SMOŁA

(hebr. zéfet).

Ciemna, mazista ciecz składająca się głównie z mieszaniny węglowodorów (zob. ASFALT).

Naturalna smoła jest łatwopalna, a spalana przy ograniczonym dostępie powietrza wydziela duże ilości dymu. Prorocza zapowiedź, że potoki Edomu zamienią się w smołę, a kraj ten stanie się „płonącą smołą”, z której dym będzie się wznosił po czas niezmierzony, stanowi trafny obraz doszczętnej zagłady (Iz 34:9, 10). Opis ten pozwala też ustalić, o jaką substancję chodzi, gdyż Edom leżał w pobliżu Morza Martwego, na którego powierzchni nawet w naszych czasach gromadzi się niekiedy asfalt wydobywający się z podziemnych złóż.

Jak podano w Wyjścia 2:3, papirusowa skrzynka, w której umieszczono Mojżesza, była pokryta „asfaltem oraz smołą”. Zdaniem żydowskiego uczonego Rasziego od środka pokryto ją asfaltem, a z zewnątrz smołą. Mogło też chodzić o mieszankę dwóch form tej samej substancji różniących się konsystencją. Na przykład według W. M. Thomsona, autora dzieła The Land and the Book (zrew. J. Grande, 1910, s. 200), Wyjścia 2:3 „wyjaśnia, w jaki sposób przygotowywano asfalt. Naturalny asfalt występujący w tym kraju łatwo się topi, ale po schłodzeniu staje się kruchy jak szkło. Podczas topienia trzeba go więc zmieszać ze smołą, dzięki czemu utworzy zestaloną, szklistą substancję, podobną do wosku i całkowicie wodoszczelną”. W greckiej Septuagincie użyto w tym miejscu jednego słowa asfaltòpissa, oznaczającego mieszaninę asfaltu i smoły. W niektórych rejonach Bliskiego Wschodu jeszcze do niedawna używano naturalnej smoły do uszczelniania łodzi.