Dopomaganie drugim w oddawaniu czci Bogu

„Jeśli (...) wejdzie ktoś z niewierzących lub przeciętny człowiek, (...) wychodzą na jaw tajemnice jego serca, toteż padnie na twarz i odda cześć Bogu” (1 KORYNTIAN 14:24, 25).

1-3. Jakiej pomocy udzielono wielu Koryntianom, by mogli sobie zaskarbić uznanie Boże?

APOSTOŁ Paweł podczas swej drugiej podróży misyjnej zatrzymał się na półtora roku w Koryncie, gdzie „tym bardziej zajął się słowem”, ‛dając świadectwo’. Z jakim skutkiem? „Wielu z Koryntian, którzy słuchali, zaczynało wierzyć oraz dawało się ochrzcić” (Dzieje Apostolskie 18:5-11). Zostali oni „uświęceni (...), powołani na świętych” (1 Koryntian 1:2).

² Później do Koryntu zawitał Apollos. Poprzednio już Akwilas z Pryscyllą „dokładniej mu wytłumaczyli drogę Bożą”, w tym także sprawę chrztu. Stał się dzięki temu chrześcijaninem, człowiekiem cieszącym się dobrą wolą Jehowy, czyli Jego uznaniem (Dzieje Apostolskie 18:24 do 19:7). Z kolei Apollos służył pomocą Koryntianom, których niegdyś ‛ciągnęło nieodparcie ku niemym bożkom’ (1 Koryntian 12:2, BT). Ludzie ci zapewne otrzymywali pouczenia biblijne we własnych domach, a ponadto mogli wzbogacać swą wiedzę, przychodząc na zebrania chrześcijańskie (Dzieje Apostolskie 20:20; 1 Koryntian 14:22-24).

³ W rezultacie takiej działalności nauczania wielu dawniejszych ‛niewierzących oraz przeciętnych ludzi’ garnęło się do czystego wielbienia. Jakąż radością musiał napawać widok mężczyzn i kobiet robiących odpowiednie postępy, by się nadawać do chrztu i pozyskać uznanie Boże! Powody do takiej satysfakcji istnieją także w naszych czasach.

Pomaganie ‛niewierzącym oraz przeciętnym ludziom’

4. Jakimi sposobami wielu osobom udziela się dzisiaj pomocy, jak to niegdyś miało miejsce w Koryncie?

⁴ Świadkowie Jehowy również przestrzegają dziś nakazu Jezusa, by ‛pozyskiwać uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich’ (Mateusza 28:19, 20). Po zasianiu w podatne serca ziarna prawdy wracają i je podlewają (1 Koryntian 3:5-9; Mateusza 13:19, 23). Proponują ludziom bezpłatne, cotygodniowe domowe studia biblijne, podczas których osoby zainteresowane mogą otrzymać odpowiedzi na swoje pytania oraz poznawać prawdy zawarte w Piśmie Świętym. Zapraszają je też do przychodzenia na zebrania miejscowych sług Jehowy, jak w pierwszym stuleciu uczęszczali na nie „niewierzący” w Koryncie. A jak Świadkowie Jehowy powinni traktować osoby studiujące Biblię i uczestniczące w zebraniach?

5. Jaka istnieje biblijna podstawa do ostrożności w kontaktach z pewnymi osobami?

⁵ Niezmiernie się cieszymy widząc, że tacy ludzie dążą do Boga. Mimo to stale zachowujemy w pamięci, iż nie są jeszcze ochrzczonymi współwyznawcami. Przypomnijmy sobie dwie lekcje wynikające z poprzedniego artykułu: 1) Izraelici byli ostrożni w stosunku do cudzoziemskich osiedleńców, którzy co prawda mieszkali pośród ludu Bożego i przestrzegali pewnych przepisów prawnych, ale nie stali się obrzezanymi prozelitami, ich duchowymi braćmi; 2) w kontaktach z ‛niewierzącymi oraz przeciętnymi ludźmi’ chrześcijanie korynccy zachowywali czujność, posłuszni radzie apostoła Pawła: „Nie wprzęgajcie się w nierówne jarzmo z niewierzącymi. Cóż bowiem wspólnego ma sprawiedliwość z bezprawiem?” (2 Koryntian 6:14).

