawiano skutków ubocznych transfuzji; zresztą wiedza w tym zakresie była wówczas skąpa. Sprawą zasadniczej wagi było i jest posłuszeństwo względem prawa Bożego. Obecnie dużo więcej osób rozumie, jak mądrze jest nie przyjmować transfuzji krwi. Jednakże Świadkowie Jehowy przez cały ten czas potrafili działać z wnikliwością, gdyż polegają na Stwórcy, który wie o krwi znacznie więcej niż ktokolwiek z ludzi.

16. Dlaczego publikowane w Strażnicy rady na temat życia seksualnego, rodziców samotnie wychowujących dzieci oraz depresji okazały się tak trafne?

¹⁶ Odkąd na świecie coraz wyraźniej się zaznacza lekceważenie moralności w życiu seksualnym, Strażnica nie idzie z prądem, lecz udziela rozsądnych wskazówek opartych na Biblii. Dzięki temu wielu osobom łatwiej jest utrzymać drogocenną więź z Jehową i skupić całą uwagę na trwałym szczęściu, a nie na chwilowej przyjemności. Podobnie też zamieszczone w Strażnicy artykuły poświęcone rodzicom samotnie wychowującym dzieci oraz ludziom zmagającym się z depresją odzwierciedlają wnikliwość, jaką mogą posiadać jedynie ci, którzy cenią sobie myśli Jehowy i żarliwie proszą: „Naucz mnie pełnić wolę Twoją, bo Ty jesteś moim Bogiem” (Psalm 143:10; 139:17).a

17. (a) Co lud Jehowy wiedział o roku 1914 kilkadziesiąt lat naprzód? (b) Dzięki czemu słudzy Boży mogli rozsądnie pokierować sobą, chociaż po roku 1914 ciągle im się nasuwały pytania co do pewnych szczegółów?

¹⁷ Ponadto za pośrednictwem „niewolnika wiernego i rozumnego” Jehowa pomógł swoim sługom zrozumieć z kilkudziesięcioletnim wyprzedzeniem, że w roku 1914 zakończą się Czasy Pogan (Łukasza 21:24, Bw). Po pierwszej wojnie światowej wynikły pewne kwestie, które trochę zbiły ich z tropu. Niemniej to, co do tego czasu poznali, wystarczyło, by umieli działać mądrze. Wiedzieli z Pisma Świętego, że bliski jest wyznaczony przez Boga czas na zagładę starego systemu; postąpiliby zatem bezmyślnie, gdyby pokładali nadzieję w tym świecie albo dostosowali swe życie do powszechnie przyjętych w nim, materialistycznych mierników powodzenia. Wiedzieli też, że wszelkie problemy trapiące ludzkość doczekają się rzeczywistego rozwiązania za sprawą Królestwa Bożego (Daniela 2:44; Mateusza 6:33). Jasno zdawali sobie sprawę z tego, iż każdy prawdziwy chrześcijanin ma obowiązek ogłaszać wieść o Królu namaszczonym przez Jehowę — o Jezusie Chrystusie — oraz o jego Królestwie (Izajasza 61:1, 2; Mateusza 24:14). W roku 1925 doznali pokrzepienia, gdy w Strażnicy ukazał się artykuł pt. „Narodziny narodu”, dokładniej wyjaśniający znaczenie 12 rozdziału Księgi Objawienia; zrozumieli wtedy, co się wydarzyło w niebiosach, niedostępnych dla oka ludzkiego. Dzięki takiej wnikliwości mogli trafnie pokierować swym życiem.

