osądzania ludzi będzie ich postępowanie podczas Dnia Sądu.

W Dniu Sądu miliardy ludzi po raz pierwszy otrzyma sposobność poznawania i wykonywania woli Bożej. Będzie to wymagało prowadzenia rozległej działalności wychowawczej, dzięki której ‛mieszkańcy żyznej krainy nauczą się prawości’ (Izajasza 26:9). Niestety, nie wszyscy zechcą dostosować się do woli Bożej. W Księdze Izajasza 26:10 powiedziano: „Choćby niegodziwemu okazano łaskę, i tak nie nauczy się prawości. W krainie rzetelności będzie postępował niesprawiedliwie i nie będzie widział dostojeństwa Jehowy”. Tacy niegodziwcy w czasie Dnia Sądu poniosą śmierć już na zawsze (Izajasza 65:20).

Z końcem Dnia Sądu pozostali ludzie w pełni ‛ożyją’, czyli osiągną doskonałość (Objawienie 20:5). A zatem Dzień Sądu przyniesie ludzkości odrodzenie — powrót do pierwotnego doskonałego stanu (1 Koryntian 15:24-28). Potem nastąpi ostateczna próba. Szatan zostanie uwolniony i będzie mógł po raz ostatni przypuścić atak na mieszkańców ziemi (Objawienie 20:3, 7-10). Ci, którzy nie dadzą mu się zwieść, skorzystają z całkowitego spełnienia biblijnej obietnicy: „Prawi posiądą ziemię i będą na niej przebywać na zawsze” (Psalm 37:29). Tak więc dla wszystkich ludzi wiernych Bogu Dzień Sądu okaże się prawdziwym błogosławieństwem!

WNIKLIWI badacze Biblii niemal z 40-letnim wyprzedzeniem ogłosili, że rok 1914 przyniesie niezwykłe wydarzenia. Jakie? I co wskazywało, że będzie on taki ważny?

Ewangelia według Łukasza 21:24 zawiera następującą wypowiedź Jezusa: „Jerozolima będzie deptana przez narody, aż się dopełnią wyznaczone czasy narodów [„czasy pogan”, Biblia warszawska]”. Jerozolima była stolicą państwa żydowskiego — siedzibą królów z rodu Dawida (Psalm 48:1, 2). Królowie ci wyróżniali się spośród innych władców czymś szczególnym. Otóż zasiadali „na tronie Jehowy”, czyli reprezentowali samego Boga (1 Kronik 29:23). Tak więc Jerozolima symbolizowała władzę Jehowy.

Ale jak i kiedy władza ta zaczęła być „deptana przez narody”? Nastąpiło to w roku 607 p.n.e. — gdy Jerozolimę podbili Babilończycy. Rządy królów z rodu Dawida, zasiadających „na tronie Jehowy”, zostały wtedy przerwane (2 Królów 25:1-26). Czy ten stan rzeczy miał trwać bez końca? Nie. W proroctwie Ezechiela znajdujemy słowa skierowane do ostatniego z tych królów — Sedekiasza: „Usuń zawój i zdejmij koronę. (...) Niechybnie stanie się niczyja, aż przyjdzie ten, do którego należy tytuł prawny, i jemu to dam” (Ezechiela 21:26, 27). „Tytuł prawny” do korony Dawida przysługuje Chrystusowi Jezusowi (Łukasza 1:32, 33). A zatem wspomniane ‛deptanie’ miało się skończyć wraz z objęciem władzy królewskiej przez Jezusa.

Kiedy należało oczekiwać tego doniosłego wydarzenia? Jezus wykazał, że rządy pogan miały trwać przez pewien wyznaczony czas. Ustalenie długości owego okresu jest możliwe dzięki informacjom z 4 rozdziału Księgi Daniela. Opisano tam proroczy sen babilońskiego króla Nebukadneccara. Władcy temu śniło się potężne drzewo, które zostało ścięte. Pozostawiony pień nie mógł odrastać, gdyż założono na niego obręcz żelazną i miedzianą. Anioł obwieścił: „Niech nad nim przeminie siedem czasów” (Daniela 4:10-16).

W Biblii drzewa wyobrażają nieraz władzę (Ezechiela 17:22-24; 31:2-5). Zrąbanie tamtego symbolicznego drzewa wskazywało więc na przerwanie rządów Boga reprezentowanych przez królów w Jerozolimie. Jak jednak wynika ze wspomnianego snu, owo ‛deptanie Jerozolimy’ miało być przejściowe — miało potrwać „siedem czasów”. Co to za okres?

Zgodnie z Księgą Objawienia 12:6, 14 trzy i pół czasu to „tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni”. „Siedem czasów” musi zatem oznaczać okres dwa razy dłuższy, czyli 2520 dni. Ale po upływie 2520 dni od klęski Jerozolimy poganie nie przestali ‛deptać’ władzy Boga. Dlatego w omawianym proroctwie musiało chodzić o znacznie dłuższy okres. Księga Liczb 14:34 i Ezechiela 4:6 — gdzie podano zasadę „dzień za rok” — pozwalają wysnuć wniosek, że „siedem czasów” to 2520 lat.

Okres 2520 lat rozpoczął się w październiku 607 roku p.n.e. (gdy Jerozolima wpadła w ręce Babilończyków i dynastia Dawidowa utraciła tron), a zakończył się w październiku 1914 roku n.e. Dobiegły wtedy kresu „wyznaczone czasy narodów” i Jezus Chrystus wstąpił na tron w niebiańskim Królestwie Bożym (Psalm 2:1-6; Daniela 7:13, 14).a

Tak jak przepowiedział Jezus, o jego „obecności” w charakterze niebiańskiego Króla świadczą dramatyczne wydarzenia na świecie — wojny, klęski głodu, trzęsienia ziemi, zarazy (Mateusza 24:3-8; Łukasza 21:11). Stanowią one niezbity dowód, że w roku 1914 rzeczywiście narodziło się niebiańskie Królestwo Boże, a dla teraźniejszego złego świata zaczęły się „dni ostatnie” (2 Tymoteusza 3:1-5).

W BIBLII jest niewiele wzmianek o stworzeniu duchowym, które nosi imię Michał. Wszystkie jednak przedstawiają go w jakimś działaniu. W Księdze Daniela walczy on z niegodziwymi aniołami, w Liście Judy toczy spór z Szatanem, a w Księdze Objawienia prowadzi wojnę z Diabłem i demonami. Popierając władzę Jehowy i walcząc z Jego wrogami, żyje zgodnie ze znaczeniem swego imienia — „któż jest jak Bóg?” Ale kim właściwie jest Michał?

Niektóre biblijne postacie są znane pod więcej niż jednym imieniem. Na przykład patriarcha Jakub był też nazywany Izraelem, a apostoł Piotr — Szymonem (Rodzaju 49:1, 2; Mateusza 10:2). Z Biblii wynika, że Michał to imię odnoszone do Jezusa Chrystusa, zanim przyszedł na ziemię i gdy stąd odszedł. Rozważmy, jakie biblijne informacje uzasadniają taki wniosek.

Archanioł. Słowo Boże przedstawia Michała jako „archanioła”, czyli naczelnego anioła (Judy 9). Tytuł ten występuje