Czy pomagasz swemu dziecku stanąć po stronie Jehowy?

„STUDIOWANIE Biblii wydawało mi się po prostu nudne i męczące. W głębi serca postanowiłem, że gdy dorosnę, nie będę Świadkiem Jehowy” — powiedział pewien młodzieniec. Chociaż ufamy, iż większość dzieci z chrześcijańskich rodzin w końcu opowie się po stronie Jehowy, niektórym — podobnie jak temu nastolatkowi — może nie być łatwo uczynić Jehowę swym Bogiem.

Czasami rodzice nie bardzo wiedzą, w jaki sposób mądrze pokierować swym dzieckiem. Często przeżywają rozterki, jak pewien strapiony ojciec, który przyznał: „Szczerze mówiąc, nieraz gdy dzieci już spały, spoglądałem na ich zapłakane, rozżalone twarzyczki i zastanawiałem się, czy nie okazywać im więcej pobłażliwości”. Kiedy jego dwaj synowie podrośli, wybrali służbę dla Jehowy.

Są jednak młodzi, którzy odwracają się od Jehowy, opuszczają szeregi chrześcijan i odchodzą do szatańskiego świata. Jak zatem rodzice mają pomagać dziecku, żeby stanęło po stronie Jehowy? Aby odpowiedzieć na to pytanie, zastanówmy się najpierw, dlaczego niektórzy młodzi porzucają Jehowę, mimo że rodzice tak usilnie pragną, by przy Nim trwały.

Dlaczego niektórzy młodzi odwracają się od Jehowy

Przyczyna bardzo często leży w tym, że niejeden młody człowiek w gruncie rzeczy nigdy nie poznał Jehowy ani Jego dróg. Owszem, chodził na zabrania chrześcijańskie, i to od najwcześniejszego dzieciństwa, jednakże traktował to nazbyt lekko i tak naprawdę wcale nie poszukiwał Jehowy (Izajasza 55:6; Dzieje 17:27). Chłopiec wspomniany na wstępie nudził się na zebraniach, bo nie rozumiał, o czym jest mowa.

W serca niektórych dzieci udaje się zaszczepić ziarno prawdy, lecz potem dają się one znęcić na pozór beztroskiemu, materialistycznemu sposobowi życia, któremu hołduje świat Szatana. Inne nie potrafią się oprzeć nadzwyczaj silnemu pragnieniu przebywania wśród rówieśników i upodabniania się do nich (1 Kronik 28:9; Łukasza 8:12-14; 1 Koryntian 15:33).

Tymczasem na całej ziemi wiele dzieci z chrześcijańskich rodzin opowiada się po stronie Jehowy. Czego można się nauczyć z konkretnych działań ich rodziców?

Zacznij wcześnie

Chcąc pomóc dziecku zdecydować się na służenie Jehowie, trzeba wcześnie zacząć. Przeżycia i lekcje z okresu, gdy serce jest wrażliwe i otwarte, zazwyczaj pozostają w nim na całe życie (Przypowieści 22:6). Wcześnie więc mów dzieciom o dobroci, miłości i innych zachwycających przymiotach Jehowy, starając się wszczepić w ich serca miłość do Niego oraz docenianie wszystkiego, co dla nich czyni. Rodzice z powodzeniem korzystają przy tym z licznych artykułów zamieszczonych w publikacjach Towarzystwa Strażnica i omawiających dzieła stwórcze Jehowy.

Posłuszeństwo i szacunek wobec Jehowy i wobec sposobu oddawania Mu czci to kolejna postawa, którą należy wpajać dziecku od najmłodszych lat. Wzruszający jest widok dzieci w wieku przedszkolnym, które podczas zebrań chrześcijańskich starają się robić proste notatki i odszukiwać wersety we własnych Bibliach lub też — gdy są senne — wychodzą z rodzicami do łazienki, żeby obmyć sobie buzię zimną wodą. Nie są to wielkie sprawy, ale jakże istotne, by wpoić w młody umysł, że Jehowie należy okazywać szacunek i posłuszeństwo!

