ZARZĄDZANIE

Kierowanie, administrowanie, sprawowanie nadzoru z myślą o wywiązaniu się z jakiegoś obowiązku albo osiągnięciu zamierzonego celu.

Hebrajskie słowo pekuddáh, oddane w 1 Kronik 26:30 przez „zarządzanie”, wywodzi się od rdzenia pakád, oznaczającego „nawiedzić; zwrócić na coś uwagę” (Rut 1:6, przyp. w NW; por. BT). Bywa także tłumaczone na „opieka” lub „nadzór” (2Kn 24:11; Lb 3:32; por. 2Kl 11:18, przyp. w NW; zob. NADZORCA).

Na początku dziejów ludzkości Bóg upoważnił doskonałego człowieka do opiekowania się ziemią i podporządkowania sobie mieszkających na niej stworzeń (Rdz 1:26-28). Po buncie ludzi, zwłaszcza od czasu potopu, rozwinął się i upowszechnił patriarchalny system zarządzania. Regulował sprawy rodzin i ich własności oraz narzucał pewne normy zachowania.

Podczas 40-letniej wędrówki po pustkowiu zarządzanie narodem izraelskim, zgodnie z wolą Bożą, spoczywało w rękach Mojżesza, który dał pod tym względem piękny przykład m.in. dlatego, że część władzy przekazał godnym zaufania podwładnym (Wj 18:19-26). Sprawami kapłanów zarządzał głównie arcykapłan (Lb 3:5-10), chociaż innym kapłanom powierzano nadzór nad pewnymi działami służby (Lb 3:25, 26, 30-32, 36, 37; 4:16). Po wkroczeniu Izraelitów do Ziemi Obiecanej narodem zarządzali sędziowie, wspierani przez Boga (Sdz 2:16, 18; Rut 1:1).

Po ustanowieniu królestwa izraelskiego rozwinął się pełniejszy system zarządzania. W czasach Dawida istniała rozbudowana administracja, którą w całym kraju reprezentowali różni zarządcy, a część z nich podlegała bezpośrednio królowi (1Kn 26:29-32; 27:1, 16-22, 25-34). Wtedy też zreorganizowano służbę kapłańską: wyznaczono nadzorców prac w przybytku, urzędników i sędziów, odźwiernych, śpiewaków i muzyków, a prócz tego utworzono 24 oddziały kapłańskie do usługiwania w przybytku (1Kn 23:1-5; 24:1-19). Salomon jeszcze bardziej rozbudował administrację i sprawnie pokierował budową świątyni (1Kl 4:1-7, 26, 27; 5:13-18).

Złożone systemy zarządzania ukształtowały się także w innych państwach, o czym świadczy lista grup urzędników zgromadzonych przez króla Nebukadneccara z okazji wzniesienia złotego posągu (Dn 3:2, 3). Daniel został ‛ustanowiony władcą’ (z aram. szelét) nad prowincją babilońską, a „zarządzanie” nią (aram. ʽawidáh) powierzono Szadrachowi, Meszachowi i Abed-Negowi, którzy podlegali Danielowi (Dn 2:48, 49).

W Chrześcijańskich Pismach Greckich wielokrotnie omówiono sprawę robienia właściwego użytku z otrzymanej władzy oraz odpowiedzialności ciążącej na tych, którym wśród ludu Bożego powierzono nadzór nad wprowadzaniem w życie wyraźnej woli Stwórcy; często wspomina się przy tym o szafarzach i nadzorcach (Łk 16:2-4; 1Ko 9:17; Ef 3:2; Kol 1:25; Tyt 1:7). Są oni odpowiedzialni przede wszystkim przed Bogiem (Ps 109:8; Dz 1:20), ale stale muszą też pamiętać o potrzebach tych, którym usługują w ramach takiego systemu zarządzania (1Pt 4:10; zob. SZAFARZ).

Czym jest „zarządzanie”, które Bóg wprowadził w roku 33 n.e.?

Bóg w swej niezasłużonej życzliwości powziął zamierzenie związane z „zarządzaniem [gr. oikonomían, dosł. „zarządzanie domem”] przy pełnej granicy wyznaczonych czasów, mianowicie aby znowu zebrać wszystko razem w Chrystusie — to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (Ef 1:10; por. Łk 12:42, przyp. w NW). Wspomniane „zarządzanie”, czyli sposób kierowania sprawami, wprowadzone przez Boga w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e., ma na celu zjednoczenie wszystkich Jego rozumnych stworzeń. Pierwszym etapem Bożego „zarządzania” jest zebranie na nowo „tego, co w niebiosach”, czyli przygotowanie zboru dziedziców Królestwa, którzy mają żyć w niebie i których duchowym Zwierzchnikiem jest Jezus Chrystus (Rz 8:16, 17; Ef 1:11; 1Pt 1:4). Drugim etapem omawianego „zarządzania” jest zgromadzenie na nowo „tego, co na ziemi” — przygotowanie ludzi, którzy mają żyć w ziemskim raju (Jn 10:16; Obj 7:9, 10; 21:3, 4).