SZILO

(„ten, którego to jest; ten, do którego to należy”).

1. Patriarcha Jakub wypowiedział na łożu śmierci następujące błogosławieństwo: „Nie oddali się berło od Judy ani laska rozkazodawcy spomiędzy jego stóp, aż przyjdzie Szilo; i jemu będzie się należeć posłuszeństwo ludów” (Rdz 49:10). Prawo do wydawania rozkazów (laska rozkazodawcy) oraz władza królewska (berło) przypadały plemieniu Judy od czasu, gdy na tron wstąpił Dawid, pochodzący z tego plemienia. Miało tak być aż do nadejścia Szilo, co wskazywało, że królewska linia potomków Judy zakończy się właśnie na Szilo, który będzie nieprzemijającym dziedzicem. Także przed upadkiem królestwa Judy Jehowa wyjawił ostatniemu królowi judzkiemu, Sedekiaszowi, że władza zostanie powierzona temu, kto ma do niej prawo (Eze 21:26, 27). Najwyraźniej więc chodziło o Szilo, gdyż imię to oznacza „ten, którego to jest; ten, do którego to należy”.

W późniejszych stuleciach jedynym potomkiem Dawida, któremu obiecano władzę królewską, okazał się Jezus Chrystus. Przed jego narodzinami anioł Gabriel powiedział Marii: „Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca, i będzie on królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca” (Łk 1:32, 33). A zatem określenie Szilo musi się odnosić do Jezusa Chrystusa, „Lwa, który jest z plemienia Judy” (Obj 5:5; por. Iz 11:10; Rz 15:12).

W komentarzu biblijnym pod red. F. C. Cooka (s. 233) tak opisano poglądy starożytnych Żydów na werset z Rodzaju 49:10: „W starożytności wszyscy Żydzi odnosili to proroctwo do Mesjasza. Dlatego w Targumie Onkelosa czytamy: ‚Aż nadejdzie Mesjasz, do którego należy królestwo’, a w Targumie jerozolimskim: ‚Aż do czasu, gdy nadejdzie król Mesjasz, do którego należy królestwo’. (...) Także Talmud Babiloński mówi (Sanhedrin 98b): ‚Jakie jest imię Mesjasza? Szilo, ponieważ jest napisane: Aż przyjdzie Szilo’”.

2. Miasto na terytorium Efraima, leżące „na północ od Betel, na wschód od gościńca, który biegnie z Betel do Szechem, i na południe od Lebony” (Sdz 21:19). Na ogół utożsamia się je z dzisiejszym Chirbat Sajlun (Szilo), ok. 15 km na pn. pn. wsch. od Betel. Miejsce to odpowiada też opisowi biblijnemu. Znajduje się na wzgórzu i jest otoczone wyższymi wzgórzami z wyjątkiem pd. zach., gdzie rozciąga się dolina.

Kiedy w Szilo ustawiono przybytek (Joz 18:1), dokończono tam podziału ziemi między plemiona izraelskie (Joz 18:1 do 21:42). Później plemiona zamieszkałe po wsch. stronie Jordanu wzniosły nad rzeką ołtarz. Pozostałe plemiona uznały to za akt odstępstwa i zgromadziły się w Szilo, by z nimi walczyć. Zdołano jednak zachować pokój, gdyż okazało się, że ów ołtarz miał tylko przypominać o potrzebie dochowywania wierności Jehowie (Joz 22:10-34).

Jakiś czas później 12 000 dzielnych wojowników izraelskich podjęło ekspedycję karną przeciwko mieszkańcom Jabesz-Gilead za to, że nie przyłączyli się do walki z Beniaminitami. Potem do Szilo sprowadzono 400 dziewic z Jabesz-Gilead i przekazano je Beniaminitom. Mężczyznom tym pozwolono również porwać i wziąć sobie za żony córki z Szilo, które wyjdą „tańczyć w kręgach tanecznych” z okazji organizowanego tam co roku święta dla Jehowy (Sdz 21:8-23).

Przez większą część okresu, który obejmuje Księga Sędziów (albo nawet przez cały ten okres), przybytek pozostawał w Szilo (Sdz 18:31; 1Sm 1:3, 9, 24; 2:14; 3:21; 1Kl 2:27). Na krótko przed śmiercią arcykapłana Helego Izraelici w czasie walk z Filistynami wynieśli z przybytku Arkę Przymierza i zabrali ją na pole bitwy, przekonani, że jej obecność zapewni im zwycięstwo. Jehowa pozwolił jednak, by Filistyni ją uprowadzili. Nigdy już nie wróciła do Szilo, co oznaczało, że Bóg porzucił to miasto, Arka bowiem symbolizowała Jego obecność (1Sm 4:2-11). Do odrzucenia Szilo przez Boga nawiązano w jednym z psalmów (Ps 78:60, 61; por. 1Sm 4:21, 22) oraz w proroctwie Jeremiasza, w którym wykorzystano to do unaocznienia, co czeka świątynię jerozolimską (Jer 7:12, 14; 26:6, 9).

W X w. p.n.e. w Szilo mieszkał prorok Achijasz (1Kl 12:15; 14:2, 4). Gdy w r. 607 p.n.e. został zamordowany Gedaliasz, grupa mężczyzn z Szilo (z samego miasta lub z jego okolic) udała się do Jerozolimy, by złożyć tam ofiarę (Jer 41:5).