ABEL-BET-MAAKA, ABEL BET-MAAKA

(„potok domu Maaki”).

Warowne miasto w pn. Palestynie, na terytorium Naftalego, prawdopodobnie 7 km na zach. pn. zach. od Dan; utożsamiane z Tall Abil (Tel Awel Bet Maʽacha). Leżało w dogodnym miejscu na skrzyżowaniu drogi biegnącej z Chacoru w kierunku pn. z drogą wsch.-zach. łączącą Damaszek z Tyrem.

Ludzie Dawida pod wodzą Joaba oblegli to miasto, gdy schronił się w nim buntownik Szeba. Wtedy pewna mądra kobieta występująca w imieniu „pokojowo usposobionych i wiernych spośród Izraela” prosiła Joaba, by nie niszczył Abel — miasta, gdzie od dawna pytano o dobrą radę, a więc będącego „matką w Izraelu”; mogło to też oznaczać, że było ważnym miastem w okolicy lub miało swoje zależne miejscowości. Zgodnie z radą tej kobiety oblężeni przerzucili głowę Szeby ponad murem i miasto zostało oszczędzone (2Sm 20:14-22).

Pod wpływem judzkiego króla Asy władca Syrii Ben-Hadad I zaatakował Abel-Bet-Maakę, aby odciągnąć króla izraelskiego Baaszę od budowy Ramy (1Kl 15:20; zob. RAMA 2). Za panowania Pekacha Abel-Bet-Maakę zdobył król asyryjski Tiglat-Pileser III, a jego mieszkańców zesłano na wygnanie (2Kl 15:29). Miasto to, znane w tekstach asyryjskich jako Abilakka, występuje w inskrypcjach wymieniających miejscowości zdobyte przez Tiglat-Pilesera III. Od okolicznych żyznych i dobrze nawodnionych pól zapewne pochodzi inna trafna nazwa tego miasta: Abel-Maim („potok wód”). Dzięki swemu położeniu było dobrym spichlerzem (2Kn 16:4).