Natura była pierwsza

„Ucho, które słyszy, i oko, które widzi — jedno i drugie uczynił Jehowa” (Przysłów 20:12).

TWOJE oczy są jak malutkie kamery telewizyjne. Przetwarzają obrazy na impulsy elektryczne i poprzez nerw wzrokowy przesyłają je do tylnej części mózgu, gdzie następuje rzeczywiste „widzenie”.

Ludzkie oko to miniaturowy cud — ma zaledwie 25 milimetrów średnicy, waży 8 gramów i jest genialnie zaprojektowane. Na przykład dysponuje odrębnymi systemami pozwalającymi widzieć zarówno przy znikomym, jak i dużym natężeniu światła. Dlatego pół godziny po wejściu do ciemnego pomieszczenia czułość oka na światło wzrasta 10 000 razy.

A dzięki czemu w normalnym świetle widzimy wyraźnie? W oku znajduje się przeszło 100 razy więcej światłoczułych komórek niż pikseli w matrycy typowej kamery wideo. Ponadto znaczna część tych komórek jest skupiona w maleńkim punkcie centralnej części siatkówki, zwanym dołkiem środkowym. Jest to obszar najostrzejszego widzenia. Ponieważ przesuwamy wzrok kilka razy na sekundę, odnosimy wrażenie, że całe pole widzenia jest ostre. Co ciekawe, dołek środkowy jest tak mały jak kropka na końcu tego zdania.

Impulsy elektryczne ze światłoczułych komórek biegną przez kolejne neurony i docierają do nerwu wzrokowego. Jednak neurony zajmują się nie tylko przekazywaniem sygnału. Wstępnie go obrabiają — potrzebne detale wzmacniają, a nieistotne osłabiają.

Kora wzrokowa mózgu to swego rodzaju zaawansowany odbiornik obrazu. Wyostrza go, poprawiając jego krawędzie. Ponadto porównuje impulsy docierające z komórek wrażliwych na podstawowe kolory, dzięki czemu potrafimy rozróżniać miliony barw. Mózg analizuje również niewielkie różnice w tym, co widzi jedno i drugie oko, i w ten sposób umożliwia ocenę odległości.

Zastanów się nad tym, jak to się dzieje, że gdy przebiegasz wzrokiem po twarzach oddalonej grupy ludzi, do twego mózgu docierają sygnały elektryczne, które są przetwarzane na wyraźne obrazy. Pomyśl także o tym, jak mózg porównuje najdrobniejsze szczegóły tych twarzy z obrazami zachowanymi w pamięci, dzięki czemu od razu rozpoznajesz przyjaciół. Czyż cały ten proces nie jest zdumiewający?

[Ilustracja na stronie 7]

Sposób, w jaki oko przetwarza informacje, jest świadectwem genialnego zaprojektowania