6. Jak „niewierzący” mogą być „upominani” na zebraniach i jaką formę przybierają takie upomnienia?

⁶ Chociaż więc serdecznie witamy ‛niewierzących oraz przeciętnych ludzi’, świadomi jesteśmy faktu, że jeszcze nie odpowiadają wymaganiom Bożym. Jak wynika z Listu 1 do Koryntian 14:24, 25, osoby takie podlegają „dokładnemu przebadaniu”, a nawet ‛upominaniu’ przez to, czego się uczą. Nie ma tu mowy o jakiejś formie przesłuchania; nie wzywa się ich przed zborowy komitet sądowniczy, bo jeszcze nie są ochrzczonymi członkami zboru. To raczej dzięki poznawanym naukom nowo przybyli uświadamiają sobie, że Bóg potępia wszelkie samolubne i niemoralne postępki.

7. Jakie kolejne postępy pragnie uczynić wielu zainteresowanych i dlaczego?

⁷ Wielu nie ochrzczonych sympatyków prawdy po jakimś czasie nabiera chęci, by robić coś więcej niż tylko przychodzić na zebrania w charakterze słuchaczy. Dlaczego się tak dzieje, wyjaśniają słowa Jezusa: „Uczeń nie góruje nad nauczycielem, ale każdy, kto jest doskonale pouczony, będzie jak jego nauczyciel” (Łukasza 6:40). Studiujący Biblię może zauważy, że jego wychowawca bardzo poważnie traktuje służbę polową i czuje się w niej szczęśliwy (Mateusza 24:14). Toteż w miarę ugruntowywania swej wiary taka osoba poznająca prawdy biblijne i uczestnicząca w zebraniach może wziąć sobie do serca następujące słowa: „Jakże śliczne są na górach stopy tego, kto niesie dobrą nowinę, kto ogłasza pokój, kto przynosi dobrą nowinę o polepszeniu, kto obwieszcza wybawienie” (Izajasza 52:7; Rzymian 10:13-15). Chociaż nie jest ochrzczona, pragnie zostać głosicielem Królestwa, związanym ze zborem Świadków Jehowy.

8, 9. (a) Jak należy postąpić, gdy człowiek zainteresowany Biblią wyrazi chęć uczestniczenia w służbie polowej? (b) Co powinni uczynić dwaj starsi w czasie spotkania z kandydatem na głosiciela i jego wychowawcą? (c) Jaką odpowiedzialność bierze na siebie nowy głosiciel?

⁸ Kiedy prowadzący studium biblijne stwierdzi, że zainteresowany pragnie wziąć udział w służbie polowej, może omówić tę sprawę z nadzorcą przewodniczącym, który postara się o to, by z danym sympatykiem prawdy i jego nauczycielem spotkało się dwóch starszych. Nadzorcy cieszą się, gdy ktoś nowy chce służyć Bogu. Nie będą się po nim spodziewać tak głębokiej wiedzy, jaką posiadły osoby ochrzczone i bardziej zaawansowane w poznawaniu prawdy, od których wymaga się więcej. Zanim jednak nowy głosiciel weźmie udział w służbie polowej ze zborem, starsi zechcą się upewnić, czy zna podstawowe nauki biblijne i czy dostosował swoje życie do mierników Bożych. Istnieją więc uzasadnione powody, by dwóch nadzorców spotkało się z kandydatem na głosiciela i osobą, która prowadzi z nim studium.a

⁹ Obaj starsi poinformują zainteresowanego, że kto się nadaje do podjęcia służby i uczestniczy w niej, może zdawać sprawozdania z wykonanej pracy, i w kartotece zborowej zostanie dla niego założona „karta sprawozdań głosiciela”. Będzie to potwierdzeniem jego przynależności do teokratycznej organizacji Świadków Jehowy oraz podporządkowania się jej. (To samo odnosi się również do wszystkich innych osób składających sprawozdania ze służby polowej). W czasie rozmowy należy mu też udzielić rad biblijnych, na przykład takich, jak podane w książce Organized to Accomplish Our Ministry na stronach 98 i 99 (Zorganizowani do pełnienia naszej służby, strony 92 i 93). Byłaby to więc stosowna pora na wręczenie zainteresowanemu osobistego egzemplarza tego podręcznika.