Równie wcześnie powinno się też rozpocząć osobiste przekazywanie głębokich pouczeń na podstawie Biblii. Pewne małżeństwo zaczęło czytać swym synom książkę Przysłuchiwanie się Wielkiemu Nauczycielowia, gdy mieli dwa lata. A kiedy już poszli do szkoły, każdego ranka wstawali wcześniej, by razem z mamą studiować książki Mój zbiór opowieści biblijnych i Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi.* Następnie, przed śniadaniem, ojciec przewodził w omawianiu tekstu dziennego. Wysiłki tych rodziców zostały hojnie nagrodzone, niedawno bowiem synowie zdecydowali się służyć Jehowie i w wieku 10 i 11 lat usymbolizowali swe oddanie się Bogu chrztem w wodzie.

Pewien przykładny młodzieniec usługujący w Biurze Oddziału Towarzystwa Strażnica w Japonii wspomina, że gdy był małym chłopcem, matka pomagała mu nawiązać więź z Jehową: wieczorami siadała przy nim i uczyła go się modlić. Nigdy nie zapomniał tej lekcji — gdziekolwiek się znalazł i cokolwiek robił, wiedział, że Jehowa zawsze jest blisko niego i że może liczyć na Jego pomoc.

Umiejętni rodzice potrafią rozpoznawać u dziecka przywary wynikające z odziedziczonej niedoskonałości i wcześnie pomagają je wykorzenić (Przypowieści 22:15). Dotyczy to tendencji do samolubstwa, uporu, pychy czy przesadnego krytykowania drugich. W przeciwnym razie takie skłonności mogą zakiełkować i z czasem przerodzą się w bunt przeciw Bogu i Jego drogom. Na przykład rodzice mogą pragnąć dla dziecka jak najlepiej, ale jeśli są zbyt pobłażliwi, sprzyja to rozwijaniu egoistycznej postawy. Dzieciom takim jest wówczas bardzo trudno szanować nie tylko rodziców, ale też Jehowę i upodabniają się do wspomnianych w Biblii ‛niewdzięczników’ (Przysłów [Przypowieści] 29:21, NW). Tymczasem te, które mają stałe obowiązki w domu i są wyczulane na potrzeby drugich, częściej okazują wdzięczność zarówno rodzicom, jak i Jehowie.

Kolejnym niezbędnym krokiem jest wczesne wytyczanie dziecku celów teokratycznych leżących w zasięgu jego możliwości. Jeśli nie czyni się tego w porę i systematycznie, inni mogą skierować umysł i serce dziecka ku odmiennym celom. Warto je więc zachęcać między innymi do przeczytania całej Biblii, przestudiowania którejś z publikacji Towarzystwa, zapisania się do teokratycznej szkoły służby kaznodziejskiej, wstąpienia w szeregi głosicieli dobrej nowiny i zgłoszenia się do chrztu.

Takafumi wspomina, iż dzięki matce nabrał zwyczaju czytania Strażnicy i Przebudźcie się! — przygotowywała dla niego łatwe pytania, które po powrocie ze szkoły znajdował w kuchni na stole. Yuri pamięta, jak przebywała przez kilka dni z pionieramib działającymi tam, gdzie byli bardzo potrzebni chrześcijańscy słudzy Boży, jak wyruszała z nimi do służby kaznodziejskiej, przyglądała się przyrządzaniu smacznych posiłków i obserwowała ich radość i zapał. Wszystko to ogromnie wzmogło w niej pragnienie wstąpienia w ich ślady i służenia Jehowie. Wielu młodych przypomina sobie, iż rodzice regularnie zabierali ich do Betel — jak nazywa się główną siedzibę i oddziały Towarzystwa Strażnica — gdzie widzieli innych młodych ludzi z radością pełniących służbę dla Jehowy. Niemało tych, którzy w młodości odwiedzili Betel, usługuje dziś w jednym z takich ośrodków.

