Młodzi ludzie pytają:

Po co rozmawiać o Bogu?

„Każdy ma swoją religię. Nie powinno się próbować narzucać innym własnej koncepcji Boga” (14-letni Racish z Gujany).

„Wstydzę się rozmawiać o Bogu, bo nie chcę, żeby mnie wyśmiewano” (17-letni Rohan z Gujany).

„Powinniśmy mówić z drugimi o Bogu, bo On jest naszym Stwórcą i zawdzięczamy Mu życie” (13-letni Marco z Niemiec).

JEŚLI przysłuchasz się pogawędkom młodzieży, zapewne dojdziesz do smutnego wniosku, że wśród większości młodych ludzi rozmowy o Bogu zdecydowanie nie należą do najpopularniejszych. Napomknij tylko o sporcie, modzie, najnowszych filmach lub o płci odmiennej, a prawdopodobnie sprowokujesz żywą dyskusję. Ale gdybyś odważył się wspomnieć o Bogu, natychmiast zapadnie niezręczna, grobowa cisza.

Niektórzy młodzi ludzie po prostu nie wierzą w Boga. Mogą myśleć, że skoro nie da się Go zobaczyć, więc nie istnieje, a zatem mówienie o Nim wydaje się stratą czasu. Niemniej ateiści stanowią wśród młodzieży zdecydowaną mniejszość. Sondaż przeprowadzony przez Instytut Gallupa wskazał, że około 95 procent młodych Amerykanów wierzy w Boga. G. H. Gallup doszedł wręcz do następującego wniosku: „Dla wielu młodych ludzi Bóg nie jest jakimś mglistym, abstrakcyjnym pojęciem, lecz rzeczywistą Osobą, która obserwuje ich poczynania i odpowiednio za nie nagradza lub karze”. Dlaczego zatem tylu młodych waha się, czy rozmawiać o swoich wierzeniach?

Dlaczego niektórzy się wahają

Wielu chyba uważa, że mówienie o sprawach wiary jest w złym tonie, a przemyślenia na temat religii najlepiej zachować dla siebie. Niektórzy młodzi wydają się zażenowani na samą myśl o dyskusji na temat Boga. ‛O tym się po prostu nie rozmawia’ — argumentują.

Pomijając opinię rówieśników, jakie jest twoje stanowisko w tej sprawie? Pytanie to jest szczególnie stosowne, jeśli zostałeś wychowany w rodzinie Świadków Jehowy. Dlaczego? Ponieważ świadczenie, mówienie innym o Bogu, stanowi kręgosłup ich wiary! (Izajasza 43:9, 10; Mateusza 24:14).

Mimo to niektórzy młodzi Świadkowie, zniechęceni wrogością, jaką czasem napotykają, nie angażują się w publiczną działalność kaznodziejską lub biorą w niej udział tylko za namową rodziców. Inni uczestniczą w tej służbie z cichą nadzieją, że nie zobaczy ich nikt z kolegów. W szkole czasami próbują zataić swe przekonania religijne. Często powodem jest lęk przed drwinami kolegów. „Bałem się rozmawiać o Bogu”, przyznaje młody Ryan, „bo gdy raz spróbowałem, koledzy zaczęli mnie przezywać, a ja nie miałem odwagi dalej mówić”.

Są też i tacy, którzy wzbraniają się rozmawiać o Bogu, gdyż ich zdaniem nie dopisują pod względem trzymania się w życiu mierników biblijnych. Odczuwają „pragnienia przydarzające się w młodości” i uważają, że lepiej będzie, jeśli w razie popełnienia czegoś złego nie będą znani jako chrześcijanie (2 Tymoteusza 2:22).

Niektórzy nie mówią o Bogu, bo po prostu myślą, że się do tego nie nadają. Dziewiętnastoletni Wilton tak to wyraził: „Z trudnością przychodziło mi rozmawiać o Bogu z moimi współpracownikami, ponieważ uważałem, że nie potrafię odpowiednio obronić moich przekonań. Sądziłem, że jeśli ktoś wysunie jakiś zarzut, nie dam mu zadowalającej odpowiedzi”.

Chrześcijański obowiązek

Czy i ty z podobnych względów powstrzymujesz się od mówienia o Bogu? Jeśli tak, to nie jesteś w tym osamotniony. Inni młodzi ludzie zmagają się z takimi samymi uczuciami. Jednakże pomimo tylu zniechęcających okoliczności — wielu uznało, że istnieją ważkie powody do rozmawiania z drugimi o Bogu. Jakie to powody?

Wspomniany na wstępie Marco trafnie spostrzegł, iż Bóg „jest naszym Stwórcą i zawdzięczamy Mu życie” (Objawienie 4:11). Właśnie, życie to cenny dar. Psalmista powiedział o Bogu: „U ciebie jest źródło życia” (Psalm 36:10). Skoro otrzymałeś ten dar, czy nie powinieneś okazywać wdzięczności?

Jeden ze sposobów jej wyrażania polega na wysławianiu Jehowy Boga wobec innych. To właśnie On stworzył słońce, księżyc, deszcz, powietrze, którym oddychamy, i nasze pożywienie (Dzieje 14:15-17). „Każdy dobry dar i każdy doskonały podarunek pochodzi z góry” — powiedział uczeń Jakub (Jakuba 1:17). Czy dziękujesz Bogu za te dary? (Kolosan 3:15). Czy istnieje lepszy sposób okazywania wdzięczności niż mówienie o Bogu? (Łukasza 6:45).

