Czy święta plonów podobają się Bogu?

STOSY soczystych owoców, dorodnych warzyw i okazałych snopów zboża stanowią zachwycający widok. W okresie żniw takie ekspozycje ozdabiają ołtarze i ambony kościołów w całej Anglii. W Europie, tak jak w innych częściach świata, z okazji rozpoczęcia i zakończenia żniw obchodzi się wiele świąt.

Szczególną wdzięczność za płody ziemi okazują ci, którzy utrzymują się z rolnictwa. W starożytnym narodzie izraelskim Bóg ustanowił trzy doroczne święta ściśle związane ze żniwami. Wczesną wiosną, podczas Święta Przaśników, Izraelici przedstawiali Mu snop będący pierwociną zbiorów jęczmienia. W czasie Święta Tygodni (czyli Pięćdziesiątnicy), obchodzonego późną wiosną, ofiarowywali bochenki chleba upieczonego ze świeżo zżętej pszenicy. Jesienią przychodził czas na Święto Zbiorów, oznaczające koniec prac polowych (Wyjścia 23:14-17). Wymienione uroczystości były radosnymi „świętymi zgromadzeniami” (Kapłańska 23:2; Powtórzonego Prawa 16:16).

A co można powiedzieć o dzisiejszych świętach plonów? Czy podobają się Bogu?

Pogańskie korzenie

W roku 1843 pewnego duchownego z Kornwalii w Anglii oburzył świecki charakter tradycyjnej uczty dożynkowej oraz związane z nią pijaństwo, toteż postanowił przywrócić pewien średniowieczny zwyczaj. Wziął trochę świeżo zebranego ziarna i przygotował z niego chleb na uroczystość komunii w swoim kościele. W ten sposób ustanowił święto plonów (Lammas) — „chrześcijańską” uroczystość wywodzącą się zdaniem niektórych ze starożytnego kultu celtyckiego boga Luga. Tak więc dzisiejsze anglikańskie święto plonów korzeniami sięga pogaństwa.

A co z innymi praktykami związanymi z końcem żniw? Jak podaje Encyclopædia Britannica, wiele obrzędów odprawianych przy takich okazjach wywodzi się od „animistycznej wiary w zbożowego ducha lub zbożową matkę”. W niektórych regionach rolnicy wierzyli, że ów duch przebywa w ostatnim snopie czekającym na zżęcie. Chcąc go wygonić, uderzali w snop kijami, aż z kłosów wysypały się ziarna. Gdzie indziej wplatano kilka źdźbeł w „zbożową babę”, którą trzymano „na szczęście” do następnych zasiewów. Wówczas zachowane kłosy z powrotem wkopywano w ziemię, aby w ten sposób zapewnić sobie błogosławieństwo na nowe zbiory.

Niektóre legendy łączą święta plonów z kultem babilońskiego boga Tammuza, ukochanego bogini płodności Isztar. Odcinanie dojrzałego kłosa symbolizowało przedwczesną śmierć Tammuza. W innych podaniach święto plonów wiązało się nawet z ofiarami z ludzi — praktyką, którą Jehowa Bóg się brzydzi (Kapłańska 20:2; Jeremiasza 7:30, 31).

Jaki jest Boży punkt widzenia?

Postępowanie Boga ze starożytnym Izraelem wyraźnie wskazuje, że Jehowa, Stwórca i Źródło życia, wymagał od swych chwalców wyłącznego oddania (Psalm 36:9; Nahuma 1:2). Zwyczaj opłakiwania boga Tammuza, praktykowany za czasów proroka Ezechiela, był w oczach Jehowy ‛wielką obrzydliwością’. Udział fałszywych czcicieli Boga w tym oraz w innych obrzędach religii pogańskiej spowodował, że Jehowa zamknął swe uszy na ich modlitwy (Ezechiela 8:6, 13, 14, 18).

Dla porównania weźmy pod uwagę święta, które Jehowa Bóg nakazał obchodzić Izraelitom w związku ze żniwami. Święto Zbiorów było uroczystym zgromadzeniem, w trakcie którego młodzi i starzy, bogaci i biedni mieszkali w tymczasowych szałasach przyozdobionych bujnymi gałęziami z okazałych drzew. Był to dla wszystkich czas wielkiej radości, ale też okres rozpamiętywania ocalenia, jakie Bóg zgotował ich praojcom, wyprowadzając ich z Egiptu (Kapłańska 23:40-43).

Podczas świąt izraelskich ofiary składano Jehowie, jedynemu prawdziwemu Bogu (Powtórzonego Prawa 8:10-20). Jeśli chodzi o wspomniane wcześniej wierzenia animistyczne, Biblia nigdzie nie nadmienia, jakoby płody roli, na przykład snopy pszenicy, miały duszę.a Poza tym z Księgi tej wyraźnie wynika, że bożki są martwe: nie mówią, nie widzą, nie słyszą, nie wąchają, nie czują ani w żaden sposób nie potrafią pomóc swym czcicielom (Psalm 115:5-8; Rzymian 1:23-25).

Obecnie chrześcijanie nie podlegają przymierzu Prawa, które Bóg zawarł ze starożytnym narodem izraelskim. On bowiem ‛usunął je z drogi przez przybicie do Jezusowego pala męki’ (Kolosan 2:13, 14). Nowożytni słudzy Jehowy żyją według „prawa Chrystusowego” i z docenianiem przyjmują wszelkie dary Boże (Galatów 6:2).

Apostoł Paweł wyraźnie oświadczył, że żydowskie święta były „cieniem tego, co ma nadejść”, i dodał: „Ale rzeczywistość należy do Chrystusa” (Kolosan 2:16, 17). Z tego względu prawdziwi chrześcijanie zgadzają się z następującą argumentacją biblijną: „To, co narody składają w ofierze, składają w ofierze demonom, a nie Bogu (...) Nie możecie pić kielicha Jehowy i kielicha demonów” (1 Koryntian 10:20, 21). Co więcej, stosują się do nakazu, by ‛przestać dotykać tego, co nieczyste’. Czy święta plonów obchodzone w waszej okolicy mają związek ze zwyczajami pogańskimi lub innymi fałszywymi wierzeniami? Jeśli tak, to prawdziwi chrześcijanie mogą uniknąć ściągnięcia na siebie niezadowolenia Jehowy, wystrzegając się takich skalanych form wielbienia (2 Koryntian 6:17).

Kiedy dziecko otrzyma od ojca prezent, to komu chce okazać swą wdzięczność? Komuś obcemu czy ojcu? Słudzy Boży każdego dnia w płynących z serca modlitwach dziękują za przeobfitą szczodrość swemu niebiańskiemu Ojcu, Jehowie (2 Koryntian 6:18; 1 Tesaloniczan 5:17, 18).

[Przypis]