10. (a) Jakie postępy może robić nie ochrzczony głosiciel i co będzie jego celem? (b) Dlaczego wprowadzono zmianę, rezygnując z określenia „przyszły członek zboru”? (Zob. przypis).

¹⁰ Kto spełnia wymagania stawiane nie ochrzczonemu głosicielowi dobrej nowiny, zmierza do tego, by stać się ‛człowiekiem dobrej woli’ (Łukasza 2:14).b Wprawdzie jeszcze nie oddał się Bogu i nie został ochrzczony, ale może już składać sprawozdania ze swej działalności kaznodziejskiej wraz z milionami aktywnych głosicieli, którzy po całej ziemi ‛rozpowiadają słowo Boże’ (Dzieje Apostolskie 13:5; 17:3; 26:22, 23). W zborze warto ogłosić, że ten a ten (ta a ta) jest nowym nie ochrzczonym głosicielem. Powinien on w dalszym ciągu studiować Biblię, uczestniczyć w zebraniach, wprowadzać w czyn poznawane prawdy i rozmawiać o nich z drugimi. W niedalekiej przyszłości zechce zgłosić się do chrztu, dzięki czemu zaskarbi sobie uznanie Boże i otrzyma „znak” zapewniający wybawienie (Ezechiela 9:4-6).

Dopomaganie błądzącym

11. Jak postępuje zbór z ochrzczonymi winowajcami?

¹¹ W poprzednim artykule nadmieniono, w jaki sposób zbór udziela pomocy ochrzczonemu naśladowcy Chrystusa, jeśli ten dopuszcza się poważnego grzechu (Hebrajczyków 12:9-13). Dowiedzieliśmy się też z Biblii, że gdy taki ochrzczony winowajca nie okazuje skruchy, musi zostać wydalony ze zboru, który potem unika wszelkich kontaktów z daną osobą (1 Koryntian 5:11-13; 2 Jana 9-11; 2 Tesaloniczan 2:11, 12). A jakie kroki należy poczynić, jeśli poważnymi uchybieniami lub grzechami obciąża się nie ochrzczony głosiciel?

12. (a) Dlaczego nie ochrzczonym głosicielom, którzy się dopuścili grzechu, również udziela się miłosiernej pomocy? (b) Jak zasadę wyłuszczoną w Łukasza 12:48 odniesiono do odpowiedzialności za złe czyny?

¹² Juda usilnie zachęcał do miłosiernego potraktowania namaszczonych chrześcijan, których zaczęły dręczyć wątpliwości albo którzy się dopuścili grzechów cielesnych, oczywiście pod warunkiem przejawienia skruchy (Judy 22, 23; zob. też 2 Koryntian 7:10). Czyż więc nie byłoby tym stosowniejsze okazanie miłosierdzia nie ochrzczonej osobie, która zbłądziła, ale teraz daje dowody skruchy? (Dzieje Apostolskie 3:19). Z całą pewnością, gdyż jej usposobienie duchowe nie jest jeszcze tak ugruntowane jak u kogoś, kto już został ochrzczony, i ograniczone jest jej doświadczenie w prowadzeniu chrześcijańskiego trybu życia. Człowiek taki mógł nawet nie zdążyć poznać poglądu Bożego na niektóre sprawy. Nie odbył ze starszymi serii rozmów biblijnych poprzedzających chrzest, ani nie ma za sobą doniosłego aktu, jakim jest zanurzenie w wodzie. Ponadto — zgodnie ze słowami Jezusa — „od każdego, komu wiele dano, wiele się będzie żądać” (Łukasza 12:48). A zatem więcej się oczekuje od osób ochrzczonych, które z uwagi na głębszą wiedzę i liczniejsze błogosławieństwa dźwigają także cięższe brzemię odpowiedzialności (Jakuba 4:17; Łukasza 15:1-7; 1 Koryntian 13:11).

