17. (a) Co zapowiedziała przypowieść Jezusa o pszenicy i chwastach? (b) Co nastąpiło w roku 1918 i kto w rezultacie został odrzucony, a kto ustanowiony?

¹⁷ W przypowieści o pszenicy i chwastach Jezus dał do zrozumienia, że po wysunięciu się chrześcijaństwa na pierwszy plan nastąpi okres ciemności. Niemniej przez wszystkie stulecia panoszenia się odstępstwa zawsze żyli gdzieś pojedynczy chrześcijanie podobni do pszenicy — autentyczni pomazańcy (Mateusza 13:24-29, 36-43). Kiedy więc w październiku 1914 roku zaświtał poranek dnia Pańskiego, nie zabrakło na ziemi prawdziwych chrześcijan (Objawienie 1:10). Wszystko wskazuje na to, że jakieś trzy i pół roku później, w roku 1918, Jehowa w towarzystwie Jezusa jako „Anioła Przymierza” przybył na sąd do swej duchowej świątyni (Malachiasza 3:1, Bp; Mateusza 13:47-50). Nastał czas, by Pan ostatecznie odrzucił fałszywych chrześcijan i „nad całą swoją majętnością” ustanowił „niewolnika wiernego i rozumnego” (Mateusza 7:22, 23; 24:45-47, NW).

18. Jaka „godzina” nadeszła w roku 1914 i co miał odtąd robić niewolnik?

¹⁸ Nadeszła też pora, by ów niewolnik zwrócił szczególną uwagę na sprawy poruszone w orędziach Jezusa do siedmiu zborów, co zresztą wynika z samych tych wypowiedzi. Na przykład Jezus wspomina, że przyjdzie sądzić zbory, a sąd ten zaczął się w roku 1918 (Objawienie 2:5, 16, 22, 23; 3:3). Mówi, iż ustrzeże zbór w Filadelfii od „godziny próby, która ma przyjść na całą zamieszkaną ziemię” (Objawienie 3:10, 11). Ta „godzina próby” nastała dopiero z brzaskiem dnia Pańskiego w roku 1914, kiedy sprawdzona została lojalność chrześcijan wobec już ustanowionego Królestwa Bożego (porównaj Mateusza 24:3, 9-13).

19. (a) Kogo wyobraża dziś siedem zborów? (b) Jaka liczna grupa ludzi przyłączyła się do namaszczonych chrześcijan i dlaczego również do niej odnoszą się rady Jezusa i opisane przez niego okoliczności? (c) Jak powinniśmy się zapatrywać na orędzia Jezusa do siedmiu zborów z pierwszego wieku?

¹⁹ Jak z tego wynika, wypowiedzi Jezusa do zborów odnoszą się głównie do okresu po roku 1914. W takim kontekście historycznym siedem zborów wyobraża wszystkie zbory namaszczonych chrześcijan istniejące w dniu Pańskim. Poza tym w ciągu minionego półwiecza do chrześcijańskich pomazańców, zobrazowanych przez Jana, przyłączyło się mnóstwo osób okazujących wiarę i spodziewających się żyć wiecznie w raju na ziemi. Rady udzielone przez wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa w związku z sytuacją, jaką zastał w siedmiu zborach podczas swej inspekcji, dotyczą także tej grupy, gdyż wszystkich sług Jehowy obowiązuje ten sam wzorzec sprawiedliwości i wierności (2 Mojżeszowa 12:49; Kolosan 3:11). A zatem orędzia Jezusa skierowane w pierwszym wieku do siedmiu zborów w Azji Mniejszej nie są jakimiś ciekawostkami historycznymi. Mogą zadecydować o naszym życiu lub śmierci. Dlatego wsłuchujmy się uważnie w jego słowa.

1. Do którego zboru Jezus kieruje pierwsze orędzie i o czym przypomina nadzorcom?

ADRESATEM pierwszego orędzia Jezusa jest zbór w Efezie — kwitnącym podówczas mieście portowym w Azji Mniejszej, niedaleko wyspy Patmos. Jezus nakazuje Janowi: „Do anioła zboru w Efezie napisz: To mówi ten, który trzyma w swej prawicy siedem gwiazd, ten, który się przechadza pośród siedmiu złotych świeczników” (Objawienie 2:1). Podobnie jak w sześciu pozostałych orędziach, Jezus zwraca tu uwagę na szczegół świadczący o jego pozycji i władzy. Przypomina nadzorcom w Efezie, że osobiście kieruje i opiekuje się wszystkimi starszymi i że dokonuje inspekcji każdego zboru. To nacechowane miłością zwierzchnictwo sprawował aż do naszego stulecia i dalej je sprawuje, czuwając nad starszymi i życzliwie pasąc wszystkich mających łączność ze zborami. Od czasu do czasu dokonuje w zborach pewnych zmian, żeby światło mogło świecić coraz jaśniej. Jezus rzeczywiście jest Naczelnym Pasterzem trzody Bożej (Mateusza 11:28-30; 1 Piotra 5:2-4).

2. (a) Za jakie wspaniałe dokonania Jezus pochwalił zbór w Efezie? (b) Jakiej rady apostoła Pawła najwyraźniej usłuchali starsi efescy?

