Prześladowanie nie zdołało powstrzymać sług Jehowy.

²⁵ Apostołów kolejny raz postawiono przed Sanhedrynem i znowu próbowano wywrzeć na nich nacisk (5:26-42). Kazano im zaprzestać głoszenia, ale oni odparli: „Słuchać jako władcy musimy Boga bardziej niż ludzi”. Stało się to dla ówczesnych uczniów Jezusa miernikiem, którego przestrzegają także dzisiejsi Świadkowie Jehowy. Po wysłuchaniu przestrogi Gamaliela, nauczyciela Prawa, przywódcy rozkazali ich wychłostać, zabronili im głosić, po czym ich wypuścili.

26. W czym usługiwanie apostołów przypomina działalność dzisiejszych Świadków Jehowy?

²⁶ Apostołowie radowali się, że poczytano ich za godnych znoszenia zniewag dla imienia Jezusa. „Codziennie też w świątyni oraz od domu do domu bezustannie nauczali i opowiadali dobrą nowinę o Chrystusie Jezusie”. Pełnili więc służbę kaznodziejską, głosząc od drzwi do drzwi. Podobnie postępują nowożytni Świadkowie Jehowy, którzy również otrzymali ducha Bożego, gdyż są Mu posłuszni i oznajmiają: „Naszym Władcą jest Jehowa!”

Chodźmy w bojaźni Jehowy

„A [zbór,] chodząc w bojaźni Jehowy i doznając pociechy ducha świętego, stale się pomnażał” (DZIEJE APOSTOLSKIE 9:31).

1, 2. (a) Co się działo, gdy zbór chrześcijański wkroczył w okres pokoju? (b) Co czyni Jehowa, mimo iż dopuszcza prześladowanie?

PEWIEN uczeń Chrystusa stanął w obliczu najcięższej próby. Czy zachowa prawość wobec Boga? Ależ tak! Chodził w bojaźni Bożej, przejęty lękiem przed swym Stwórcą, i oto miał ponieść śmierć jako wierny świadek na rzecz Jehowy.

² Tym bogobojnym rzecznikiem prawości był Szczepan, „mężczyzna pełen wiary i ducha świętego” (Dzieje Apostolskie 6:5). Zamordowanie go wznieciło falę prześladowań, ale później zbór w całej Judei, Galilei i Samarii wkroczył w okres pokoju i umocnił się pod względem duchowym. Co więcej, „chodząc w bojaźni Jehowy i doznając pociechy ducha świętego, stale się pomnażał” (Dzieje Apostolskie 9:31). Na podstawie opisu zawartego w rozdziałach od 6 do 12 Dziejów Apostolskich możemy dziś jako Świadkowie Jehowy być pewni, że Bóg będzie nam błogosławił zarówno w okresach spokoju, jak i w czasach prześladowań. Działajmy więc z nacechowaną szacunkiem bojaźnią Bożą, gdy jesteśmy uciskani, wyzyskujmy też chwile ulgi na budowanie się pod względem duchowym oraz jeszcze gorliwszą służbę dla Jehowy! (Powtórzonego Prawa 32:11, 12; 33:27).

Wierny do końca

3. Jaki problem rozwiązano w Jeruzalem i w jaki sposób?

³ Nawet w czasach pokojowych mogą się pojawiać trudności, ale dobre zorganizowanie sprzyja ich pokonywaniu (6:1-7). Żydzi mówiący po grecku zaczęli się skarżyć, że w Jeruzalem przy codziennym rozdzielaniu żywności pomijano ich wdowy, a lepiej zaopatrywano współwyznawców władających językiem hebrajskim. Apostołowie rozwiązali ten problem, wyznaczając do zajęcia się tą „potrzebną sprawą” siedmiu mężczyzn, między innymi Szczepana.

4. Jak Szczepan zareagował na fałszywe oskarżenia?

⁴ Jednakże bogobojny Szczepan wkrótce został poddany próbie (6:8-15, Dąbrowski, z greki). Otóż wdali się z nim w spór jacyś ludzie. Niektórzy z nich należeli do „synagogi Wyzwoleńców”. Byli to więc prawdopodobnie Żydzi pojmani przez Rzymian, a później wyzwoleni, bądź też żydowscy prozelici, którzy kiedyś byli niewolnikami. Wrogowie Szczepana, nie umiejąc sprostać mądrości i duchowi, widocznym w jego wypowiedziach, doprowadzili go przed Sanhedryn. Tam fałszywi świadkowie zeznali: „Słyszeliśmy go, gdy mówił, że ów Jezus Nazareński zburzy to miejsce i zmieni ustawy, które nam nadał Mojżesz”. Ale nawet przeciwnicy mogli zobaczyć, że Szczepan nie był złoczyńcą, lecz miał pogodne oblicze jak anioł, posłaniec Boży, pewny Jego poparcia. Jakże odmiennie wyglądały ich pełne złości oblicza, poddali się bowiem Szatanowi!