13. Jak starsi starają się pomóc nie ochrzczonemu głosicielowi, który by zbłądził?

¹³ Zgodnie z cytowaną radą Pawła bracia posiadający kwalifikacje duchowe pragną pomóc każdemu nie ochrzczonemu głosicielowi, który by nieopatrznie postawił fałszywy krok (por. Galatów 6:1). Starsi mogą wyznaczyć dwóch ze swego grona (na przykład tych, którzy na początku rozmawiali z daną osobą), by spróbowali naprowadzić błądzącego na właściwą drogę, jeśli zechce skorzystać z takiej pomocy. Nie zabiorą się do tego z myślą o strofowaniu go z całą surowością, lecz w celu skorygowania go w sposób nacechowany łagodnością i miłosierdziem (Psalm 130:3). W większości wypadków biblijne napomnienia i praktyczne sugestie wystarczą do wzbudzenia szczerej skruchy i uporządkowania całej sprawy.

14, 15. (a) Jak można postąpić, gdy winowajca okazuje szczerą skruchę? (b) Jakie krótkie wyjaśnienie można niekiedy podać?

¹⁴ Obaj starsi udzielą wskazówek dostosowanych do sytuacji nie ochrzczonego grzesznika. W niektórych wypadkach mogą postanowić, że przez jakiś czas nie będzie brał udziału w teokratycznej szkole służby kaznodziejskiej lub nie będzie się go dopuszczać do zabierania głosu na zebraniach. Mogą mu także powiedzieć, że dopóki nie uczyni wyraźniejszych postępów duchowych, nie powinien uczestniczyć ze zborem w publicznej służbie kaznodziejskiej. Gdy się zmieni, powiedzą mu, że znowu może podjąć służbę polową. Jeżeli występek nie nabrał rozgłosu ani nie stanowi zagrożenia dla czystości trzody Bożej, to nie zachodzi potrzeba ostrzegania zboru jakimś komunikatem.

¹⁵ A jak postąpić, gdy wyznaczeni nadzorcy stwierdzą, że dana osoba jest przejęta szczerą skruchą, ale przewinienie stało się szeroko znane? Albo co zrobić, jeśli sprawa nabierze rozgłosu po pewnym czasie? W obu wypadkach obaj starsi powiadomią o sytuacji zborowy komitet służby, który ogłosi krótki komunikat następującej treści: „Rozpatrzono sprawę tego a tego (tej a tej) i uznano, że może w dalszym ciągu współpracować ze zborem jako nie ochrzczony głosiciel”. Jak we wszystkich tego typu sprawach, grono starszych zadecyduje, czy byłoby wskazane wygłoszenie później przemówienia biblijnego zawierającego rady dotyczące zaistniałych okoliczności.

16, 17. (a) W jakich dwóch wypadkach może być uzasadnione podanie innego komunikatu? (b) Jaka ma być treść takiego ogłoszenia?

¹⁶ Czasami nie ochrzczony głosiciel, który się dopuścił jakiegoś wykroczenia, nie zareaguje pozytywnie na okazaną mu serdeczną pomoc. Może się też zdarzyć, że osoba taka świadomie zrezygnuje z dalszego przygotowywania się do chrztu i powiadomi starszych, iż nie chce uchodzić za głosiciela. Co wtedy należy zrobić? W stosunku do nie ochrzczonych głosicieli nie podejmuje się decyzji o wykluczeniu, bo właściwie jeszcze nie zjednali sobie uznania Bożego. Usuwanie zatwardziałych grzeszników ze społeczności chrześcijańskiej dotyczy osób ‛nazywanych braćmi’, czyli już ochrzczonych (1 Koryntian 5:11). Czy to jednak znaczy, że się bagatelizuje popełniony występek? W żadnym wypadku!

¹⁷ Starsi ponoszą odpowiedzialność za ‛pasienie powierzonej im trzody Bożej’ (1 Piotra 5:2). Jeżeli dwaj nadzorcy, którzy pośpieszyli z pomocą nie ochrzczonemu winowajcy, stwierdzą, że nie przejawia on skruchy i dlatego przestał się nadawać na głosiciela, powiedzą mu to jasno.c A jeśli osoba nie ochrzczona sama oświadczy starszym, że już nie chce być uważana za głosiciela, powinni uznać jej decyzję. W jednym i drugim wypadku zborowy komitet służby postąpi właściwie, gdy w odpowiednim czasie poda krótkie ogłoszenie, informując, że „ten a ten przestał być głosicielem dobrej nowiny”.

18. (a) O czym powinni pamiętać chrześcijanie, którzy po usłyszeniu takiego komunikatu będą musieli sami zadecydować o sposobie traktowania danej osoby? (b) Czy jest konieczne całkowite unikanie nie ochrzczonych, którzy kiedyś czymś zawinili?

