mądrości pozwala nam pokazać, jacy jesteśmy we „wnętrzu serca”, a decyzja, którą podejmujemy w takich osobistych sprawach, wyjawia to dość dokładnie (1 Piotra 3:4). Prawda, że możemy czasem popełnić błąd bez żadnych złych pobudek, ale Bóg, który czyta w naszych sercach, dobrze potrafi się w tym zorientować.

12. Czy sam fakt, że sumienie nie wyrzuca nam nic złego, dostatecznie poręcza naszą sprawiedliwość? Dlaczego?

¹² Cokolwiek byśmy postanowili, nawet z całkiem czystym sumieniem, zawsze pamiętajmy, że w ostatecznym rozrachunku i tak sam Bóg wyjawi, czy nasza decyzja była słuszna, czy mylna. Uczyni to w wybranym przez siebie czasie i w sposób, jaki uzna za stosowny. Apostoł Paweł dobrze zdawał sobie sprawę z tego faktu i dlatego napisał: „Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan [Jehowa, NW] jest moim sędzią. Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc. Wtedy każdy otrzyma od Boga pochwałę.” — 1 Kor. 4:3-5.

13. (a) Jakie słuszne ustosunkowanie się do kogoś, kto podejmuje takie osobiste decyzje zgodnie ze swym sumieniem, zaleca List do Rzymian 14:4, 10-12? (b) Kiedy jednak w odniesieniu do takich ludzi wchodzi w grę głos sumienia tych, którzy piastują odpowiedzialne stanowiska w zborze?

¹³ Tam, gdzie chodzi o sprawy z pogranicza między dobrem a złem, nie powinniśmy występować w roli sędziów osoby, która musi zadecydować zgodnie z własnym sumieniem. Nie powinniśmy też żadną miarą czuć się winni, nadal jako sługę uznanego przez Boga traktując człowieka, który w tego rodzaju ‚pogranicznym’ wypadku powziął decyzję inną niż myśmy mieli na myśli. Sędzią jego jest Bóg (Rzym. 14:4, 10-12). Z drugiej strony ci, którzy zajmują odpowiedzialne stanowiska w zborze chrześcijańskim, muszą w sprawowaniu nadzoru nad nim również kierować się głosem swego sumienia. Może się zdarzyć sytuacja, w której osobiście zadecydowaliby inaczej niż ten czy ów z braci w zborze, jednak reakcja ich sumienia jest łagodna, skoro Pismo święte wyraźnie pozostawia takie kwestie do rozstrzygnięcia poszczególnym osobom. Jeżeli wszystko przemawia za tym, że dany brat działał z czystym sumieniem, to i sumienie nadzorców może dopuszczać przydzielenie mu jakiegoś ważniejszego zadania lub zalecenie go jako nadającego się do powierzenia mu większej miary odpowiedzialności. Niemniej może się też zdarzyć, że ich sumienie przemówi w tej sprawie tak energicznie, iż nie będą mogli spokojnie zalecić nikomu owego brata. Tu także sam Bóg jest ich Sędzią i nikt nie powinien im stawiać zarzutów.

14. Jakie pytania pozostały jeszcze do omówienia?

¹⁴ W wielu wypadkach problemy z pogranicza tego, co właściwe lub niewłaściwe, powstają w związku z pracą zawodową. Czy praca, jaką wykonujesz, pozwala ci występować przed Bogiem z czystym sumieniem? Czy pozwala ci swobodnie ‚przedstawiać siebie osądowi sumienia każdego człowieka’ jako rzetelnego naśladowcę Jezusa Chrystusa? Ważne te pytania rozważymy w następnym artykule.

Korzyść z traktatów biblijnych

W Stanach Zjednoczonych pewna niewiasta dobrze skorzystała z wręczonych jej traktatów biblijnych. W pracy zarobkowej na terenie stanu Maryland zetknęła się z koleżanką, która była świadkiem Jehowy. Pewnego dnia pytała ją o różne religie. Chciała wiedzieć, czy wszystkie religie mogą mieć rację. Ponieważ na miejscu nie było wiele czasu, więc koleżanka dała jej traktaty biblijne: „Która religia jest właściwa?” oraz: „W co wierzą świadkowie Jehowy?” Zachęciła ją do przeczytania ich. Zapoznawszy się z nimi, chciała dowiedzieć się więcej; zapoczątkowano u niej domowe studium biblijne. Cztery miesiące po otrzymaniu tych traktatów wspomniana niewiasta chodziła już na zebrania do Sali Królestwa i brała udział w ogłaszaniu dobrej nowiny o Królestwie Bożym.