Dlaczego cuda nie wystarczą do zbudowania wiary

WIERZĘ w to, co widzę. Taką dewizą kieruje się wiele ludzi. Niektórzy mówią, że uwierzyliby w Boga, gdyby w jakiś cudowny sposób im się objawił. Być może. Ale czy dzięki temu posiedliby prawdziwą wiarę?

Rozważmy przykład Izraelitów: Koracha, Datana i Abirama. Biblia wskazuje, iż byli naocznymi świadkami napawających lękiem cudów Bożych: dziesięciu plag egipskich, ucieczki narodu izraelskiego przez Morze Czerwone oraz unicestwienia faraona i jego wojska (2 Mojżeszowa 7:19 do 11:10; 12:29-32; Psalm 136:15). Poza tym u stóp góry Synaj słyszeli, jak Jehowa przemówił z nieba (5 Mojżeszowa 4:11, 12). Jednakże wkrótce po tych cudach owi trzej mężczyźni wzniecili bunt przeciwko Jehowie i wybranym przez Niego sługom (4 Mojżeszowa 16:1-35; Psalm 106:16-18).

Jakieś 40 lat później świadkiem cudu był też prorok Bileam. Ale nawet interwencja anioła nie powstrzymała go od stanięcia po stronie nieprzyjaciół Bożych, Moabitów. Nie bacząc na swe niezwykłe przeżycie, Bileam wystąpił przeciwko Jehowie Bogu i Jego ludowi (4 Mojżeszowa 22:1-35; 2 Piotra 2:15, 16). Niemniej ten przejaw braku wiary blednie w porównaniu z niewiarą Judasza Iskariota. Będąc bliskim współpracownikiem Jezusa, Judasz widział wyjątkowo dużo cudów, a mimo to zdradził Chrystusa za 30 srebrników (Mateusza 26:14-16, 47-50; 27:3-5).

Również żydowscy przywódcy religijni oglądali niejeden cud Jezusa. Gdy wskrzesił on Łazarza, przyznali nawet: „Ten człowiek dokonuje wielu znaków”. Ale czy widok przywróconego do życia Łazarza zmiękczył ich serca i zaszczepił w niej wiarę? Nic podobnego! Postanowili zabić zarówno Jezusa, jak i Łazarza! (Jana 11:47-53; 12:10).

Ci niegodziwcy nie uwierzyli nawet po bezpośredniej interwencji Bożej. Pewnego razu Jezus modlił się na głos na dziedzińcu świątyni: „Ojcze, otocz chwałą swoje imię”. W odpowiedzi rozległ się z nieba głos Jehowy: „Już otoczyłem je chwałą i jeszcze je chwałą otoczę”. Jednakże to cudowne wydarzenie nie wzbudziło wiary w sercach naocznych świadków. W Biblii czytamy: „Chociaż dokonał wobec nich tylu znaków, nie uwierzyli w niego” (Jana 12:28-30, 37; porównaj Efezjan 3:17).

Dlaczego cuda nie zbudowały wiary

Jak wytłumaczyć taką niewiarę u ludzi, którzy widzieli cuda? Odrzucenie Jezusa przez przywódców religijnych wydaje się szczególnie intrygujące, gdy weźmiemy pod uwagę, że w początkowym okresie jego służby naród żydowski „trwał w oczekiwaniu” na Chrystusa, czyli Mesjasza (Łukasza 3:15). Pytanie jednak, czego oczekiwano. Leksykograf W. E. Vine informuje za znanym biblistą, że Żydami owładnęła myśl o Mesjaszu, który zapewni im „doczesne zwycięstwo” i „dobrobyt materialny”. Nie byli więc przygotowani na przyjęcie pokornego, stroniącego od polityki Jezusa z Nazaretu, który zjawił się wśród nich jako prawdziwy Mesjasz w 29 roku n.e. Ponadto duchowi przewodnicy ludu obawiali się, że Jezus swymi naukami zburzy istniejący porządek rzeczy i pozbawi ich zaszczytnych pozycji (Jana 11:48). Z góry wyrobione poglądy oraz samolubstwo przesłoniły im znaczenie jego cudów.