¹⁸ Jak Świadkowie Jehowy będą się potem odnosić do takiego człowieka? Najpierw przychodził na zebrania jako „niewierzący”. Później zapragnął zostać głosicielem Królestwa Bożego i zdobył niezbędne kwalifikacje. Skończyło się to i człowiek ów znowu należy do świata. Biblia nie wymaga od nas, byśmy unikali prowadzenia z nim rozmów, gdyż nie został wykluczony z naszej społeczności.d Mimo to chrześcijanie będą się mieli na baczności w obcowaniu z takimi osobami świeckimi, które nie oddają czci Jehowie, podobnie jak Izraelici zachowywali ostrożność wobec nie obrzezanych osiedleńców innej narodowości. Przezorność pomoże ustrzec zbór przed wpływem choćby „odrobiny zakwasu”, czyli czynnika powodującego ferment (1 Koryntian 5:6). Jeżeli później ktoś taki wyrazi szczere pragnienie wznowienia studium biblijnego i starsi uznają to za uzasadnione, dana osoba może dzięki temu znowu doceni przywilej, jakim jest oddawanie czci Jehowie wespół z Jego ludem (Psalm 100).

19. Jakiej dalszej pomocy mogą w niektórych wypadkach udzielić na osobności zamianowani nadzorcy?

¹⁹ Gdyby starsi doszli do wniosku, że ta osoba stanowi szczególne zagrożenie dla trzody, mogą na osobności ostrzec współwyznawców narażonych na jej wpływ. Może tu na przykład chodzić o młodzieńca, który popadł w pijaństwo albo niemoralność. Pomimo ogłoszenia, iż przestał być nie ochrzczonym głosicielem, może on podejmować próby utrzymywania kontaktów towarzyskich z młodzieżą ze zboru. W tej sytuacji starsi powinni porozmawiać prywatnie z rodzicami zagrożonych młodocianych, a może też z nimi samymi (Hebrajczyków 12:15, 16; Dzieje Apostolskie 20:28-30). W rzadkich wypadkach, gdy dana osoba wywiera wyraźnie destrukcyjny wpływ albo stwarza zagrożenie swym porywczym zachowaniem, można jej powiedzieć, żeby nie przychodziła na zebrania, a wszelkie usiłowanie dostania się na miejsce spotkań traktowane będzie jako wtargnięcie bez zezwolenia.

Pomaganie dzieciom w oddawaniu czci Bogu

20. Jak chrześcijańscy rodzice mogą wspierać swe dzieci i z jakim skutkiem?

²⁰ Biblia nakłada na rodziców obowiązek pouczania dzieci o prawdzie Bożej (Powtórzonego Prawa 6:4-9; 31:12, 13). Właśnie dlatego Świadkowie Jehowy od dawna zachęcają rodziny chrześcijańskie do prowadzenia cotygodniowego studium biblijnego. Rodzice powinni zachęcać swe pociechy do robienia postępów z myślą o oddaniu się Bogu i chrzcie, gdyż w ten sposób zaskarbią sobie one uznanie Boże (Przysłów 4:1-7). W zborach widać wspaniałe rezultaty tych starań — setki tysięcy przykładnych młodocianych, którzy miłują Jehowę i pragną oddawać Mu cześć po wszystkie czasy.

21-23. (a) Co przede wszystkim trzeba zrobić, gdy nieletni dopuści się jakichś wybryków? (b) Jaka jest w takich wypadkach rola starszych w zborze?

²¹ Chrześcijańscy ojcowie i matki dźwigają główne brzemię odpowiedzialności za napominanie oraz karcenie swych dzieci, za ewentualne ustanawianie jakichś ograniczeń i wymierzanie w duchu miłości takich kar, jakie uznają za konieczne (Efezjan 6:4; Hebrajczyków 12:8, 9; Przysłów 3:11, 12; 22:15). Jeżeli jednak nieletnie dziecko uznawane w zborze za nie ochrzczonego głosiciela dopuści się poważnego wykroczenia, sprawą tą muszą się zająć starsi, którzy ‛czuwają nad duszami’ w podległej im trzodzie Bożej (Hebrajczyków 13:17).

