Mówienie z przekonaniem

GDY ktoś mówi z przekonaniem, inni dostrzegają, że jest głęboko przeświadczony o prawdziwości przekazywanych myśli. Z takim właśnie przekonaniem pełnił swą służbę apostoł Paweł. Do chrześcijan w Tesalonice napisał: „Dobra nowina, którą głosimy, nie dotarła do was przez samą tylko mowę, lecz także przez (...) głębokie przekonanie” (1 Tes. 1:5). Przejawiało się ono zarówno w wypowiedziach Pawła, jak i w jego stylu życia. I powinno być widoczne również w naszym sposobie przedstawiania prawd biblijnych.

Wyrażania się z przekonaniem nie należy mylić z upieraniem się przy swych poglądach, z dogmatyzmem czy arogancją. Chodzi raczej o to, by informacje ze Słowa Bożego przekazywać w sposób, z którego przebija silna wiara (Hebr. 11:1).

Kiedy mówić z przekonaniem. Wypowiadanie się z przekonaniem ma duże znaczenie w służbie polowej. Ludzie często zwracają uwagę nie tylko na treść naszego orędzia, ale też na to, jak je przedstawiamy. I wyczuwają, jaki jest nasz prawdziwy stosunek do poruszanych spraw. Twoje przekonanie silniej niż same słowa może im pokazać, że chcesz się z nimi podzielić czymś, co ma wielką wartość.

Mówienie z przekonaniem jest konieczne także wtedy, gdy zwracamy się do współwyznawców. Apostoł Piotr napisał swój pierwszy natchniony list po to, by „udzielić zachęty oraz z powagą zaświadczyć, że jest to prawdziwa niezasłużona życzliwość Boga”. Nawoływał braci: „Stójcie w niej niewzruszenie” (1 Piotra 5:12). Wiele pożytku przyniosły też słowa apostoła Pawła, który oznajmił w liście do zboru w Rzymie: „Jestem przekonany, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani rządy, ani rzeczy teraźniejsze, ani rzeczy przyszłe, ani moce, ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas oddzielić od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, naszym Panu” (Rzym. 8:38, 39). Poza tym Paweł pisał z przekonaniem o konieczności głoszenia — i rzeczywiście był przeświadczony o wielkim znaczeniu tego dzieła, czego wyraźnym dowodem była jego gorliwość (Dzieje 20:18-21; Rzym. 10:9, 13-15). Dzisiaj chrześcijańscy starsi mają z podobnym przekonaniem nauczać drugich Słowa Bożego.

Również rodzice, gdy w czasie studium lub przy innych okazjach omawiają z dziećmi sprawy duchowe, powinni wypowiadać się z przekonaniem. Aby było ono szczere, muszą pielęgnować w sercach miłość do Boga i Jego praw, gdyż ‛z obfitości serca mówią usta’ (Łuk. 6:45; Powt. Pr. 6:5-7). Przekonanie takie pobudzi ich też do dawania dzieciom przykładu „nieobłudnej wiary” (2 Tym. 1:5).

Wypowiadanie się z przekonaniem ma szczególne znaczenie, kiedy musisz bronić swej wiary. Kolega ze szkoły, nauczyciel czy współpracownik może być zdziwiony, że nie obchodzisz jakiegoś święta. Kto wie, czy twoja zdecydowana i przemyślana odpowiedź nie skłoni go do uszanowania twego biblijnego stanowiska. A co wtedy, gdy ktoś próbuje cię namówić do złego postępowania — nieuczciwości, zażywania narkotyków lub niemoralności? Ważne jest, byś jednoznacznie dał mu do zrozumienia, że nie zrobisz czegoś takiego i pod żadnym pozorem nie zmienisz decyzji. W takiej sytuacji musisz mówić z całkowitym przekonaniem. Józef, odrzucając niemoralne propozycje żony Potyfara, kategorycznie oświadczył: „Jakże mógłbym dopuścić się tej wielkiej niegodziwości i zgrzeszyć przeciwko Bogu?” A gdy kobieta ta dalej go nagabywała, po prostu uciekł z domu (Rodz. 39:9, 12).

Jak wyrażać przekonanie. Twoje przekonanie w dużej mierze mogą odzwierciedlać słowa, jakich dobierasz. Przy wielu okazjach Jezus poprzedzał ważne wypowiedzi zwrotem: „Zaprawdę, zaprawdę ci mówię” (Jana 3:3, 5, 11; 5:19, 24, 25). Paweł zaś posługiwał się takimi stwierdzeniami, jak: „Jestem przekonany”, „Wiem i jestem przekonany w Panu Jezusie” oraz „Mówię prawdę, nie kłamię” (Rzym. 8:38; 14:14; 1 Tym. 2:7). Jehowa czasami pobudzał swych proroków, by zapowiedzi spełnienia się Jego słowa uzupełniali dobitnymi oświadczeniami w rodzaju: „Sprawdzi się niezawodnie” (Hab. 2:3). Kiedy powołujesz się na takie proroctwa, możesz używać podobnego języka. Będzie to dowodem twej silnej wiary — pod warunkiem, że pokładasz ufność w Jehowie, a nie w sobie samym, i że zwracasz się do innych z szacunkiem.

Przekonanie może się też uzewnętrznić w powadze i zapale, z jakimi ktoś się wypowiada. Nie bez znaczenia jest tu mowa ciała, wyraz twarzy i gesty, choć te mogą się różnić w zależności od osoby. Nawet gdybyś z natury był nieśmiały i cichy, to jeśli jesteś głęboko przeświadczony o prawdziwości swych słów oraz o tym, że drudzy powinni je usłyszeć, twoje przekonanie z pewnością się uwidoczni.

Oczywiście przekonanie musi być szczere. Gdyby ludzie wyczuli, że nie mówimy z serca, lecz udajemy, prawdopodobnie doszliby do wniosku, iż nasze orędzie nie ma żadnej wartości. Dlatego przede wszystkim bądź sobą. W wypadku większego audytorium może będziesz musiał mówić głośniej i dobitniej niż zwykle. Ale zawsze dąż do tego, by wypowiadać się w sposób szczery i naturalny.

Co pomaga przemawiać z przekonaniem. Duże znaczenie ma twój stosunek do przedstawianego materiału, musisz więc starannie przygotowywać się do wystąpień. Nie wystarczy skopiować coś z publikacji, a potem to wyrecytować. Trzeba dobrze rozumieć temat i umieć wyjaśnić go własnymi słowami. Powinieneś być w pełni przekonany, że to, co mówisz, jest zgodne z prawdą i wartościowe dla słuchaczy. Dlatego przygotowując się, uwzględnij, jak wygląda ich sytuacja życiowa, ile już wiedzą na dany temat i co o nim sądzą.

Ludziom łatwiej jest dostrzec nasze przekonanie, gdy mówimy płynnie. Nie poprzestawaj więc na zgromadzeniu ciekawego materiału, ale ćwicz samo przemawianie. Poświęć szczególną uwagę tym częściom wystąpienia, które wymagają większego zaangażowania — byś nie musiał wtedy ciągle zaglądać do notatek. Nie zapominaj też modlić się do Jehowy o pobłogosławienie twych wysiłków. Wówczas ‛dzięki naszemu Bogu zdobędziesz się na śmiałość’, która umożliwi ci wypowiadanie się w sposób odzwierciedlający twe przekonanie o prawdziwości i znaczeniu przedstawianych myśli (1 Tes. 2:2).