18. Jaki przywilej i obowiązek mamy teraz i jakie pytanie powinniśmy sobie zadać?

¹⁸ Kilka tysięcy ówczesnych sług Jehowy, występujących w charakterze Jego świadków, z wiarą podjęło się ogłaszania we wszystkich częściach świata dobrej nowiny o już ustanowionym Królestwie Bożym. Dzięki temu miliony ludzi poznało i umiłowało Jehowę, ciesząc się teraz widokami na życie wieczne. Wszystkim nam, którzy ich szczerym wysiłkom zawdzięczamy zetknięcie się z prawdą, wyjaśniono, że my też mamy przywilej i obowiązek uczestniczyć w tej działalności przez dawanie dokładnego świadectwa każdemu, do kogo zdołamy dotrzeć, a będziemy się tym zajmować dopóty, dopóki Jehowa nie orzeknie, że dzieło zostało wykonane (Objawienie 22:17; por. Dzieje Apostolskie 20:26, 27). Czy twój sposób spędzania życia świadczy o tym, że doceniasz wnikliwość, której użycza Jehowa za pośrednictwem swojej organizacji?

19. (a) Podaj przykład osoby, której życie stanowi dowód doceniania wnikliwości, jakiej Jehowa udziela przez swoją organizację. (b) Czego można się nauczyć z tego przykładu?

¹⁹ Wielka rzesza ludzi ze wszystkich stron ziemi postępowaniem swym poświadcza, że śmiało może odpowiedzieć na to twierdząco. Zastanówmy się nad przykładem Johna Cutfortha. Mniej więcej 48 lat temu wziął on sobie do serca radę biblijną, na którą klasa ‛wiernego niewolnika’ zwraca uwagę po dziś dzień: „Stale więc szukajcie wpierw Królestwa i sprawiedliwości Jego, a wszystkie te drugie rzeczy będą wam dołożone. Dlatego nigdy się nie zamartwiajcie o jutro” (Mateusza 6:33, 34). Przeżywszy wiele lat w służbie dla Jehowy, brat Cutforth powiedział: ‛Niewzruszenie umocniłem się w przekonaniu, że Jehowa ma na ziemi organizację, którą kieruje, a ja mogę współpracować z tą organizacją, i że zawsze, gdy usłucham jej wskazówek i poddam się jej kierownictwu, odczuwam spokój i zadowolenie, znajduję wielu przyjaciół i zaznaję innych obfitych błogosławieństw’. W przekonaniu tym wciąż na nowo się utwierdzał, prowadząc życie bogate w sensie duchowych dobrodziejstw i pełniąc służbę w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii oraz Papui Nowej Gwinei. Istotnie wszyscy postępujemy mądrze, gdy dajemy dowody doceniania środków, którymi Jehowa udostępnia swemu ludowi wnikliwość (Mateusza 6:19-21).

Strzeżmy się utraty wnikliwości

20, 21. (a) Dlaczego niektórzy utracili już osiągniętą zbożną wnikliwość? (b) Co nas zabezpieczy przed zgubnym postępowaniem?

²⁰ Wnikliwość udzielana przez Jehowę jest skarbem, którego należy strzec. Powinniśmy jednak pamiętać, że jeśli nie będziemy się trzymać drogi, która nam umożliwia nabycie zbożnej wnikliwości, to możemy ją utracić. Niestety, niektórych spotkał taki los (Przysłów 21:16; Daniela 11:35). Odrzucili karcenie, którym poczuli się dotknięci, usiłując przy tym usprawiedliwiać swoje postępowanie. Pycha stała się dla nich sidłem. Zaczęli uważać za dobre to, co Słowo Boże przedstawia jako złe, i porzucili organizację Jehowy. Jakież to smutne!

²¹ Położenie takich ludzi opisano w Psalmie 36:1-3 (36:2-4, Bw): „U niegodziwca głos występku jest pośrodku jego serca”. Znaczy to, że do występku popychają go własne samolubne myśli i pragnienia. „Przed jego oczyma nie ma bojaźni Bożej”, ciągnie dalej psalmista. „Obchodził się ze sobą zbyt przymilnie, by stwierdzić u siebie uchybienie i następnie je znienawidzić. Słowa jego ust to szkodzenie i oszukiwanie”. A do czego to prowadzi? ‛Przestaje odznaczać się wnikliwością ku wyświadczaniu dobra’. W tej sytuacji przekonuje sam siebie, że postępuje słusznie, i namawia drugich, żeby szli jego śladami. Jakież to więc ważne, byśmy nie tylko wykazywali wnikliwość, ale też strzegli jej przez docenianie środków, którymi Jehowa pomógł nam ją zdobyć!

