Rozdział 121

Sprzed Sanhedrynu do Piłata

NOC chyli się ku końcowi. Piotr po raz trzeci wyparł się Jezusa, a członkowie Sanhedrynu rozeszli się, zakończywszy parodię procesu. Jednakże w piątek skoro świt zbierają się ponownie, tym razem w sali Sanhedrynu. Najprawdopodobniej chcą nadać nocnej rozprawie pozór legalności. Po sprowadzeniu Jezusa powtarzają to, co już mówili w nocy: „Jeżeli jesteś Chrystusem, powiedz nam”.

„Choćbym wam powiedział, nie uwierzycie, a choćbym pytał, nie odpowiecie” — stwierdza Jezus. Śmiało jednak potwierdza swą tożsamość, mówiąc: „Odtąd zaś Syn Człowieczy siedzieć będzie po prawicy mocy Bożej”.

„Czyż więc Ty jesteś Synem Bożym?” — dopytują się chórem.

„Wy powiadacie, że jestem” — oświadcza Jezus.

Odpowiedź ta wystarcza tym ludziom, pragnącym jego śmierci. Zostaje uznana za bluźnierstwo. „Na cóż jeszcze potrzebujemy świadectwa?” — pytają. „Sami przecież słyszeliśmy z jego ust”. Wiążą więc Jezusa, wyprowadzają go i oddają w ręce namiestnika rzymskiego, Poncjusza Piłata.

Judasz, zdrajca Jezusa, śledzi rozwój wypadków. Kiedy widzi, że Jezusa skazano, odczuwa wyrzuty sumienia. Idzie do naczelnych kapłanów i starszych, żeby im zwrócić 30 srebrników. „Zgrzeszyłem, gdyż wydałem krew niewinną” — przyznaje.

„Cóż nam do tego? Ty patrz swego” — odpowiadają oschle. Judasz rzuca więc srebrniki do świątyni, odchodzi i usiłuje się powiesić. Jednakże gałąź, do której przywiązuje sznur, najwidoczniej się łamie, a ciało spada na leżące poniżej skały i pęka na pół.

Naczelni kapłani nie wiedzą, co zrobić ze srebrnikami. „Nie wolno kłaść ich do skarbca”, postanawiają, „gdyż jest to zapłata za krew”. Po naradzie kupują za te pieniądze pole garncarza na cmentarz dla cudzoziemców. Dlatego odtąd nosi ono nazwę „Pola Krwi”.

Jest jeszcze wczesny ranek, gdy Jezus zostaje przyprowadzony do pałacu namiestnika. Towarzyszący mu Żydzi nie chcą wejść do środka, uważają bowiem, że tak bliski kontakt z poganami może ich skalać. Piłat uwzględnia to i wychodzi na zewnątrz. „Jaką skargę wnosicie przeciwko temu człowiekowi?” — pyta.

„Gdyby ten nie był złoczyńcą, nie wydalibyśmy go tobie” — odpowiadają.

Nie chcąc się mieszać w tę sprawę, Piłat proponuje: „Weźcie go i osądźcie go według waszego zakonu”.

Żydzi ujawniają swe mordercze zamiary, oświadczając: „Nam nie wolno nikogo zabijać”. Istotnie, gdyby zabili Jezusa podczas święta Paschy, mogłoby to wywołać rozruchy, cieszy się on bowiem głębokim poważaniem wielu ludzi. Gdyby jednak zdołali nakłonić Rzymian do stracenia Jezusa za przestępstwo polityczne, łatwiej byłoby im uwolnić się od odpowiedzialności przed ludem.

Przywódcy religijni nie wspominają więc o wcześniejszym procesie, na którym skazali Jezusa za bluźnierstwo, lecz wymyślają inne zarzuty. Występują z potrójnym oskarżeniem: „Stwierdziliśmy, że ten [1] podburza nasz lud i [2] wstrzymuje go od płacenia podatku cesarzowi, i [3] powiada, że On sam jest Chrystusem, królem”.

Piłata szczególnie niepokoi zarzut, jakoby Jezus podawał się za króla. Wraca do pałacu, wzywa do siebie Jezusa i pyta: „Czy Ty jesteś królem żydowskim?” Innymi słowy, czy złamałeś prawo i ogłosiłeś siebie królem wbrew Cezarowi?

Jezus chce wiedzieć, co Piłat już o nim słyszał, toteż pyta: „Czy sam od siebie to mówisz, czy inni powiedzieli ci o mnie?”

Piłat utrzymuje, że nic o nim nie wie i że chce ustalić fakty. „Czy ja jestem Żydem?” — odpowiada. „Naród twój i arcykapłani wydali mi ciebie; co uczyniłeś?”

Jezus bynajmniej nie uchyla się od poruszenia kwestii królestwa. Jego odpowiedź niewątpliwie zadziwia Piłata. Łukasza 22:66 do 23:3, Bw; Mateusza 27:1-11, Bw; Marka 15:1; Jana 18:28-35, Bw; Dzieje Apostolskie 1:16-20.

▪ Z jakiego powodu rano Sanhedryn zbiera się ponownie?

▪ Jak umiera Judasz i co zrobiono z 30 srebrnikami?

▪ Dlaczego Żydzi nie chcą sami zabić Jezusa, lecz wolą, żeby to zrobili Rzymianie?