² Jezus rozpoczyna od serdecznej pochwały, ustanawiając w ten sposób pewien wzorzec, którego trzyma się w pięciu spośród siedmiu swych orędzi. Zborowi w Efezie oznajmia: „Znam twoje uczynki i twój trud, i wytrwałość i wiem, że nie możesz znieść złych ludzi i że poddałeś próbie tych, którzy się podają za apostołów, ale nimi nie są, i stwierdziłeś, że są kłamcami. Okazujesz też wytrwałość i wytrzymałeś przez wzgląd na moje imię, i się nie znużyłeś” (Objawienie 2:2, 3). Kilkadziesiąt lat wcześniej apostoł Paweł ostrzegł starszych z Efezu przed „wilkami drapieżnymi” — odstępcami niepokojącymi trzodę — i kazał owym nadzorcom ‛czuwać’, w czym sam niestrudzenie dawał przykład (Dzieje 20:29, 31). Zapewne stosowali się do tej rady, skoro Jezus chwali ich teraz za trud, wytrwałość i nieuleganie znużeniu.

3. (a) Jak „fałszywi apostołowie” usiłowali w naszych czasach wprowadzić w błąd wiernych chrześcijan? (b) Jakiego ostrzeżenia przed odstępcami udzielił apostoł Piotr?

³ W dniu Pańskim także pojawili się „fałszywi apostołowie”, „mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą” (2 Koryntian 11:13; Dzieje 20:30; Objawienie 1:10). Dostrzegają coś dobrego w każdej ze skłóconych religii sekciarskich, twierdzą, jakoby Bóg nie miał organizacji, i zaprzeczają temu, iż Jezus otrzymał władzę królewską w roku 1914. Spełnia się na nich proroctwo z Listu 2 Piotra 3:3, 4: „W dniach ostatecznych przyjdą szydercy z drwinami, którzy będą postępować według swych własnych pożądliwości i mówić: Gdzież jest przyobiecane przyjście [„obecność”, NW] jego? Odkąd bowiem zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia”.

4. (a) Jak się uzewnętrznia pycha i buntownicza postawa szyderców? (b) Jakie działania przeciw zakłamanym przeciwnikom dowodzą, że współcześni chrześcijanie przypominają Efezjan?

⁴ Szydercy ci buntują się na myśl o publicznym wyznawaniu swej wiary (Rzymian 10:10). Korzystając z poparcia duchownych chrześcijaństwa, szerzą za pomocą prasy i telewizji kłamliwe wieści o swoich byłych współpracownikach. Wierni słudzy Boży szybko dostrzegają, że ani słowa, ani postępki tych oszustów nie polegają na prawdzie. Dzisiejsi chrześcijanie wzorem Efezjan ‛nie mogą znieść złych ludzi’, toteż wykluczają ich ze swych zborów.a

5. (a) Jaką słabość Jezus wytknął Efezjanom? (b) O jakich słowach powinni byli pamiętać?

⁵ Teraz jednak Jezus wskazuje na poważny problem — podobnie jak w orędziach do pięciu innych zborów. Oświadcza bowiem: „Niemniej to mam przeciwko tobie, że odstąpiłeś od miłości, którą przejawiałeś pierwotnie” (Objawienie 2:4). Efezjanie nie powinni byli zawieść pod tym względem, ponieważ 35 lat wcześniej Paweł pisał do nich o ‛wielkiej miłości, którą Bóg nas umiłował’, i usilnie ich nakłaniał: „Bądźcie więc naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane, i chodźcie w miłości, jak i Chrystus umiłował was” (Efezjan 2:4; 5:1, 2). Powinni też wziąć sobie do serca słowa Jezusa: „Pan [Jehowa, NW], Bóg nasz, Pan jeden jest. Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej” (Marka 12:29-31). Efezjanie postradali tę pierwszą miłość.

6. (a) Jakich niebezpieczeństw i skłonności musimy się wystrzegać bez względu na to, jak długo należymy do zboru? (b) Do czego powinna nas pobudzać miłość do Jehowy?

⁶ Bez względu na to, czy należymy do zboru już od dawna, czy stosunkowo krótko, nie wolno nam utracić pierwszej miłości do Jehowy. Jak mogłoby do tego dojść? Gdybyśmy pozwolili, by przywiązanie do pracy świeckiej, pragnienie wzbogacenia się lub pogoń za przyjemnościami zajęły ważne miejsce w naszym życiu. W ten sposób rozwijałoby się w nas usposobienie cielesne kosztem duchowego (Rzymian 8:5-8; 1 Tymoteusza 4:8; 6:9, 10). Miłość do Jehowy powinna dodawać nam bodźca do przezwyciężania podobnych skłonności, do ‛szukania najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości Jego’ oraz do ‛gromadzenia sobie skarbów w niebie’ (Mateusza 6:19-21, 31-33).

7. (a) Co powinno nas skłaniać do służenia Jehowie? (b) Co Jan powiedział o miłości?

⁷ Oby do służenia Jehowie stale pobudzała nas głęboka miłość do Niego. Okazujmy szczerą wdzięczność za wszystko, co uczynili dla nas Jehowa oraz Chrystus. Sam apostoł Jan napisał później: „W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy”. Dalej stwierdził: „Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim”. Obyśmy nigdy nie dopuścili, by ostygła w nas miłość do Jehowy, do Pana Jezusa Chrystusa i do żywego Słowa Bożego! Możemy ją wyrażać nie tylko gorliwą służbą dla Boga, lecz także posłuszeństwem wobec Jego przykazania, „aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego” (1 Jana 4:10, 16, 21, BT; Hebrajczyków 4:12; zobacz też 1 Piotra 4:8; Kolosan 3:10-14; Efezjan 4:15).