Daj dziecku swój czas

Bezpośredni wpływ na to, czy dzieci zechcą służyć Jehowie, prawdopodobnie będzie miał czas im poświęcany oraz sposób w jaki go z nimi spędzasz. Dzieci szybko się zorientują, ile czasu i wysiłku wkładasz w przygotowywanie się do studium Biblii, które z nimi prowadzisz. Jeśli nie możesz sobie przypomnieć, na czym ostatnio zakończyliście, albo z błahych powodów odwołujesz studium, dajesz im do zrozumienia, iż nie jest ono aż tak ważne. Całkiem inne wnioski wysnuwają jednak, kiedy widzą, że rodzice zdobywają się na wyrzeczenia, by przeprowadzić studium, dobrze się do niego przygotowują i że mimo przeszkód prowadzą je regularnie. Chociaż nie jest to wymagane, niektóre matki ubierają się na czas studium z dzieckiem tak samo jak na zebrania lub na studium z zainteresowanymi. Dziecko dostrzega wówczas, iż oddawanie czci Jehowie należy traktować poważnie.

Jeżeli pragniemy, żeby wpajanie dzieciom pouczeń biblijnych sprawiało im przyjemność i żeby trafiały one do ich serc, trzeba na to poświęcać dużo czasu i wysiłku. Zwłaszcza na małych dzieciach duże wrażenie robi, gdy mogą zobaczyć scenki ilustrujące to, czego się uczą. Na przykład pewien ojciec, chcąc pomóc dzieciom wyobrazić sobie zmartwychwstanie, zainscenizował sprawozdanie biblijne o wskrzeszeniu Łazarza. Wszedł do szafy, a potem wyłonił się z niej niczym zmartwychwstały Łazarz (Jana 11:17-44).

Kiedy dzieci dorastają, potrzeba jeszcze więcej czasu i umiejętności, żeby właściwie do nich podejść, gdy ogarniają je bardzo silne uczucia, zwątpienie czy troski. Jeżeli rodzice pragną, by ich pociechy nabrały zaufania do Jehowy, muszą w tym okresie dowodzić miłości i rozeznania przez poświęcanie im czasu. Pewien ojciec dobrze wychowujący czwórkę dzieci wspomina, że gdy napotykały jakieś trudności, sięgał po publikacje Towarzystwa i codziennie omawiał z nimi stosowny materiał, dopóki całkowicie nie uporały się z kłopotami.

Z kolei gorliwa pionierka mająca dwójkę dzieci zauważyła, że jej córka zamyka się w sobie i bez zapału wywiązuje się z zadań teokratycznych. Postarała się więc być w domu każdego popołudnia, gdy córka wracała ze szkoły, i wciągała ją do rozmowy przy filiżance herbaty. Dzięki takim zażyłym pogawędkom z matką dziewczyna otrzymała potrzebną pomoc. Po skończeniu szkoły średniej poszła w ślady mamy i także jest pionierką (Przypowieści 20:5).

Odpowiednie towarzystwo i przykład

Poza poświęcaniem czasu rodzice powinni zapewnić swemu potomstwu budujące towarzystwo. Biblijne przysłowie powiada: „Kto obcuje z mędrcami, mądrzeje, lecz kto się brata z głupcami, temu źle się wiedzie” (Przypowieści 13:20).

Wielu umiejętnych rodziców dostrzega prawdziwość tego przysłowia. Oto, co mówi ojciec czworga dzieci: „Kiedy spoglądam wstecz, mam wrażenie, iż nasze dzieci zdecydowały się służyć Jehowie między innymi dzięki temu, że miały licznych przyjaciół trzymających się prawdy. Zachęcałem je, żeby nawiązywały przyjaźnie zarówno w naszym zborze, jak i w innych i pielęgnowały te więzy”. Chrześcijański starszy, który od wielu lat usługuje w Betel, wspomina: „Gdy byłem młody, mieszkaliśmy w niewielkim domu, ale zawsze było u nas miejsce dla nadzorcy obwodu. Regularnie też gościliśmy na obiedzie pionierów specjalnych z naszego zboru. Przychodzili się wykąpać i spędzali z nami czas. Przysłuchiwanie się doświadczeniom i obserwowanie ich radości pomogło mi pielęgnować docenianie dla służby pełnoczasowej”.

