Rozdział 82

Jezus ponownie wyrusza do Jeruzalem

WKRÓTCE potem Jezus jest znowu w drodze, nauczając od miasta do miasta i od wioski do wioski. Najprawdopodobniej przebywa w Perei, leżącej za Jordanem, naprzeciw Judei. Zmierza jednak do Jeruzalem.

Pewien człowiek, przypuszczalnie pod wpływem żydowskich poglądów filozoficznych, w myśl których tylko ograniczona liczba zasłuży na zbawienie, pyta go: „Panie, czy tylko niewielu będzie zbawionych?” Swą odpowiedzią Jezus zmusza do zastanowienia się, co jest potrzebne, by dostąpić wybawienia; mówi: „Starajcie się [to znaczy wytężajcie wszystkie siły, żeby] wejść przez wąską bramę”.

Takie dokładanie usilnych starań jest konieczne, „gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, ale nie będą mogli”. Dlaczego im się nie uda? Jezus wyjaśnia, że gdy ‛wstanie gospodarz i zamknie bramę, a stojący na dworze zaczną pukać i mówić: Panie, otwórz nam, odpowie: Nie wiem, skąd jesteście, odstąpcie ode mnie wszyscy, którzy czynicie nieprawość’.

Stojący przed bramą najwyraźniej przychodzą w czasie dogodnym tylko dla siebie. Ale wtedy drzwi nadarzającej się sposobności są już zamknięte i zaryglowane. Ażeby wejść, trzeba było przyjść wcześniej, choćby to wtedy nie było zbyt wygodne. Doprawdy smutny los czeka tych, którzy zwlekają z uczynieniem oddawania czci Jehowie najważniejszym celem swego życia!

Jezus został wysłany, by głosić Żydom, tymczasem większość z nich zmarnowała wspaniałą sposobność uzyskania wybawienia, udostępnioną im przez Boga. Dlatego Jezus stwierdza, że będą płakać i zgrzytać zębami, gdy zostaną wyrzuceni precz. Natomiast ludzie „ze wschodu i z zachodu, z północy i z południa” — ze wszystkich narodów — „zasiądą w Królestwie Bożym”.

Jezus mówi dalej: „Ostatni [pogardzani nie-Żydzi i traktowani z góry Żydzi] będą pierwszymi, a pierwsi [Żydzi uprzywilejowani pod względem materialnym i religijnym] ostatnimi”. Takie gnuśne, niewdzięczne jednostki w ogóle się nie znajdą w Królestwie Bożym.

Do Jezusa przychodzą faryzeusze i mówią: „Wyjdź stąd i oddal się, gdyż Herod [Antypas] chce cię zabić”. Być może Herod sam puścił tę pogłoskę, żeby spłoszyć Jezusa. Mógł się obawiać, że jeszcze raz zostanie uwikłany w śmierć proroka Bożego, jak to było z zamordowaniem Jana Chrzciciela. Ale Jezus mówi do faryzeuszy: „Idźcie i powiedzcie temu lisowi: Oto wypędzam demony i dokonuję uzdrowień dziś i jutro, a trzeciego dnia skończę”.

Po ukończeniu dzieła w tamtej okolicy Jezus udaje się w dalszą drogę do Jeruzalem, gdyż — jak wyjaśnia — „jest nie do pomyślenia, by prorok ginął poza Jerozolimą”. Dlaczego należy się spodziewać, że Jezus zostanie zabity w Jeruzalem? Ponieważ jako stolica jest ono siedzibą 71-osobowego sądu najwyższego, Sanhedrynu, a prócz tego właśnie tam są składane ofiary ze zwierząt. Dlatego „Baranek Boży” nie może zostać zabity nigdzie indziej, jak tylko w tym mieście.

„Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani” — ubolewa Jezus. „Ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście. Oto wasz dom pusty wam zostanie”. Za odrzucenie Syna Bożego naród czeka zagłada!

W drodze do Jeruzalem zostaje zaproszony do domu przywódcy faryzeuszy. Jest sabat, a ludzie bacznie obserwują Jezusa, bo znajduje się wśród nich człowiek cierpiący na puchlinę wodną, która przypuszczalnie dotknęła jego ręce i nogi. Jezus zwraca się do obecnych tam faryzeuszy i znawców Prawa: „Czy wolno w sabat uzdrawiać, czy też nie?”

Nikt się nie odzywa. Jezus uzdrawia więc tego mężczyznę, po czym go odprawia. Następnie pyta: „Jeśli osioł lub wół którego z was wpadnie do studni, czy zaraz, nawet w dzień sabatu, go nie wyciągnie?” I znowu nikt nie odpowiada ani słowem. Łukasza 13:22 do 14:6, Bw; Jana 1:29.

