Wyższość chrześcijańskiego sposobu wielbienia Boga
Coś ciekawego z Listu do Hebrajczyków
POSYŁAJĄC na ziemię swego Syna, Jezusa Chrystusa, Jehowa Bóg wprowadził nową, wyższą formę wielbienia. Wynika to z faktu, że Jezus, założyciel chrystianizmu, góruje nad aniołami i prorokiem Mojżeszem. Kapłaństwo Chrystusowe znacznie przewyższa kapłaństwo lewickie w starożytnym Izraelu. A ofiara Jezusa ma o wiele większą wartość niż ofiary ze zwierząt, składane zgodnie z Prawem Mojżeszowym.
Kwestie te są wyjaśnione w Liście do Hebrajczyków. Najprawdopodobniej napisał go w Rzymie apostoł Paweł około 61 roku n.e. i wysłał do wierzących żydowskich mieszkańców Judei. Chrześcijanie pochodzący z Grecji i Azji od początku uważali, iż list ten wyszedł spod jego pióra, na co wskazuje typowa dla Pawła wszechstronna znajomość Pism Hebrajskich oraz jego logiczna argumentacja. Mógł nie podać swego imienia ze względu na uprzedzenia ze strony Żydów, a także dlatego, że był znany jako „apostoł dla narodów” (Rzymian 11:13). Przyjrzyjmy się bliżej, jak w Liście do Hebrajczyków Paweł wykazuje wyższość chrystianizmu.
Chrystus góruje nad aniołami i Mojżeszem
Najpierw omawia nadrzędną pozycję Syna Bożego (1:1 do 3:6). Składają mu hołd aniołowie, a jego władza królewska pochodzi od Boga. Powinniśmy więc darzyć nadzwyczajną uwagą wszystko, co mówi ów Syn. Musimy też pamiętać, że chociaż Jezus jako człowiek był niższy od aniołów, to jednak został nad nich wywyższony i otrzymał władzę nad całą zamieszkaną ziemią.
Jezus Chrystus góruje również nad Mojżeszem. Pod jakim względem? Otóż Mojżesz był tylko sługą w izraelskim domu Bożym, natomiast Jezusa ustanowił Jehowa nad całym tym domem, czyli zborem ludu Bożego.
Chrześcijanie wchodzą do odpoczynku Bożego
Następnie apostoł dowodzi, iż możliwe jest wejście do odpoczynku Bożego (3:7 do 4:13). Izraelici wyzwoleni z niewoli egipskiej nie skorzystali z tej szansy, gdyż byli nieposłuszni i brakowało im wiary. Natomiast my możemy wejść do tego odpoczynku, jeśli wierzymy w Boga i posłusznie naśladujemy Chrystusa. W miejsce przestrzegania cotygodniowego sabatu będziemy każdego dnia rozkoszować się wznioślejszym dobrodziejstwem odpoczywania od wszelkich samolubnych czynów.
Wejście do odpoczynku Bożego to jedna z obietnic zawartych w Jego Słowie, które „ostrzejsze jest od wszelkiego miecza obosiecznego i przenika aż do rozdzielenia duszy i ducha”. Oznacza to, że sięga do głębi, aby rozpoznać pobudki i postawy, odróżnić żądze cielesne od nastawienia umysłu (por. Rzymian 7:25). Jeżeli nasza „dusza”, a więc życie każdego z nas, jest zespolona ze zbożnym „duchem”, czyli usposobieniem, to wejdziemy do odpoczynku Bożego.
Wyższe kapłaństwo i przymierze
Paweł wykazuje teraz wyższość kapłaństwa Chrystusowego i nowego przymierza (4:14 do 10:31). Bezgrzeszny Jezus Chrystus współczuje niedoskonałym ludziom, gdyż podobnie jak my został wypróbowany pod każdym względem. Ponadto Bóg ustanowił go „kapłanem na zawsze na sposób Melchizedeka”. W przeciwieństwie do arcykapłanów lewickich Jezus jest nieśmiertelny i dlatego nie potrzebuje następców w swej zbawczej działalności. Nie musi składać ofiar ze zwierząt, gdyż ofiarował swe daleko cenniejsze, bezgrzeszne ciało i wszedł do nieba z wartością własnej krwi.
Nowe przymierze, uprawomocnione krwią Jezusa, góruje nad przymierzem Prawa. Uczestnicy nowego przymierza mają prawa Boże w swoich sercach i dostępują przebaczenia grzechów (Jeremiasza 31:31-34). Wdzięczność pobudza ich do publicznego wyznawania swej nadziei oraz do przychodzenia na chrześcijańskie zebrania. Natomiast dla rozmyślnych grzeszników nie ma już żadnej ofiary przebłagalnej.
Konieczna jest wiara!
Chcąc odnieść pożytek z lepszego, nowego przymierza, musimy przejawiać wiarę (10:32 do 12:29). Jeżeli pragniemy otrzymać to, co obiecał Jehowa, musimy też okazywać wytrwałość. Zachętą do tego jest dla nas „wielki obłok” przedchrześcijańskich świadków. Przede wszystkim jednak powinniśmy dokładnie przeanalizować nieskazitelną postawę Jezusa w chwilach cierpienia. Każdą próbę, jaką Bóg na nas dopuszcza, uważajmy za swego rodzaju skarcenie, mogące wydać pokojowy owoc sprawiedliwości. Niezawodność obietnic Jehowy powinna umacniać nasze pragnienie pełnienia dla Niego świętej służby „w bogobojności i lęku”.
Na zakończenie Paweł podaje szereg usilnych zachęt (13:1-25). Pobudzani wiarą powinniśmy okazywać miłość braterską i gościnność, pamiętać o cierpiących współwyznawcach, utrzymywać małżeństwo w poszanowaniu oraz ‛poprzestawać na tym, co obecnie mamy’. Powinniśmy naśladować wiarę tych, którzy przewodzą w zborze, i być im posłuszni. Ponadto musimy strzec się odstępstwa, dzielić z Jezusem jego hańbę, ‛stale składać Bogu ofiarę wysławiania’ i nie ustawać w wyświadczaniu dobra. Postępowanie takie również stanowi o wyższości prawdziwego chrystianizmu.
[Ramka i ilustracja na stronie 24]
Różne chrzty: Wielbienie praktykowane w izraelskim przybytku obracało się „tylko wokół pokarmów i napojów, i różnych chrztów” (Hebrajczyków 9:9, 10). Chodziło o rytualne obmywania nakazane w Prawie Mojżeszowym. Naczynia, które stały się nieczyste, należało umyć, a osoba dokonująca na sobie ceremonialnego oczyszczenia musiała wyprać swą odzież i wziąć kąpiel (Kapłańska 11:32; 14:8, 9; 15:5). Kapłani obmywali swe ciała, a przedmioty używane przy ofiarach całopalnych opłukiwano wodą (Wyjścia 29:4; 30:17-21; Kapłańska 1:13; 2 Kronik 4:6). Ale wspomniane tu „różne chrzty” nie obejmowały rytualnego „chrzczenia kielichów i dzbanów oraz miednic”, praktykowanego przez niektórych Żydów do przyjścia Mesjasza. Wypowiedź z Listu do Hebrajczyków 9:10 nie odnosi się też do działalności Jana Chrzciciela ani do chrztu, którym chrześcijanie poświadczają, iż oddali się Bogu (Mateusza 28:19, 20; Marka 7:4; Łukasza 3:3).