²² Ogólnie rzecz biorąc, należy działać w sposób przedstawiony już w niniejszym artykule. Do zbadania danej sprawy można wyznaczyć dwóch starszych. Postąpią słusznie, gdy najpierw porozmawiają z rodzicami (lub jednym z nich) na temat tego, co się wydarzyło, jaka jest postawa dziecka i jakie już poczyniono kroki w celu przywołania go do porządku (por. Powtórzonego Prawa 21:18-21). Jeżeli chrześcijańscy rodzice panują nad sytuacją, starsi mogą jedynie od czasu do czasu zajść do nich, by udzielić stosownych rad, wskazówek oraz serdecznych zachęt.

²³ Niekiedy jednak z rozmowy przeprowadzonej z rodzicami wynika, że najlepiej będzie urządzić w ich obecności spotkanie starszych z krnąbrnym podrostkiem. Mając w pamięci ograniczenia i skłonności młodzieży, nadzorcy spróbują pouczyć młodego, nie ochrzczonego głosiciela w duchu łagodności (2 Tymoteusza 2:22-26). W niektórych wypadkach może się okazać, że już nie spełnia wymagań stawianych głosicielom i że w związku z tym należy podać stosowne ogłoszenie.

24. (a) Co rodzice słusznie powinni czynić, nawet gdy dziecko dopuściło się poważnego grzechu, i jak mogą się wywiązywać z tego zadania? (b) Jakie to ma zastosowanie w wypadku nieletniego, który został wykluczony?

²⁴ Co potem jeszcze mogą uczynić rodzice na rzecz swego błądzącego dziecka? W dalszym ciągu są za nie odpowiedzialni, nawet jeśli utraciło kwalifikacje wymagane od nie ochrzczonych głosicieli lub już po chrzcie zostało za coś wykluczone ze społeczności zborowej. W dalszym ciągu zapewniają mu żywność, odzienie i dach nad głową, i muszą je też dalej pouczać oraz karcić na podstawie Słowa Bożego (Przysłów 6:20-22; 29:17). Kochający rodzice mogą więc prowadzić z nim domowe studium biblijne, choćby było wykluczone.e Być może odniesie najwięcej korzyści i opamięta się, gdy studium to będzie prowadzone z nim samym. Ojciec i matka mogą też postanowić, że ma w dalszym ciągu uczestniczyć w studium całej rodziny. Wprawdzie zeszło na manowce, ale rodzice pragną, by wróciło do Jehowy, jak syn marnotrawny w przypowieści Jezusa (Łukasza 15:11-24).

25. Dlaczego serdecznie interesujemy się dziś „niewierzącymi” i spieszymy im z pomocą?

²⁵ Głosząc i nauczając dążymy do udzielenia drugim pomocy, żeby się stali szczęśliwymi czcicielami prawdziwego Boga. ‛Niewierzący oraz przeciętni ludzie’ spośród mieszkańców Koryntu dochodzili do tego, że ‛padali na twarz i oddawali cześć Bogu, oznajmiając: „Rzeczywiście jest pośród was Bóg”’ (1 Koryntian 14:25). Ileż radości sprawia dziś widok coraz większej liczby osób podejmujących wielbienie Boga! Dzieje się tak w ramach wspaniałego spełnienia anielskiej proklamacji: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój wśród ludzi dobrej woli [czyli: cieszących się uznaniem Bożym]” (Łukasza 2:14).

[Przypisy]

Czy sobie przypominasz?

◻ Jak chrześcijanie zapatrują się na „niewierzących”, którzy przychodzą na zebrania?

◻ Co powinni uczynić starsi, gdy studiujący Biblię oświadczy, że pragnie uczestniczyć w służbie polowej? Jaką odpowiedzialność bierze na siebie dana osoba?

◻ Jak należy postąpić, gdy nie ochrzczony głosiciel popełni ciężki grzech?

◻ Jak rodzice i nadzorcy mogą pomóc nieletnim pozostającym w domu, choćby się dopuścili poważnych wykroczeń?

[Ilustracja na stronie 16]

Kto staje się głosicielem, mimo iż nie jest jeszcze ochrzczony, ten stawia ważny i odpowiedzialny krok ku zaskarbieniu sobie uznania Bożego