▪ Co jest w myśl słów Jezusa niezbędne do zbawienia i dlaczego dla wielu brama jest zamknięta?

▪ Kim są „ostatni”, którzy się staną pierwszymi, a kim „pierwsi”, którzy stają się ostatnimi?

▪ Najprawdopodobniej dlaczego mówiono, że Herod chce zabić Jezusa?

▪ Dlaczego prorok nie może zostać zabity poza Jeruzalem?

Rozdział 83

W gościnie u faryzeusza

JEZUS przebywa w domu znanego faryzeusza i dopiero co uzdrowił chorego na puchlinę wodną. Obserwuje, jak niektórzy goście wybierają sobie najlepsze miejsca przy stole i udziela im lekcji pokory:

„Jeśli cię kto zaprosi na ucztę”, radzi, „nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: ‛Ustąp temu miejsca’; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce”.

Dlatego Jezus zaleca: „Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: ‛Przyjacielu, przesiądź się wyżej’; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników”. Na koniec zaznacza: „Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”.

Następnie Jezus zwraca się do faryzeusza, który go zaprosił, i mówi mu, jak urządzić przyjęcie naprawdę podobające się Bogu: „Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć”.

Jezus wyjaśnia też, dlaczego ugoszczenie takich biedaków uszczęśliwi gospodarza: „Odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”. Jednemu ze współbiesiadników opis tego godnego pochwały poczęstunku przywodzi na myśl inny posiłek. Mówi więc: „Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym”. Ale nie wszyscy należycie cenią tę wyjątkową sposobność. Jezus wykazuje to za pomocą przypowieści.

„Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. (...) Posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe. Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: ‛Kupiłem pole, muszę wyjść, aby je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego’. Drugi rzekł: ‛Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego’. Jeszcze inny rzekł: ‛Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść’”.

Cóż za nieudolne wymówki! Kiedy się kupuje pole lub bydło, zazwyczaj najpierw dobrze się je ogląda, nie zachodzi więc paląca potrzeba, żeby robić to później. Ożenek też nie powinien nikogo powstrzymywać od przyjęcia tak ważnego zaproszenia. Toteż gdy pan usłyszał te wykręty, rozgniewał się i polecił niewolnikowi:

„‛Wyjdź co prędzej na ulice i zaułki miasta i wprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych’. Sługa oznajmił: ‛Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce’. Na to pan rzekł do sługi: ‛Wyjdź na drogi i między opłotki i zmuszaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony. (...) Żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty’”.

Co ilustruje ta przypowieść? Otóż „panem”, który urządza przyjęcie, jest Jehowa Bóg, „sługa” przekazujący zaproszenie to Jezus Chrystus, a „wielka uczta” oznacza sposobność wejścia w poczet przyszłych członków Królestwa Niebios.

Pierwsze zaproszenie do uczestniczenia w Królestwie otrzymali przede wszystkim przywódcy religijni z czasów Jezusa; nie chcieli jednak z tego skorzystać. Drugie skierowano więc — zwłaszcza od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. — do pogardzanych, prostych ludzi z narodu żydowskiego. Ale tych, którzy je przyjęli, nie wystarczyło do zapełnienia 144 000 miejsc w niebiańskim Królestwie Bożym. Toteż trzy i pół roku później, w roku 36, wystosowano trzecie i ostatnie zaproszenie — do nieobrzezanych nie-Żydów, których zgromadzanie trwa aż do naszych czasów. Łukasza 14:1-24, BT.

▪ Jakiej lekcji pokory udziela Jezus?

▪ Jak gospodarz może urządzić przyjęcie podobające się Bogu i dlaczego to go uszczęśliwi?

▪ Dlaczego usprawiedliwienia zaproszonych gości można uznać za zwykłe wymówki?

▪ Jakie jest znaczenie przypowieści Jezusa o „wielkiej uczcie”?

Rozdział 84

Obowiązki wynikające ze stania się uczniem

OPUŚCIWSZY dom znamienitego faryzeusza, najwidoczniej członka Sanhedrynu, Jezus kontynuuje wędrówkę do Jeruzalem. Podążają za nim liczne rzesze ludzi. Ale z jakich pobudek mu towarzyszą? Czego faktycznie potrzeba, by zostać jego prawdziwym naśladowcą?

Po drodze Jezus zwraca się do tłumów i mówi coś, co może brzmieć szokująco: „Jeżeli ktoś przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, i nawet własnej duszy, to nie może być moim uczniem”.

