odwiedzać takich ludzi i pouczać ich ze Słowa Bożego, to może nam się udać przekształcić takie wizyty w studium Biblii, a z czasem pozyskać nowego ucznia. Podejmujmy więc wszyscy szczególne starania w tej działalności. Chodzi przecież o ratowanie życia ludzi. Omów też sprawy lokalne.

15 min. Świadkowie Jehowy w dwudziestym wieku (s. 8-11). Poproś z góry wyznaczonego lektora o płynne przeczytanie materiału pod nagłówkami „Zwycięstwa przed sądami” oraz „Specjalne szkolenia”. Następnie zapytaj: Kto z nas pamięta te czasy? Co jeszcze wiecie w tej sprawie? Czy ktoś z was miał coś wspólnego z tymi wydarzeniami? Co?

Odczytaj materiał na temat „Rozbudowy zakładów drukarskich” oraz „Kongresów międzynarodowych”. Zapytaj: Czy ktoś pracował kiedykolwiek przy produkcji literatury? Czy ktoś był na kongresie międzynarodowym? Jakie spostrzeżenia nasunęły się wam z tego, co było czytane?

15 min. „Cały świat jest polem Jehowy” — przemówienie. Podkreślaj, że wśród pracujących na tym polu ma wyznaczone miejsce również wasz ośrodek służby.

15 min. Jaki użytek robimy z tego, czego się uczymy? Do tego punktu przygotuj się dobrze. Zapytaj poszczególnych głosicieli lub całe rodziny o doświadczenia ze stosowania na bieżąco tego, czego się nauczyli na zebraniach w listopadzie. W komentarzach należy wskazać, jak praktyczne stosowanie otrzymanych rad przynosi pożytek. Punkty, na które trzeba zwrócić uwagę: (1) Jak w ośrodku służby wprowadzamy w czyn postanowienie co do pomagania sobie wzajemnie? (2) Jakiej pomocy byłeś w stanie udzielić osobom niedołężnym lub w podeszłym wieku? (3) Młodzi: Jak się zapatrujecie na szkołę? Jak staracie się upodobnić do młodego Samuela?

5 min. Omówienie wyników pracy ośrodka z listopada. Czy ktoś rozpowszechnił już Biblię? Starajmy się nadal uczestniczyć w tej kampanii, gdy świadczymy oficjalnie i nieoficjalnie! Czy głosiciele mający studia już je przeprowadzili w tym miesiącu? Czy kogoś z zainteresowanych można by już zacząć wprowadzać do służby? Pieśń 97 i modlitwa.

Pomagajmy jedni drugim (część II): W ośrodku służby

¹ Co prawda wszyscy w jednakowym stopniu mamy obowiązek głosić, ale nie wszyscy mamy jednakowe doświadczanie bądź też zdolności (1 Kor. 12:29, 30). Niektórzy są nowi i brak im jeszcze doświadczenia. Możliwości innych są ograniczone z powodu podeszłego wieku, braków w wykształceniu, a niekiedy też bariery językowej. Jeszcze inni bardzo dobrze radzą sobie w jednym dziale służby, w innych zaś są słabsi. Oczywiście wszyscy pragniemy rozwiać swoje zdolności, aby skutecznie głosić dobrą nowinę. Toteż wykorzystanie naszego bogatego doświadczenia i naszych zdolności dla dobra drugich może nas bardzo uszczęśliwić (Dzieje 20:35).

² W ośrodku służby mamy wyśmienite możliwości pomagania sobie wzajemnie. Wielu głosicieli ma tyle doświadczenia i zdolności, że są w stanie pomagać drugim z danej grupy. Często wystarczy ich powiadomić, kto potrzebuje pomocy, albo po prostu poprosić ich o taką pomoc. Proponujemy więc, aby każdy nadzorca ośrodka zastanowił się, komu należałoby pomóc w służbie i kto byłby chętny i potrafiłby skutecznie pomagać.

³ Mając to w pamięci, nadzorca ośrodka może najpierw porozmawiać z doświadczonym głosicielem, czy nie zechciałby pomóc komuś, kto ma mniej doświadczenia. Na przykład do siostry mógłby powiedzieć: „Czy nie zechciałabyś popracować od drzwi do drzwi jeden lub dwa dni z siostrą...? Jestem pewien, że odniosłaby pożytek z twojego doświadczenia. Sądzę, że obie z przyjemnością popracowałybyście trochę ze sobą i przyczyniłoby się to do wzajemnego zbudowania”.

⁴ Jeżeli doświadczona siostra przystanie na taką propozycję, nadzorca ośrodka może ją poprosić, żeby porozmawiała z tą drugą siostrą i żeby się umówiły na najdogodniejszą porę. W niektórych wypadkach mogą mieć życzenie porozmawiać w tej sprawie z nadzorcą, może on bowiem mieć jakieś sugestie co do tego, jak należałoby postąpić. Mogą zaplanować, jak będzie najdogodniej przygotować się wspólnie, kiedy pójdą od domu do domu, a kiedy dokonają odwiedzin ponownych.

