13. Na podstawie przytoczonych wersetów omów podane pytania.

¹³ Warto sobie zadać następujące pytania: „Czy naprawdę cenimy sobie sposób, w jaki Jehowa kieruje swą widzialną organizacją? Czy znajduje to wyraz w naszej postawie, mowie i czynach?” W przeprowadzeniu takiej analizy może każdemu z nas pomóc zastanowienie się nad niżej poruszonymi zagadnieniami:

Co według poniższych wersetów będziemy czynić, jeżeli naprawdę podporządkowujemy się Chrystusowi jako głowie zboru? (Mat. 24:14; 28:19, 20; Łuk. 21:34-36; Jana 13:34, 35).

W jakiej mierze wszyscy członkowie organizacji powinni czuć się zależni od Boga i Chrystusa, jeśli chcą być produktywnymi chrześcijanami? (Jana 15:5; 1 Kor. 3:5-7).

Gdy starsi starają się skorygować sposób myślenia niektórych osób, żeby był zgodny z poglądami reszty organizacji, czyją życzliwą troskę powinniśmy w tym dostrzegać? (Efez. 4:7, 8, 11-13; 2 Kor. 13:11).

Komu okazujemy szacunek, gdy z docenianiem uznajemy postanowienia podejmowane w sprawach duchowych przez klasę „niewolnika” i jej Ciało Kierownicze? A czym byłoby wypowiadanie się o nich lekceważąco? (Łuk. 10:16; por. 3 Jana 9, 10).

Dlaczego nie powinniśmy być przesadnie krytyczni wobec zamianowanych starszych? (Dzieje 20:28; Rzym. 12:10).

14. (a) Co pokazujemy swoją postawą wobec organizacji teokratycznej? (b) Jaka sposobność nadarza się pod tym względem, aby dowieść, że Diabeł jest kłamcą, i uradować serce Jehowy?

¹⁴ Jehowa obcuje dzisiaj z nami za pośrednictwem swej widzialnej organizacji poddanej Chrystusowi jako jej zamianowanej głowie. Naszym stosunkiem do tej organizacji pokazujemy więc w praktyce, po której stronie stajemy w kwestii spornej co do zwierzchnictwa (Hebr. 13:17). Szatan twierdzi, że wszyscy kierujemy się głównie chęcią zysku, że jesteśmy przede wszystkim zainteresowani sobą. Kiedy jednak chętnie oddajemy się do dyspozycji, aby służyć w każdej potrzebie, unikając przy tym mówienia lub czynienia czegoś, co niestosownie ściągałoby uwagę na nas, dajemy tym dowód, że Diabeł jest kłamcą. Jeżeli miłujemy i szanujemy tych, którzy ‛podjęli się przewodzić’ wśród nas, naśladując ich wiarę, ale unikając ‛podziwiania osobistości dla swojej korzyści’, to sprawiamy tym radość sercu Jehowy (Hebr. 13:7; Judy 16). Okazując należny szacunek organizacji Jehowy i uczestnicząc z całego serca w działalności, którą On kieruje, dajemy dowody, że Jehowa naprawdę jest naszym Bogiem i że jesteśmy zjednoczeni w oddawaniu Mu czci (1 Kor. 15:58).

Rozdział 16

Słuchaj rad, przyjmuj karcenie

1. (a) Czy jest wśród nas ktoś taki, komu nie byłyby potrzebne rady i karcenie? (b) Nad jakimi pytaniami należałoby się jednak zastanowić?

WIĘKSZOŚĆ z nas chętnie przyznaje słuszność wersetowi, który mówi: „Wszyscy wielekroć się potykamy” (Jak. 3:2). Nietrudno jest przypomnieć sobie sytuacje, w których nie tak postąpiliśmy, jak zaleca Słowo Boże i jak chcielibyśmy postąpić. Uznajemy zatem, że Biblia ma rację, gdy mówi: „Usłuchaj rady i przyjmij karcenie, abyś w przyszłości mógł stać się mądry” (Prz. 19:20). Wiemy, że taka pomoc jest nam potrzebna. Niewątpliwie dokonaliśmy w życiu zmian, aby się dostosować do tego, co już wiemy z Biblii. Ale jak reagujemy, gdy inny chrześcijanin udziela nam rady w określonej sprawie, widząc nasz niemądry postępek? Albo jak się zachowujemy, gdy wprost udziela nam wskazówek, co moglibyśmy ulepszyć?

2. (a) Dlaczego powinniśmy być wdzięczni za udzielenie nam rady? (b) Jak nie powinniśmy reagować?

² Obojętnie, jak byśmy z uwagi na niedoskonałą naturę ludzką w pierwszej chwili zareagowali na to w duchu, powinniśmy szczerze podziękować za radę i starać się do niej zastosować. Jest to bardzo pożyteczne (Hebr. 12:11). Może jednak po wysłuchaniu rady próbowaliśmy się usprawiedliwiać, bagatelizować powagę sytuacji albo spychać winę na kogoś innego. Czy kiedyś już tak zareagowaliśmy? Czy powracając myślą do tamtej sytuacji czujemy niechęć do osoby, która nam udzieliła rady? Czy jesteśmy skłonni wyszukiwać i krytykować jej błędy albo sposób udzielania rad, jak gdyby to mogło usprawiedliwić naszą słabość? Czy Biblia pomaga przezwyciężyć takie skłonności?

PRZYKŁADY ZAPISANE KU PRZESTRODZE

3. (a) Jak Biblia może nam pomóc wyrobić sobie właściwy pogląd na rady i skarcenie? (b) Przeanalizuj za pomocą podanych pytań reakcje Saula i Uzjasza na udzielone im nagany.

³ Słowo Boże zawiera nie tylko mnóstwo bezpośrednich upomnień na ten temat, lecz także opisuje rzeczywiste przeżycia ludzi, którym udzielono rady. Często rada była też skarceniem, ponieważ otrzymujący ją musiał zmienić swoje nastawienie lub postępowanie. Rozpatrując niektóre takie przykłady na podstawie niżej podanych pytań, stwierdzisz, że wszyscy możemy z nich odnieść pożytek:

SAUL, SYN KISZA: Nie był całkowicie posłuszny Jehowie, ponieważ w czasie wojny z Amalekitami nie zabił ich króla oraz najlepszych zwierząt (1 Sam. 15:1-11).

Jak odpowiedź Saula na naganę, której mu udzielił Samuel, świadczy o tym, że próbował pomniejszyć zło? (Wers. 20). Na kogo chciał zwalić winę? (Wers. 21). W czym szukał usprawiedliwienia, gdy w końcu przyznał się do błędu? (Wers. 24). Na czym mu jeszcze i wtedy chyba najbardziej zależało? (Wers. 25, 30).

UZJASZ: Wszedł do świątyni Jehowy, żeby ofiarować kadzidło, chociaż tylko kapłani byli do tego upoważnieni (2 Kron. 26:16-20).

Dlaczego król Uzjasz wpadł w gniew, gdy arcykapłan usiłował go powstrzymać? (Por. werset 16). Co z tego wynikło? (Wers. 19-21).