▪ Jakie zarzuty Żydzi stawiają Jezusowi?

Rozdział 122

Od Piłata do Heroda i z powrotem

WPRAWDZIE Jezus nie tai przed Piłatem, że jest królem, ale wyjaśnia, iż jego Królestwo nie stanowi dla Rzymu żadnego zagrożenia. „Królestwo moje nie należy do tego świata” — mówi. „Gdyby moje Królestwo należało do tego świata, przyboczni moi walczyliby, abym nie został wydany Żydom. Oto jednak Królestwo moje nie jest stąd”. Tym samym Jezus trzykrotnie potwierdza, że ma Królestwo, choć nie pochodzi ono z ziemi.

Niemniej Piłat nalega: „No więc, czy jesteś królem?” To znaczy: Czy jesteś królem, nawet jeśli twoje Królestwo nie należy do tego świata?

Jezus przyznaje, że to słuszny wniosek: „Sam powiadasz, że jestem królem. Po to się urodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest po stronie prawdy, słucha mego głosu”.

Istotnie, Jezus przebywa na ziemi właśnie po to, by dać świadectwo „prawdzie”, a dokładniej — prawdzie o Królestwie. Jest gotów wiernie się jej trzymać nawet za cenę życia. Namiestnik pyta go jeszcze: „Cóż jest prawdą?”, ale nie czeka na dalsze wyjaśnienia. Wie już dosyć, by wydać wyrok.

Piłat wraca do gromady oczekującej przed pałacem. Jezusa najwyraźniej zabiera ze sobą; naczelnym kapłanom oraz towarzyszącym im osobom oświadcza: „Żadnej winy w tym człowieku nie znajduję”.

Tłum, niezadowolony z takiego orzeczenia, nie daje za wygraną i woła: „Podburza lud, nauczając po całej Judei, i to począwszy od Galilei, aż dotąd”.

Piłata zapewne zdumiewa ślepy fanatyzm Żydów. Naczelni kapłani i starsi nieustannie krzyczą, więc zwraca się do Jezusa i pyta: „Czy nie słyszysz, jak wiele świadczą przeciwko tobie?” Ale Jezus nie próbuje mu odpowiedzieć. Spokój, jaki zachowuje wobec nienawistnych oskarżeń, wprawia Piłata w podziw.

Dowiedziawszy się, że Jezus jest Galilejczykiem, Piłat znajduje sposób na uwolnienie się od odpowiedzialności. Z okazji Paschy przebywa w Jeruzalem władca Galilei, Herod Antypas (syn Heroda Wielkiego), do niego więc odsyła Jezusa. Herod kazał kiedyś ściąć Jana Chrzciciela, ale gdy potem usłyszał o cudach Jezusa, przestraszył się, że jest on wskrzeszonym Janem.

Możliwość ujrzenia Jezusa bardzo cieszy Heroda. Nie dlatego, że interesuje się jego losem ani że faktycznie chce zbadać prawdziwość stawianych mu zarzutów. Przeciwnie, kieruje się zwykłą ciekawością oraz chęcią zobaczenia jakiegoś cudu.

Ale Jezus nie ma zamiaru zaspokajać ciekawości Heroda i w ogóle nie odpowiada na jego pytania. Zawiedziony król oraz żołnierze z jego straży przybocznej wystawiają Jezusa na pośmiewisko. Ubierają go we wspaniałą szatę i naigrawają się z niego. Następnie odsyłają go do Piłata. W rezultacie Herod i Piłat, którzy dotąd byli wrogami, zostają dobrymi przyjaciółmi.

Po powrocie Jezusa Piłat zwołuje naczelnych kapłanów, przełożonych żydowskich oraz lud i mówi: „Przyprowadziliście do mnie tego człowieka jako podżegacza ludu, a tymczasem ja, przesłuchawszy go wobec was, nie znalazłem w tym człowieku żadnej z tych win, które mu przypisujecie. A Herod także nie; odesłał go bowiem z powrotem do nas. I oto nie popełnił On niczego, czym by na śmierć zasłużył. Każę go więc wychłostać i wypuszczę”.

Tak więc Piłat dwukrotnie oświadcza, że Jezus jest niewinny. Bardzo chce go uwolnić, gdyż zdaje sobie sprawę, że kapłani wydali mu go wyłącznie z zawiści. Dalej stara się wypuścić Jezusa i otrzymuje do tego nowy bodziec: Kiedy siedzi na krześle sędziowskim, żona przekazuje mu usilną prośbę: „Nie wdawaj się z tym sprawiedliwym, bo dzisiaj we śnie [najwyraźniej od Boga] przez niego wiele wycierpiałam”.

Piłat wie, że powinien uwolnić tego niewinnego człowieka, ale jak to zrobić? Jana 18:36-38; Łukasza 23:4-16, Bw; Mateusza 27:12-14, 18, 19, Bw; 14:1, 2; Marka 15:2-5.

▪ Jak Jezus odpowiada na pytanie dotyczące jego królowania?

▪ Jakiej „prawdzie” daje świadectwo Jezus, gdy przebywa na ziemi?

▪ Co orzeka Piłat, jak reaguje na to tłum i co Piłat robi z Jezusem?

▪ Kim jest Herod Antypas, dlaczego bardzo się cieszy z ujrzenia Jezusa i jak go traktuje?

▪ Dlaczego Piłat chce uwolnić Jezusa?