5. Na co zwrócił uwagę Szczepan w swym świadectwie?

⁵ Wypytywany przez arcykapłana Kajfasza, Szczepan dał śmiałe świadectwo (7:1-53). Przypomniał dzieje Izraelitów, wykazując, iż z chwilą przyjścia Mesjasza Bóg zamierzał znieść Prawo i służbę świątynną. Podkreślił, że jak niegdyś Izraelici odrzucili swego wyzwoliciela Mojżesza, teraz niby darzonego szacunkiem przez wszystkich Żydów, tak ostatnio nie przyjęli Tego, który przyniósł większe wyzwolenie. Zaznaczywszy, iż Bóg nie mieszka w domach uczynionych ręką ludzką, Szczepan dał do zrozumienia, że ich świątynia oraz sposób oddawania czci Jehowie są czymś przejściowym. Ponieważ jednak ci, którzy go sądzili, nie okazywali bojaźni wobec Boga i nie zamierzali poznać Jego woli, Szczepan powiedział: ‛Ludzie uparci, wy zawsze się opieracie duchowi świętemu. Którego proroka nie prześladowali wasi praojcowie? Zabijali tych, co zapowiadali przyjście Sprawiedliwego, którego zdrajcami i mordercami staliście się wy’.

6. (a) Jakiego przeżycia krzepiącego wiarę doznał Szczepan przed śmiercią? (b) Dlaczego słusznie mógł powiedzieć: „Panie Jezusie, przyjmij mego ducha”?

⁶ Za to odważne wystąpienie Szczepan został zamordowany (7:54-60). Sędziowie wpadli we wściekłość, ponieważ obarczył ich winą za zabicie Jezusa. Jakże umocniona została wiara Szczepana, gdy ‛wpatrując się w niebo, ujrzał chwałę Boga oraz Jezusa stojącego po prawicy Bożej’! Szczepan mógł spojrzeć w oczy swym wrogom z przeświadczeniem, że spełnił wolę Najwyższego. Świadkowie Jehowy nie mają dzisiaj widzeń, niemniej w czasie prześladowań także potrafią zachowywać pogodę ducha, której źródłem jest Bóg. Kiedy nieprzyjaciele wyprowadzili Szczepana poza mury Jeruzalem i zaczęli go kamienować, ten zwrócił się z błagalną prośbą: „Panie Jezusie, przyjmij mego ducha”. Były to stosowne słowa, gdyż Bóg upoważnił Jezusa do przywracania ludziom życia (Jana 5:26; 6:40; 11:25, 26). Upadłszy na kolana, Szczepan jeszcze zawołał: „Jehowo, nie obciążaj ich tym grzechem”. Następnie zapadł w sen śmierci jako męczennik, podobnie do wielu późniejszych naśladowców Jezusa, nawet z czasów nowożytnych.

Prześladowania prowadzą do rozprzestrzenienia dobrej nowiny

7. Jakie były skutki prześladowania?

⁷ Śmierć Szczepana w gruncie rzeczy przyczyniła się do nadania rozgłosu dobrej nowinie (8:1-4). Wskutek prześladowania wszyscy uczniowie z wyjątkiem apostołów rozproszyli się po całej Judei i Samarii. Niejaki Saul, który poparł zamordowanie Szczepana, zawzięcie pustoszył zbór niczym dziki zwierz, wdzierając się do domów i wywlekając naśladowców Jezusa, aby ich uwięzić. Ponieważ rozproszeni uczniowie nie przestawali głosić, szatański zamiar powstrzymania bogobojnych głosicieli Królestwa za pomocą represji spełzł na niczym. Tak samo w dobie obecnej prześladowanie często przyczynia się do rozprzestrzenienia dobrej nowiny albo zwrócenia uwagi na dzieło głoszenia o Królestwie.

8. (a) Jakie rezultaty przyniosło głoszenie w Samarii? (b) Jak Piotr użył drugiego z kluczy powierzonych mu przez Jezusa?

⁸ Do Samarii udał się ewangelizator Filip, żeby ‛głosić Chrystusa’ (8:5-25, BT). W mieście tym oznajmiano dobrą nowinę, wypędzano nieczyste duchy i uzdrawiano ludzi, co wywołało ogromną radość. Apostołowie wyprawili do Samarii z Jeruzalem Piotra i Jana, a gdy ci modlili się i wkładali ręce na świeżo ochrzczonych, nowi uczniowie otrzymywali ducha świętego. Były czarnoksiężnik imieniem Szymon, który też niedawno został ochrzczony, usiłował kupić od apostołów tę władzę, ale Piotr odparł: „Niech pieniądze twoje przepadną razem z tobą (...), bo serce twoje nie jest prawe wobec Boga”. Szymon, zachęcony do okazania skruchy oraz błagania Jehowy o przebaczenie, prosił apostołów o wstawienie się za nim do Boga. Powinno to pobudzić wszystkich okazujących dziś bojaźń przed Jehową do modlitw o pomoc w strzeżeniu serca (Przysłów 4:23). (Z opisanego zdarzenia wywodzi się określenie „symonia”, czyli: „kupowanie lub sprzedawanie godności bądź stanowisk kościelnych”). Piotr i Jan ogłaszali dobrą nowinę również w licznych wioskach samarytańskich. W ten sposób Piotr użył drugiego z kluczy, jakie otrzymał od Jezusa, żeby otworzyć ludziom drogę do zdobycia wiedzy oraz wejścia do Królestwa niebiańskiego (Mateusza 16:19).

9. Kim był Etiopczyk, któremu głosił Filip, i dlaczego mógł on zostać ochrzczony?

⁹ Następnie anioł Boży wyznaczył Filipowi nowe zadanie (8:26-40). Pewien „eunuch”, dworzanin królowej etiopskiej Kandaki, sprawujący