Co znaczy ta wypowiedź? Nie chodzi o to, by naśladowcy Jezusa dosłownie znienawidzili swoich krewnych, ale raczej, żeby ich miłowali mniej niż jego. O Jakubie, przodku Jezusa, czytamy, że ‛nienawidził’ Lei, a miłował Rachelę, co znaczy, że mniej kochał Leę niż Rachelę, jej siostrę.

Zwróćmy też uwagę na słowa Jezusa, że uczeń powinien mieć w nienawiści „nawet własną duszę”, czyli życie. Także one oznaczają, że prawdziwy uczeń ma go miłować bardziej niż własne życie. Jezus podkreśla zatem, iż kto zostaje jego naśladowcą, bierze na siebie poważne obowiązki. Nie można się ich podjąć bez zastanowienia.

Uczeń Jezusa musi się też liczyć z trudnościami i prześladowaniem. Wskazują na to dalsze słowa: „Kto nie dźwiga swego pala męki i nie chodzi za mną, nie zdoła być moim uczniem”. Prawdziwi uczniowie muszą więc być gotowi znosić taką samą hańbę jak Jezus, a nawet — jeśli zajdzie taka potrzeba i jak zresztą on to niebawem uczyni — zgodzić się umrzeć z rąk przeciwników Bożych.

Ludzie idący za Chrystusem powinni gruntownie przeanalizować wymagania stawiane każdemu, kto chciałby zostać jego uczniem. Jezus uwypukla to za pomocą przypowieści. Mówi: „Na przykład kto z was, chcąc zbudować wieżę, nie siądzie najpierw i nie obliczy wydatków, żeby zobaczyć, czy mu wystarczy na wykończenie? W przeciwnym razie mógłby założywszy fundament nie być w stanie jej dokończyć, a wszyscy patrzący na to zaczęliby go wyśmiewać, mówiąc: ‛Ten człowiek podjął budowę, lecz nie był w stanie jej dokończyć’”.

W ten sposób Jezus unaocznia towarzyszącym mu ludziom, że zanim staną się jego uczniami, powinni nabrać pewności, że spełnią wynikające stąd obowiązki — podobnie jak człowiek, który chce wznieść wieżę, upewnia się najpierw, czy ma środki na dokończenie budowy. Podaje im jeszcze jedną przypowieść:

„A który król wyruszający na wojnę przeciw innemu królowi nie siada najpierw i nie zasięga rady, czy z dziesięcioma tysiącami wojska zdoła się uporać z tym, który na niego idzie z dwudziestoma tysiącami? Jeżeli nie zdoła, wysyła poselstwo i prosi o pokój, dopóki tamten jest jeszcze daleko”.

Następnie Jezus wyjaśnia sens swych przypowieści: „Bądźcie zatem pewni, że kto z was nie pożegna się ze wszystkimi swymi majętnościami, ten nie zdoła być moim uczniem”. Powinni zdobyć się na to nie tylko ludzie, którzy tłumnie podążają za Chrystusem, lecz każdy, kto go poznaje. Chcąc zostać jego uczniem, trzeba być gotowym poświęcić wszystko, co się posiada — całe mienie, a nawet życie. Czy stać cię na to?

„Sól to oczywiście rzecz szlachetna” — dodaje Jezus. W Kazaniu na Górze nazwał uczniów „solą ziemi”, mając na myśli, że wywierają na ludzi korzystny wpływ, podobnie jak literalna sól zapobiega zepsuciu. „Ale jeśli nawet sól straci moc, czym się ją przyprawi? Nie nadaje się ani do gleby, ani na nawóz. Ludzie ją wyrzucają. Kto ma uszy do słuchania, niech słucha”.

W ten sposób Jezus wykazuje, że nawet ci, którzy już jakiś czas są jego uczniami, nie mogą się chwiać w postanowieniu dalszego naśladowania go. W przeciwnym razie staną się pośmiewiskiem świata i okażą się nieprzydatni dla Boga, mało tego — przyniosą Mu hańbę. W rezultacie zostaną odrzuceni jak zanieczyszczona sól, która utraciła swoje właściwości. Spotka ich zagłada. Łukasza 14:25-35; 1 Mojżeszowa [Rodzaju] 29:30-33, Biblia gdańska; Mateusza 5:13.

▪ Co to znaczy ‛mieć w nienawiści’ krewnych i samego siebie?

▪ Jakie dwie przypowieści podaje Jezus i co one znaczą?

▪ Na czym polega sens końcowych słów Jezusa o soli?