⁵ Nadzorca ośrodka powinien szczerze interesować się tymi głosicielami, pytając ich od czasu do czasu, jak im się pracuje. Jego gotowość do spieszenia z pomocą oraz słowa zachęty będą stanowić dowód, że nie jest jedynie prowadzącym zebranie zborowe, że jest mocno przywiązany do wszystkich i bardzo mu zależy na ich postępach pod względem duchowym. Gdy z ośrodkiem będzie współpracował przez tydzień nadzorca służby, on także zainteresuje się, co dało się osiągnąć. Wszystkie przedsięwzięcia tego brata, jak również nadzorcy ośrodka, zmierzające do wciągnięcie większej liczby głosicieli, żeby pomagali jedni drugim w obrębie ośrodka służby, przyczynią się zarazem do umocnienia zboru jako całości (1 Tes. 2:7, 8).

Jak może nam pomagać nadzorca służby

¹ Po ostatnim usprawnieniu w postanowieniu co do starszych nadzorca służby ma koordynować całą działalność zboru w służbie polowej. Na czym to polega? Przede wszystkim brat ten ma podkreślać ważność głoszenia dobrej nowiny i czynienia uczniów. Ponadto widzimy potrzebę ulepszenia przewodnictwa i zwiększenia udziału w służbie polowej.

² W czasie jednej z ostatnich wizyt nadzorcy obwodu jeden ze starszych został wybrany do usługiwania w charakterze nadzorcy służby. Przy podejmowaniu tej decyzji pamiętano o tym, że ma to być brat gorliwy w służbie polowej, brat, który lubi głosić i potrafi pomagać drugim w czynieniu uczniów.

³ Nadzorca służby nie ma prowadzić mnóstwa zapisków, jest więc wolny do objęcia przewodnictwa w służbie polowej. Dużo będzie zależeć od współpracy wszystkich starszych i sług pomocniczych, którzy mają razem z nim przewodzić w służbie, tak jak pasterz idzie na czele trzody.

⁴ Ma on w zasadzie przejąć obowiązki nadzorcy służby polowej (jednakże zapiski ze służby polowej będzie w miarę możliwości prowadzić inny starszy). Interesuje się planowaniem w poszczególnych tygodniach zbiórek do służby polowej i zastanawia się, jakie ulepszenia można by zalecić gronu starszych. Gdyby jakieś przedsięwzięcia nie spotkały się z należytym poparciem, może zapytać o przyczynę. Może jest potrzebne wprowadzenie jakichś zmian? Czy w którymś ośrodku nie jest potrzebne lepsze przewodnictwo? Czy dokłada się wszelkich starań, żeby pomagać w służbie wszystkim, którzy sobie tego życzą? Jak jest opracowywany teren? Co można by zrobić, żeby więcej głosicieli prowadziło studia biblijne?

⁵ Prawie wszystką pracę nad rozwijaniem działalności w służbie polowej nadzorca służby wykonuje w ośrodkach służby. Ośrodki te prowadzi wielu starszych, jeśli nie wszyscy. Toteż całe grono starszych powinno się zastanawiać i orientować, co trzeba robić, żeby chętniej i skuteczniej współpracować z nadzorcą służby; wszyscy starsi będą też zachęcać do liczniejszego udziału w służbie polowej.

⁶ Zazwyczaj nadzorca służby prowadzi też ośrodek służby, jednakże jeden tydzień w miesiącu poświęca na odwiedzanie innych ośrodków, interesując się przede wszystkim udziałem danego ośrodka w służbie polowej. (W czasie jego nieobecności zastępuje go pomocnik). Podczas takiej wizyty skraca się studium książki do 45 minut; w ciągu pozostałych 15 minut nadzorca służby zachęca wszystkich, żeby cenili przywilej dzielenia się z drugimi dobrą nowiną. W ciągu tego tygodnia popracuje z głosicielami od domu do domu, a może też uda mu się pójść przynajmniej z jednym na studium biblijne.

⁷ Nadzorca służby ma usługiwać na stałe, dopóki nie zajdzie uzasadniona potrzeba, żeby go zastąpił kto inny. Gdyby zaszła taka konieczność, grono starszych powierzy to zadanie innemu starszemu i powiadomi o tym zbór. Nadzorca obwodu podaje w swoim sprawozdaniu o zborze, który starszy aktualnie usługuje na tym stanowisku. Gdy przyjdzie kolej na niego, nadzorca służby może w ramach rotacji objąć stanowisko nadzorcy przewodniczącego.

⁸ Zachęcamy was do współpracy z nadzorcą służby w waszym zborze pilnym uczestniczeniem w zbiórkach do służby polowej, urządzanych w waszym ośrodku służby czy też zborze.