Później żydowscy przywódcy religijni i inni ludzie odrzucili cuda potwierdzające, że to naśladowcy Jezusa cieszą się uznaniem Bożym. Kiedy na przykład apostołowie uzdrowili człowieka kulawego od urodzenia, podenerwowani członkowie żydowskiego sądu najwyższego zastanawiali się: „Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Przecież za ich sprawą wydarzył się znak godny uwagi, jawny dla wszystkich mieszkańców Jeruzalem, i nie możemy temu zaprzeczyć. Żeby się to jednak dalej nie rozprzestrzeniało wśród ludu, zagroźmy im, aby już więcej do żadnego człowieka nie mówili z powoływaniem się na to imię” (Dzieje 3:1-8; 4:13-17). Ów niezwykły cud najwyraźniej nie rozniecił wiary w sercach tych ludzi.

Ambicja, duma i chciwość zatwardziły niejedno serce. Najwyraźniej tak było w wypadku wspomnianych na początku Izraelitów — Koracha, Datana i Abirama. Drugich powstrzymywała zazdrość, strach i wiele innych szkodliwych skłonności. Warto też pamiętać o demonach, nieposłusznych aniołach, którzy niegdyś oglądali oblicze samego Boga (Mateusza 18:10). Nie wątpią w Jego istnienie. Przecież „demony wierzą, a dygoczą” (Jakuba 2:19). Nie jest to jednak prawdziwa wiara w Boga.

Na czym polega prawdziwa wiara

Prawdziwa wiara jest czymś więcej niż samym przeświadczeniem o istnieniu kogoś lub czegoś. Nie polega też jedynie na chwilowej emocjonalnej reakcji na jakiś cud. W Liście do Hebrajczyków 11:1 czytamy: „Wiara to nacechowane pewnością oczekiwanie rzeczy spodziewanych, oczywisty przejaw rzeczy realnych, choć nie widzianych”. Osoba odznaczająca się wiarą jest głęboko przekonana o niezawodności wszystkich obietnic Jehowy Boga, tak jakby już się spełniły. Co więcej, fakty przemawiające za realnością nie oglądanych rzeczy są tak przekonujące, iż wiarę uznano za ich oczywisty przejaw. A zatem wiara opiera się na dowodach. W przeszłości cuda pomagały ją umacniać lub budować. Znaki dokonywane przez Jezusa miały przekonać drugich, że jest on obiecanym Mesjaszem (Mateusza 8:16, 17; Hebrajczyków 2:2-4). Również dary ducha świętego, czyli czynnej siły Bożej, takie jak cudowne uzdrawianie lub mówienie językami, dowodziły, iż Jehowa darzy teraz uznaniem nie naród żydowski, lecz zbór chrześcijański, założony przez Jego Syna, Jezusa Chrystusa (1 Koryntian 12:7-11).

Do cudownych darów ducha należało prorokowanie. Kiedy niewierzący byli świadkami takiego niezwykłego wydarzenia, niektórzy zaczynali oddawać cześć Jehowie, oznajmiając: „Bóg rzeczywiście jest wśród was” (1 Koryntian 14:22-25). Niemniej Jehowa Bóg nie zamierzał uczynić cudów stałym elementem chrześcijańskiego sposobu wielbienia. Dlatego apostoł Paweł napisał: „Czy są dary prorokowania — zostaną usunięte, czy języki — ustaną” (1 Koryntian 13:8). Takie dary najwyraźniej zanikły ze śmiercią apostołów oraz tych, którym oni je przekazali.

Czy zatem obecnie ludzie nie mają na czym budować wiary? Ależ mają, przecież Paweł oznajmił: „[Bóg] nie pozostał bez świadectwa, gdyż czynił dobro, dając wam deszcze z nieba oraz pory urodzajne, napełniając wasze serca pokarmem i weselem” (Dzieje 14:17). Dla osób szczerych, gotowych otworzyć umysły i serca na otaczające nas dowody, „niewidzialne przymioty [Jehowy Boga] są wyraźnie widoczne już od stworzenia świata, gdyż są dostrzegane dzięki temu, co zostało uczynione — nawet jego wiekuista moc i Boskość — tak iż oni [ludzie zaprzeczający istnieniu Boga] są bez wymówki” (Rzymian 1:20).