W gruncie rzeczy Bóg nakazuje nam, byśmy o Nim rozmawiali. Jego Syn, Jezus Chrystus, polecił chrześcijanom: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (Mateusza 28:19, 20). Młodzież nie jest zwolniona z obowiązku uczestniczenia w tym dziele. Psalmista nakazał: „Chwalcie Pana (...) młodzieńcy, a także dziewice, starcy razem z dziećmi. Niech chwalą imię Pana, bo samo jego imię jest wzniosłe, chwała jego jest nad ziemią i niebem!” (Psalm 148:7, 12, 13). Ale nie musisz uważać tego polecenia za ciężar. W rzeczywistości jest to przywilej — możesz naprawdę być jednym z „Bożych współpracowników” (1 Koryntian 3:9).

A co zrobić, jeśli po prostu sądzisz, że brak ci kwalifikacji? Podobnie myślał w czasach biblijnych prorok Jeremiasz. „Ach, Wszechmocny Panie!” — powiedział. „Oto ja nie umiem mówić, bo jestem jeszcze młody”. Co na to odrzekł Jehowa? „Nie mów: Jestem jeszcze młody! Bo do kogokolwiek cię poślę, pójdziesz i będziesz mówił wszystko, co ci rozkażę” (Jeremiasza 1:6, 7). Z pomocą Jehowy Jeremiasz właśnie to czynił przez 40 lat!

Obecnie chrześcijanie także mogą oznajmić: „Nasze odpowiednie wykwalifikowanie pochodzi od Boga” (2 Koryntian 3:5). Nawet jeśli z natury jesteś nieśmiały i małomówny, Bóg może ci dodać odwagi potrzebnej do rozmawiania o Nim z drugimi. Zbór chrześcijański udostępnia środki, które pomogą ci zdobyć „odpowiednie wykwalifikowanie” do nauczania Słowa Bożego. Jeżeli uważasz, iż potrzebne ci jest czyjeś osobiste wsparcie, dlaczego nie miałbyś porozmawiać z którymś ze starszych zboru? Może wystarczy po prostu opracować plan osobistego studium Biblii bądź nawiązać współpracę z kimś bardziej doświadczonym.

Co możesz osiągnąć

Mówienie o Bogu może ci dać prawdziwą satysfakcję. Przede wszystkim sporo twoich rówieśników poszukuje odpowiedzi na wiele żywotnych kwestii i wręcz rozpaczliwie potrzebuje pomocy. Brakuje im kierownictwa i jasnych widoków na przyszłość. Zastanawiają się: „Po co tu jesteśmy? Dokąd zmierzamy? Dlaczego na świecie jest tyle problemów?” Jako chrześcijanin, znasz odpowiedzi na te pytania i chyba najlepiej nadajesz się do przekazania tej wiedzy swym rówieśnikom. Macie wiele wspólnego, toteż prawdopodobnie chętniej porozmawiają z kimś w tym samym wieku niż z osobą dorosłą.

Oczywiście nieraz spotkasz się z odmową. Ale możesz także znaleźć osoby przychylnie reagujące na orędzie biblijne. Pewna młoda głosicielka czytała w autobusie książkę Pytania młodych ludzi — praktyczne odpowiedzi.a Siedzący obok chłopiec też zaczął ją czytać. „To świetna książka!” — zawołał. „Dużo mówi o Bogu. A większość ludzi nie interesuje się teraz religią”. Młoda chrześcijanka wykorzystała tę okazję, by dać dokładne świadectwo o imieniu Bożym.

To prawda, że utożsamiając się z chrześcijanami, jesteś zobowiązany stosownie do tego się zachowywać (1 Piotra 2:12). Ale przykładne chrześcijańskie postępowanie doda tylko wiarogodności twym słowom. Weź pod uwagę przeżycie młodzieńca imieniem Eric. Duże wrażenie zrobiło na nim wzorowe zachowanie młodych Świadków w jego szkole. Toteż zapragnął dowiedzieć się czegoś więcej o Bogu. Zgodził się na studium biblijne, a dziś jest ochrzczonym chrześcijaninem i usługuje w światowym Biurze Głównym Świadków Jehowy w Nowym Jorku.

Rozmawianie o Bogu może przynieść korzyści również tobie! Może być dla ciebie ochroną. Jeżeli twoi koledzy się dowiedzą, iż jesteś Świadkiem Jehowy, wielu zacznie cię szanować. Nie będą tak skorzy do namawiania cię do czegoś niewłaściwego, jeżeli się zorientują, że trzymasz się wysokich mierników moralnych i że w odpowiedzi zapewne dasz im świadectwo.

Oczywiście nie oznacza to, iż zawsze gdy otwierasz usta, musisz cytować wersety. Nadal przecież będziesz się interesował sportem, modą czy muzyką i czasami zechcesz o tym porozmawiać. Ale pamiętaj: „Z obfitości serca mówią usta” (Mateusza 12:34). Jeżeli w sercu naprawdę żywisz miłość do Boga, będziesz czuł naturalną potrzebę mówienia o Nim. W jednym z następnych numerów rozpatrzymy kilka sposobów, które pomogą ci robić to skutecznie.

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 15]

Czy w trakcie publicznego głoszenia wstydzisz się kolegów szkolnych?