poprzednim stanom). Dlaczego trzeba nie tylko słuchać słowa, lecz także pojąć jego sens? Objaśnij, czym jest wydawany dobry plon? Dlaczego Jezus powiedział, że jeden wydaje plon stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, a jeszcze inny trzydziestokrotny? (Nie wszyscy mają jednakowe obowiązki, warunki i zdrowie. Niektórzy mieli więcej okazji, bo poznali prawdę dużo wcześniej, itp).

Zakończ zachętą, żeby każdy dawał ze siebie wszystko, na co go stać, w rozsiewaniu ziarna o Królestwie z nadzieją, że niejedno padnie na glebę żyzną.

14 min. Jaki użytek robimy z tego, czego się uczymy? Przegląd praktycznych wskazówek, z jakimi zapoznaliśmy się na zebraniach służby w październiku. Brat mający przeprowadzić ten punkt może wcześniej omówić z kilkoma braćmi i siostrami z ośrodka, z czego odnieśli największy pożytek. Punkt ten trzeba starannie przemyśleć, żeby wszyscy mogli coś z niego wynieść. Inne osoby też mogą opowiedzieć, jak zastosowali w praktyce podane wskazówki lub jak zamierzają je zastosować.

6 min. Podaj wyniki pracy za październik. Zachęć wszystkich do wzięcia w niedzielę udziału w specjalnym świadczeniu od domu do domu. Pieśń 68 i modlitwa.

TYDZIEŃ PO 4 LISTOPADA

8 min. Przypomnij o potrzebie dokonania odwiedzin ponownych u wszystkich ludzi, którzy w minionym tygodniu podczas pracy od domu do domu okazali nawet niewielkie zainteresowanie. Podkreśl, jak ważnym krokiem na drodze do pozyskiwania uczniów jest dokonywanie odwiedzin. Choć sporo ludzi po pierwszych lub kilku kolejnych odwiedzinach przestaje się interesować, to jednak niektórzy chcą dalej słuchać, a po pewnym czasie zaczynają studiować Biblię. Powinniśmy więc starać się przekonać samych siebie, że praca odwiedzinowa jest konieczna z uwagi na tych nielicznych chętnych.

15 min. „Dlaczego mamy darzyć innych zaufaniem?” — Omówienie za pomocą pytań i odpowiedzi artykułu ze Strażnicy C/10, s. 23, 24.

10 min. Odczytanie i omówienie Skrzynki Pytań.

20 min. Ten punkt programu opracuje grono starszych, uwzględniając potrzeby zboru. Można np. wygłosić przemówienie na temat lepszego uczęszczania na zebrania zborowe, wykorzystując materiał z NSK 2/78, s. 9, par. 3-6.

7 min. Uwagi końcowe. Umów najbliższe zbiórki do służby. Pieśń 109 i modlitwa.

Pomagajmy jedni drugim (część I): W służbie polowej

¹ Nie ulega wątpliwości, że w dobie dzisiejszej Jehowa błogosławi swemu ludowi, gdy ten lud głosi dobrą nowinę od domu do domu. Działalność ta bardzo ułatwiała wykonanie polecenia, które Jezus dał swym uczniom: „Idźcie więc i czyńcie uczniami ludzi ze wszystkich narodów (...) ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem” (Mat. 28:19, 20, NW).

² Jezus dał przykład zaprawianiem swoich uczniów. Nie tylko uczył ich o Królestwie oraz innych prawd biblijnych, lecz także udzielał im wskazówek, jak można najskuteczniej głosić tę dobrą nowinę innym ludziom. Rozsyłał ich po dwóch (Mar. 6:7; Łuk. 10:1). Dzięki temu, nie czuli się osamotnieni i mogli się wzajemnie zachęcać, a ponadto możemy być pewni, że uczyli się jeden od drugiego, gdy po przyjęciu całym sercem zaproszenia Mistrza szli głosić, że się przybliżyło Królestwo niebios.

³ Ileż radości mieli z takiej współpracy! Z Łukasza 10:17 (NW) dowiadujemy się, że owych siedemdziesięciu powróciło „z radością, mówiąc: Panie, i demony są nam podległe w imieniu twoim”. Jezus skorygował jednak ich sposób myślenia, kiedy powiedział: „Nie z tego się radujcie, iż duchy są wam podległe, radujcie się raczej z tego, iż imiona wasze w niebie są zapisane” (Łuk. 10:20, NP). A zatem nie głosimy po to, żeby zwracać uwagę na siebie efektownymi wyczynami, lecz po to, żeby ratować życie zarówno nasze, jak i tych, którym głosimy (1 Tym. 4:16).

⁴ Choćby na naszym terenie były obecnie nieco odmienne warunki, to jednak podstawowe wskazówki co do treści naszego orędzia oraz potrzeby szukania ludzi, którzy są tego godni, zawsze można zastosować nawet w obliczu sprzeciwu. Jak to było za czasów Jezusa, tak i teraz nowi uczniowie potrzebują troskliwej pomocy, żeby mogli skutecznie uczestniczyć w dziele głoszenia i czynienia uczniów.

