HERMON

(„poświęcone; obłożone klątwą”).

Hermon to najwyższy masyw górski w Palestynie, zwany przez Arabów Dżabal asz-Szajch (prawdopodobnie: „góra starca”) lub Dżabal at-Taldż („góra śnieżna”). Określenia te najwyraźniej wzięły się stąd, że niemal przez cały rok góra Hermon pokryta jest śniegiem. Jej ośnieżony szczyt może przypominać siwą głowę starca. W starożytności Sydończycy nazywali ją „Sirionem”, a Amoryci „Senirem” (Pwt 3:8, 9). To drugie miano przypuszczalnie było używane również w odniesieniu do części pasma Antylibanu (1Kn 5:23). Jeszcze inna nazwa tej góry brzmiała „Sijon” (nie Syjon) (Pwt 4:47, 48). Psalmista wspomniał o górach Hermon i Tabor, że ‛radośnie wykrzykują w imieniu Jehowy’ (Ps 89:12).

Góra Hermon stanowi pd. kraniec pasma Antylibanu; wznosi się na wysokość 2814 m n.p.m. i z pn. na pd. ma ok. 30 km długości. Pomiędzy jej kilkoma szczytami rozciąga się płaskowyż (Ps 42:6). Góra ta zbudowana jest z wapienia, choć od strony wsch. i zach. częściowo występują pokłady bazaltu. W wyższych partiach jest całkowicie pozbawiona roślinności, z wyjątkiem rosnących gdzieniegdzie niskich krzaków. Dolną część stoków porastają jodły, drzewa owocowe i krzewy. Od zach. i pd. niższe partie zboczy pokryte są winnicami.

W pogodny dzień ze szczytu Hermonu rozpościera się wspaniały widok na znaczną część Palestyny. Na zach. widać góry Liban, równinę wokół Tyru i Morze Śródziemne, na pd. zach — górę Karmel, na pd. — dolinę Jordanu z kotliną Chule i Jeziorem Galilejskim, a na wsch. — Równinę Damaszku.

Ośnieżony szczyt góry Hermon sprzyja skraplaniu się w nocy pary wodnej, w wyniku czego powstaje obfita rosa. Dziewiętnastowieczny przyrodnik H. B. Tristram napisał: „Nigdy nie widzieliśmy tak obfitej rosy. Wszystko było przemoczone, a namioty nie dawały zbyt wielkiej ochrony” (The Land of Israel, Londyn 1866, ss. 608, 609). Orzeźwiająca rosa z Hermonu pozwala przetrwać roślinom podczas długiej pory suchej (Ps 133:3; zob. ROSA). A topniejące śniegi z tej góry są głównym źródłem wód Jordanu.

W starożytności na górze Hermon polowano na dzikie zwierzęta, takie jak lwy czy lamparty (PnP 4:8). W czasach współczesnych w tamtych okolicach widywano lisy, wilki i niedźwiedzie syryjskie.

Góra Hermon stanowiła pn. granicę Ziemi Obiecanej (Joz 12:1; 13:2, 5, 8, 11). U jej podnóża mieszkali Chiwwici, których pokonał Jozue (Joz 11:1-3, 8, 16, 17). Być może właśnie na niej doszło do przemienienia Jezusa Chrystusa (Mt 17:1; Mk 9:2; Łk 9:28; 2Pt 1:18), gdyż krótko przed tym wydarzeniem przebywał on w pobliskiej Cezarei Filipowej (Mk 8:27; zob. BAAL-HERMON; PRZEMIENIENIE).