Wnikliwość, której użycza Jehowa

„Co do tych wśród ludu, którzy odznaczają się wnikliwością, ci wielu osobom udzielą zrozumienia” (DANIELA 11:33).

1, 2. (a) Dlaczego Izraelici zachowywali się buntowniczo, mimo iż znali serdeczną życzliwość Bożą? (b) Co nam może wyjść na dobre? (Jeremiasza 51:10).

STAROŻYTNI Izraelici wiedzieli, że Jehowa jest jedynym prawdziwym Bogiem. Słyszeli o Jego postępowaniu z ich przodkami, niejednokrotnie też sami odczuli Jego serdeczną życzliwość. Mimo to swymi uczynkami od czasu do czasu zdradzali rażący brak wnikliwości. ‛Zachowywali się buntowniczo’ wobec Jehowy i Jego przedstawicieli. Dlaczego? Ponieważ „nie pamiętali” o tym, co dla nich uczynił (Psalm 106:7, 13). Działo się tak nie dlatego, iżby nie znali tych dzieł Boga; po prostu nie zastanawiali się nad nimi z należytym docenianiem. W rezultacie okazywali się ludźmi, którzy „pragnęli tego, co szkodliwe” (1 Koryntian 10:6).

² Do głównych czynników, za których pośrednictwem Jehowa w naszych czasach wyodrębnił swych świadków jako lud jedyny w swoim rodzaju, należy wnikliwość, jakiej On udziela poprzez swą widzialną organizację. Rozważenie kilku przykładów takiej wnikliwości niewątpliwie pogłębi nasze docenianie sposobu, którym Jehowa prowadzi swój lud. Jeden z nich dotyczy samej istoty naszej wiary — tożsamości Boga.

Czy Bóg jest Trójcą?

3. Dzięki czemu słudzy Jehowy ponad sto lat temu zrozumieli prawdę o tożsamości Boga? (1 Koryntian 8:5, 6).

³ Chrześcijaństwo z uporem twierdzi, że kto nie popiera wiary w Trójcę, ten jest heretykiem. Ale zamiast ulec trwodze przed człowiekiem, słudzy Jehowy uświadomili sobie, że wzorcem pozwalającym rozpoznać prawdę nie są tradycje ani wyznania wiary ułożone przez ludzi nie natchnionych przez Boga, lecz tylko Pismo Święte. Opierając się na tym fundamencie, ci oddani Bogu badacze Biblii już w 1882 roku jasno oświadczyli na łamach Strażnicy: „Czytelnicy nasi dobrze wiedzą, że wierzymy w Jehowę Boga i Jezusa oraz w Ducha Świętego, niemniej jednak jako całkowicie niebiblijną odrzucamy naukę głoszącą, iż są to trzej Bogowie w jednej osobie albo — jak powiadają inni — jeden Bóg w trzech osobach” (Jana 5:19; 14:28; 20:17).

4. (a) Co zrozumieli słudzy Jehowy, gdy gruntownie zbadali podstawy doktryny o Trójcy i rozpatrzyli wpływ tej nauki? (b) Dlaczego Jehowa użyczył swym sługom takiej wnikliwości?