⁵ Czy może masz już bogate doświadczenie w głoszeniu dobrej nowiny i mógłbyś teraz pomagać komuś, kto potrzebuje pomocy? A może chciałbyś, żeby inny doświadczony głosiciel popracował z tobą kilka tygodni, aby ci pokazać praktyczne możliwości ulepszenia twego udziału w czynieniu uczniów? Zechciej porozmawiać ze swoim nadzorcą ośrodka albo z nadzorcą służby, jeżeli gotów jesteś pomagać komuś albo chciałbyś korzystać z czyjejś pomocy. (Więcej szczegółów o tym, jakie kroki można podjąć w ośrodkach służby, będzie podane w listopadowym wydaniu Naszej Służby Królestwa).

⁶ Zanim zaczniesz pracować w ten sposób z drugim głosicielem, możecie spotkać się najpierw, żeby ustalić, jaki temat do rozmów byłby najstosowniejszy na waszym terenie. Warto też przećwiczyć go z uwzględnieniem najczęściej spotykanych sytuacji. To wam pozwoli nabrać wprawy i utrwalić w pamięci konkretne szczegóły do poruszenia w rozmowie. Dobre przygotowanie znacznie zmniejszy twoje powątpiewanie w zdolność prowadzenia rozmowy oraz obawy, że nie wiesz, co powiedzieć. To zwiększa pragnienie wypowiadania się o tym, co się ma w sercu, gdyż ma się świadomość, że chodzi o ratowanie życia.

⁷ Pójście razem od drzwi do drzwi nastręcza sposobność natychmiastowego wprowadzenia w czyn tego, czego się uczono. Można nabywać doświadczenia, nabierać pewności siebie. Służenie Jehowie zaczyna sprawiać radość. A spotkanie kogoś, kto się zainteresuje, bardzo uszczęśliwia. Można wtedy umówić ponowne odwiedziny, żeby paść tę „owcę”. To sprawia, że nie czujemy się zniechęceni, gdy niektórzy nie okazują zainteresowania pomimo naszych usilnych starań. Przecież nie wszyscy słuchali Jezusa, choć jego metody głoszenia były niedoścignione (Mat. 13:58). Nie trzeba się więc niepokoić, gdy niektórzy mają głuche uszy, czy nawet pozwalają sobie czasem na cierpkie uwagi. Nie traktujemy tego jako wycieczek osobistych pod naszym adresem, tylko idziemy do następnych drzwi, bo szukamy „owiec”.

⁸ A zatem chcemy SOBIE WZAJEMNIE POMAGAĆ w służbie polowej. Taki jest duch chrystianizmu. Każdy z nas ma jakiś dar, jakąś możliwość podania pomocnej ręki innym chwalcom Jehowy. Piotr powiedział: „Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski /niezasłużonej życzliwości, NW/ Bożej służcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał” (1 Piotra 4:10).

Specjalne wydanie Strażnicy z okazji jej stulecia

¹ Strażnica ukazuje się bez przerwy już od stu lat! Czy już samo to — z uwagi na ostry sprzeciw, z jakim się spotykało wydawanie tego czasopisma — nie jest niezbitym i przekonującym dowodem, że Jehowa błogosławi wysiłki swoich nowożytnych Świadków starających się głosić wszędzie dobrą nowinę o Królestwie? Numer z 1 lipca 1979 roku zapoczątkował 101 rok wydawania Strażnicy.

² W lipcu 1879 roku wydrukowano zaledwie 6000 egzemplarzy Strażnicy Syjońskiej (Zion’s Watch Tower), wówczas miesięcznika ukazującego się tylko w języku angielskim. Od tych skromnych początków Strażnica rozrosła się z biegiem lat zarówno pod względem wielkości nakładu, jak i wartości duchowej. Miliony ludzi nabrało w ciągu tych stu lat szacunku dla Strażnicy za dostarczanie duchowego ‛pokarmu na czas słuszny’ (Mat. 24:45, NW). Nawet podczas obu wojen światowych pomimo zakazów i opozycji nie zabrakło ani jednego wydania. Nakład wzrósł do 55 905 w roku 1929; do 185 065 w roku 1939; do 966 280 w roku 1949; do 3 708 647 w roku 1959 i do 6 641 483 w roku 1969. A w tym jubileuszowym roku 1979 żadna inna publikacja religijna na świecie nie ma ani w przybliżeniu takiego nakładu jak nakład Strażnicy, wynoszący przeciętnie ponad 9 200 000 egzemplarzy z każdego wydania w 82 językach.

³ Teraz po przestudiowaniu tego specjalnego wydania Strażnicy macie szereg powodów, żeby z entuzjazmem rozmawiać na ten temat z drugimi. Artykuły zamieszczone w tym specjalnym wydaniu przedstawiają, jak świat zmieniał się w ciągu tych pierwszych