Dobre towarzystwo jest wsparciem dla osób borykających się z różnymi przeciwnościami. Matka młodzieńca przeżywającego burzliwy okres porozmawiała o tym z nadzorcą podróżującym Świadków Jehowy. Podpowiedział, by zabierała chłopca do służby polowej. „W ten sposób umocni swe usposobienie duchowe i wszystko zmieni się na lepsze” — oznajmił. Siostra opowiada: „W zborze organizowano świadczenie późnym popołudniem; uczestniczyło w nim sporo młodzieży szkolnej, kilku nieco starszych pionierów stałych i przynajmniej jeden nadzorca. Początkowo musiałam ponaglać syna, żeby regularnie wyruszał do służby, ale nie trwało to długo, bo za każdym razem wracał do domu bardziej radosny i zachęcony budującym towarzystwem. Jeszcze w szkole średniej dał się ochrzcić i co miesiąc pełnił pomocniczą służbę pionierską, a gdy skończył szkołę, został pionierem stałym”. Przebywanie w zdrowym towarzystwie, połączone ze spełnianiem woli Jehowy, dało piękne wyniki.

Być może w najbliższej okolicy nie ma młodzieży wywierającej dodatni wpływ na twe dziecko. Jednakże wielu młodych, którzy opowiedzieli się po stronie Jehowy, często powtarza, iż zachęcił ich właściwy przykład rodziców. Podziwiali ich i zapragnęli naśladować. Yuri pamięta gościnność swej mamy oraz jej troskę o drugich, kiedy do nich telefonowała czy przygotowywała posiłki dla kogoś chorego. Tatsuo, który wraz z trzema braćmi wyrósł na chwalcę Jehowy, powiedział: „Mama nie mogła z nami regularnie studiować, ponieważ tato był niewierzący, a poza tym napotykała ostry sprzeciw krewnych. Ale gdy obserwowałem, jak trzyma się prawdy i jak ją raduje służba dla Jehowy, robiło to na mnie ogromne wrażenie. Była też gotowa siedzieć z nami do białego rana, gdy przeżywaliśmy jakieś trudności”. Mądre pouczenia przekazywane przez rodziców mają w sobie moc, jeżeli są poparte stosownymi uczynkami. Yoichiro wspomina o swej matce i ojcu: „Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek powiedzieli coś złego o innych członkach zboru; nie pozwalali też nam, dzieciom, plotkować o błędach drugich” (Łukasza 6:40-42).

Radość z dzieci, które stają po stronie Jehowy

Nie ma jakiejś niezawodnej recepty na to, jak pomagać dzieciom w stanięciu po stronie Jehowy. Nieraz przeżyjecie trudne chwile. Wspomniany wcześniej zatroskany ojciec powiedział jednak: „Jako rodzice, zawsze staraliśmy się wiernie wprowadzać w czyn rady widzialnej organizacji Jehowy. Były one ogromną pomocą w przezwyciężaniu kłopotów”. Ich wysiłki okazały się owocne.

Jeśli więc robicie wszystko, co w waszej mocy, by wdrażać wytyczne biblijne i wyjaśniać dzieciom, dlaczego powinny miłować Jehowę, a przy tym sami dajecie piękny przykład i szczerze staracie się im pomagać, to również możecie się spodziewać wspaniałego uwieńczenia waszego trudu. A co ze wspomnianym wcześniej chłopcem, który się zarzekał, że nie będzie Świadkiem Jehowy? W tym trudnym okresie życia pomogła mu matka, dzięki czemu mógł później oznajmić: „Cieszę się, że nigdy nie dała za wygraną!” Rodzice, wy także możecie ujrzeć równie piękne rezultaty waszych wysiłków (Galatów 6:9).

[Przypisy]

[Ilustracja na stronie 30]

Czy z przyjemnością wspominacie okres, gdy wychowywaliście dziecko?