Ale samo przeświadczenie o istnieniu Boga to za mało. Paweł nawoływał: „Już nie dajcie się kształtować na wzór tego systemu rzeczy, ale się przemieniajcie przez przeobrażanie swego umysłu, abyście sami doświadczyli, co jest dobrą i miłą, i doskonałą wolą Bożą” (Rzymian 12:2). Jest to możliwe dzięki pilnemu studiowaniu Pisma Świętego na podstawie chrześcijańskich publikacji, takich jak niniejsze czasopismo. Wiara oparta na dokładnej znajomości Słowa Bożego, Biblii, nie jest ani słaba, ani płytka. Kto poznał wolę Bożą i z wiarą się do niej dostosowuje, pełni dla Boga świętą służbę (Rzymian 12:1).

Nie widzieć, a uwierzyć

Apostoł Tomasz miał trudności z uwierzeniem w zmartwychwstanie Jezusa. „Jeśli nie zobaczę na jego rękach śladu gwoździ i nie włożę swego palca w ślad gwoździ, i nie włożę swej ręki w jego bok, na pewno nie uwierzę” — oświadczył. Kiedy Jezus później przybrał ciało, na którym były rany po przybiciu do pala, cud ten wywarł na Tomaszu duże wrażenie. Niemniej Jezus powiedział: „Szczęśliwi, którzy nie widzą, a jednak wierzą” (Jana 20:25-29).

Obecnie miliony Świadków Jehowy ‛chodzi dzięki wierze, a nie dzięki widzeniu’ (2 Koryntian 5:7). Chociaż nie widzieli cudów opisanych w Biblii, są głęboko przekonani, że się wydarzyły. Okazują wiarę w Boga i w Jego Słowo. Z pomocą ducha Bożego potrafią zrozumieć nauki przedstawione w Biblii oraz jej główny temat — wykazanie słuszności zwierzchniej władzy Jehowy Boga za pośrednictwem Jego niebiańskiego Królestwa (Mateusza 6:9, 10; 2 Tymoteusza 3:16, 17). Ci prawdziwi chrześcijanie stosują w życiu mądre rady z Pisma Świętego i odnoszą z tego ogromny pożytek (Psalm 119:105; Izajasza 48:17, 18). Wierzą niezbitemu świadectwu proroctw biblijnych, że żyjemy w „dniach ostatnich”, a także Bożej obietnicy, iż wkrótce nastanie nowy świat (2 Tymoteusza 3:1-5; Mateusza 24:3-14; 2 Piotra 3:13). Zdobytą wiedzą o Bogu dzielą się z drugimi, co przysparza im radości (Przypowieści 2:1-5). Zdają sobie sprawę, że osoby poszukujące Boga mogą Go naprawdę znaleźć jedynie dzięki studium Pisma Świętego (Dzieje 17:26, 27).

Czy przypominasz sobie Alberta, wspomnianego w poprzednim artykule? Kilka dni po nie spełnionej prośbie o cud odwiedziła go starsza wiekiem głosicielka Świadków Jehowy i zostawiła mu parę publikacji biblijnych. Potem Albert zgodził się na bezpłatne domowe studium Pisma Świętego. Kiedy lepiej się zapoznał z orędziem biblijnym, miejsce rozczarowania zajęło żywe zainteresowanie. Zrozumiał, że jednak znalazł Boga.

Pismo Święte usilnie zachęca: „Szukajcie Pana, dopóki można go znaleźć, wzywajcie go, dopóki jest blisko!” (Izajasza 55:6). Możesz to osiągnąć, nie czekając na nowożytny cud od Boga, lecz zdobywając dokładną wiedzę z Jego Słowa. Jest to konieczne, gdyż cuda nie wystarczą do zbudowania wiary.

[Ilustracja na stronie 5]

Nawet cudowne wskrzeszenie Łazarza nie skłoniło wrogów Jezusa do okazania wiary

[Ilustracje na stronie 7]

Wiara musi się opierać na dokładnej wiedzy z Biblii