⁴ Tamci miłośnicy prawdy biblijnej wniknęli głębiej w sprawę i zrozumieli, że wierzenia trynitariańskie tkwią korzeniami w religiach niechrześcijańskich. Ponadto dzięki dokładnemu studiowaniu Pisma Świętego zauważyli, że gdy pewne teksty biblijne zdają się popierać poglądy zwolenników Trójcy, wynika to z błędnych założeń przyjętych przez tłumaczy, a nie z treści najstarszych manuskryptów pisanych w językach oryginału. Zdali sobie sprawę z faktu, iż dogmat ten, na pozór honorujący Jezusa, w rzeczywistości zaprzecza jego naukom i uwłacza Jehowie. Dlatego też we wspomnianym wydaniu Strażnicy oświadczono dalej: „Przystoi nam jako poszukiwaczom prawdy postępować rzetelnie wobec samych siebie oraz wobec Słowa naszego Ojca, które może nam udzielić prawdziwej mądrości. Dlatego pominąwszy tradycje i wyznania wiary zakłamanych systemów oraz ludzi nie natchnionych przez Boga, trzymajmy się mocno wzoru zdrowych słów, jaki otrzymaliśmy od naszego Pana i jego Apostołów”. Ponieważ ci słudzy Jehowy szczerze umiłowali prawdę i wzięli pod rozwagę nie tylko parę ulubionych wersetów biblijnych, lecz całe Słowo Boże, Jehowa użyczył im wnikliwości, która wyraźnie oddzieliła ich od chrześcijaństwa (2 Tymoteusza 3:16, 17; zob. New World Translation Reference Bible [Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata — wydanie z przypisami], s. 1580, wyjaśnienie 6B, oraz Biblię Tysiąclecia, przypis do 1 Jana 5:7).

Prawowite miejsce imienia Bożego

5. Co się kryło za tendencją do pomijania imienia Bożego w przekładach Biblii? (Objawienie 22:18, 19).

⁵ Rozpatrzmy drugi przykład: Pojawiało się coraz więcej przekładów biblijnych, w których osobiste imię Boga było ukrywane lub całkowicie pomijane, natomiast Towarzystwo Strażnica tym większy nacisk kładło na znaczenie tego imienia. Chrześcijaństwo argumentowało, iż usunięcie imienia „Jehowa” nada ewangelii bardziej uniwersalny charakter, ale namaszczeni słudzy Jehowy rozpoznali, kto uknuł plan, by ze świętych Pism wykreślić najdonioślejsze imię (por. Jeremiasza 23:27). Słudzy Boży zrozumieli, że judził do tego Diabeł, który chciał wymazać z ludzkiej pamięci imię prawdziwego Boga.

6. Co w przeciwieństwie do taktyki chrześcijaństwa uczynili prawdziwi słudzy Boga, żeby uwypuklić znaczenie Jego imienia? (Dzieje Apostolskie 15:14).

⁶ W przeciwieństwie do postępowania przyjętego w chrześcijaństwie Strażnica od samego początku swego istnienia (od roku 1879) wskazywała na znaczenie imienia Bożego JEHOWA. W roku 1926 ukazał się w tym czasopiśmie artykuł pt. „Kto będzie czcił Jehowę?” (Psalm 135:21). W roku 1931 badacze Pisma Świętego związani z Towarzystwem Strażnica przyjęli nazwę „Świadkowie Jehowy” (Izajasza 43:10-12). Zrozumieli też jeszcze lepiej doniosłe znaczenie uświęcania imienia Jehowy (Izajasza 12:4, 5). W roku 1944 zaczęli drukować przekład Biblii znany jako American Standard Version, w którym imię „Jehowa” występuje ponad 6800 razy. Jednakże największe znaczenie w dziedzinie wydawania Biblii miało opublikowanie w roku 1950 wersji zwanej New World Translation (Przekład Nowego Świata). Imieniu Bożemu przyznano tam należne mu miejsce zarówno w Pismach Hebrajskich, jak i w Chrześcijańskich Pismach Greckich.

7. Jak korzystnie wpłynęło na wielu ludzi uwydatnienie imienia Bożego i to wszystko, co się z nim wiąże?

⁷ Nacisk, jaki w ten sposób położono na osobiste imię Boga, przyjęły z największym zadowoleniem milionowe rzesze miłośników sprawiedliwości na całym świecie. Przekład ten dopomaga im uznawać prawdziwego Boga za Osobę. A w miarę coraz lepszego poznawania dróg Jehowy nauczyli się oni działać rozważnie, inaczej mówiąc — z wnikliwością (Micheasza 4:2, 5).